Άδειες βιτρίνες μεταμορφώθηκαν προσωρινά σε χώρους τέχνης στο κέντρο της Αθήνας, στην Παρόδιο Στοά των οδών Αιόλου 42-44, Κολοκοτρώνη και Βασιλικής.
Οι ισόγειες προθήκες που ανήκουν στο κτίριο του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών – Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, έχουν τους τελευταίους μήνες φιλοξενήσει πρωτότυπες εικαστικές παρεμβάσεις καλλιτεχνών, μια πρωτοβουλία που ανήκει στον Κωνσταντίνο Μπάσιο, συνεργάτη του Ε.Κ.Π.Α. στο Εργαστήριο Πολιτικής Επικοινωνίας και μέλος της A.I.C.A. (Διεθνής Ένωση Τεχνοκριτικών). Σύμφωνα με τον ίδιο «με την εγκατάσταση των έργων στις προθήκες της Παροδίου Στοάς, μάς δίνεται η δυνατότητα αλλά και η ευκαιρία να ξαναδούμε ‒κυριολεκτικά και μεταφορικά‒ όχι μόνο μια αξιόλογη ενότητα καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά μια πρωτότυπη εικαστική παρέμβαση, ώστε ένα κτίριο, πολλαπλώς αφημένο, ως προς την ισόγειο χρήση του, να ξαναμπεί στο χάρτη της πόλης».
Ο Διονύσης Παππάς, πρόσφατα απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, έχει αναλάβει μέχρι τον Οκτώβρη του 2018 την παρουσίαση της τελευταίας εικαστικής του δουλειάς στις προθήκες, που αποτελούν μέρος της πτυχιακής του εργασίας (Σεπτέμβριος 2017). Επηρεασμένος από τις προηγούμενες σπουδές του στην Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης, ο Δ. Παππάς σχολιάζει ζητήματα του παρελθόντος με μια σύγχρονη θεώρηση. Η διαρκής πορεία του χρόνου από το παρελθόν στο μέλλον που αλληλεπιδρά και διαμορφώνει τις ανθρώπινες ιδέες και συνειδήσεις, την ταυτότητα της κάθε εποχής, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αποτυπώνονται στο πέρασμά του πάνω στα απομεινάρια που συνθέτουν τις όψεις του ανθρώπινου πολιτισμού.
Οι στερεοτυπικές ιδέες του αιώνιου, του άφθαρτου, του ιδανικού, που μεταφέρει από το παρελθόν η κλασική ομορφιά της θεάς Αφροδίτης και επαναλαμβάνεται σαν μοτίβο στη δουλειά του Δ. Παππά ως σχέδιο σε χαρτί ή ως χάρτινο γλυπτό, αποδομούνται φορμαλιστικά υπενθυμίζοντας τις σχέσεις της οικείας πραγματικότητας με τη φθορά, το εφήμερο, το παρωδικό. Χρησιμοποιώντας το χαρτί ώς ένα κατεξοχήν εύθραυστο υλικό σε αντιπαραβολή με τη χρήση του μαρμάρου που αποδίδονταν τα αγάλματα της αρχαίας τέχνης, τονίζει τις αντιθέσεις των εντυπώσεων ανάμεσα στις εποχές και μας εισάγει στις πιο προσωπικές του θεωρήσεις για τους δίπολους συνειρμούς της ζωής και του θανάτου, της νεότητας και του γήρατος, της ομορφιάς και της ασχήμιας, της λάμψης και της καταστροφής κλπ.
Η αναζήτηση μιας ανθρώπινης ταυτότητας μέσα σε ένα περιβάλλον ρευστό και ασαφές, αποδίδεται στα μεγάλα σε μέγεθος άμορφα πορτραίτα σχεδίων του με μολύβι, καθώς και στα γλυπτά από παιδικές κούκλες που έχει επενδύσει τα πρόσωπά τους μέ φωτοτυπημένες εικόνες άλλων προσώπων. Ένα σχόλιο για τις ανθρώπινες μεταμορφώσεις και την οικειοποίηση μιας ξένης ταυτότητας ή ενός «κλεμμένου» ενδύματος, στην προσπάθεια να γίνουμε αυτό που θέλουμε στην αναζήτηση του «εγώ» μέσα στο άγνωστο.
Στα γλυπτά που δημιουργεί χρησιμοποιώντας πολλαπλές ψηφιακές εκτυπώσεις, πειραματίζεται με την απόδοση σε τρείς διαστάσεις μιας δισδιάστατης εικόνας. Δύο ειδώλια σε 40 ψηφιακές εκτυπώσεις τοποθετημένα σε αντίθετες κατευθύνσεις, σχηματίζουν μεταξύ τους μια κλεψύδρα καθώς τα πρόσωπά τους κομμένα σε αναλογικές διαστάσεις συναντιούνται σε μια μικρή οπή, σχολιάζοντας την προσμονή της συνάντησης του ενός με τον άλλο μέσα στο χρόνο αλλά και τη διαρκή αυταπάτη του έρωτα.
Η ιδιαίτερα πρωτότυπη παρουσίαση της δουλειάς ενός καλλιτέχνη σε βιτρίνες άδειων χώρων μέσα στον αστικό ιστό είναι μια εναλλακτική προσπάθεια σύνδεσης του περαστικού περπατητή με τη σύγχρονη εικαστική πραγματικότητα, έχει γίνει και σε άλλες πόλεις, ωστόσο είναι πάντα ενδιαφέρουσα η αμεσότητα της διαμεσολάβησης της εικόνας με το θεατή που βρίσκεται στο δρόμο.
Σκοπός του εγχειρήματος είναι να δημιουργηθεί ένας μικρός κόμβος, ένα σημείο συνάντησης μεταξύ των περπατητών του κέντρου και των έργων που παρουσιάζονται στα ισόγεια καταστήματα. Να μπορέσει ακόμα και ένα απαίδευτο στη σύγχρονη τέχνη μάτι, να ταξιδέψει στις εικόνες που προσφέρονται στις προθήκες και να ανακαλύψει έναν εικαστικό κόσμο. Να παρουσιαστεί ένα κομμάτι της παραγωγής της Σχολής Καλών Τεχνών χωρίς καμία άλλη μεσολάβηση στο θεατή, σε ένα χώρο εξωθεσμικό, δημόσιο, προσβάσιμο, που δε συνδέεται με εμπορική δραστηριότητα. Ο Δ. Παππάς έχει δείξει ενδιαφέρον για την παρουσίαση της τέχνης του στο δημόσιο χώρο, τόσο με την απόδοση της λέξης ΕΙΡΗΝΗ στη νοηματική γλώσσα στην οδό Θεμιστοκλέους & Γραμβέτα όσο και στη σύνθεση στην οδό Αιόλου 44 με τον τίτλο “0 cent-iment”, σχολιάζοντας τη σχέση του του χρήματος με το συναίσθημα .
Τα έργα θα παραμείνουν στις προθήκες της Παροδίου Στοάς των οδών Αιόλου 42-44 –Κολοκοτρώνη–Βασιλικής μέχρι και τον Οκτώβρη του 2018.
Έως τέλος Οκτωβρίου 2018
Oδoί Αιόλου 42-44, Κολοκοτρώνη, Βασιλικής, Αθήνα
