Φωτογραφίζει η Αγγελική Καλαμαρά
MUAH Δημήτρης Στράτος, Assistant Καλλιόπη Φαράσογλου
Dress & Shoes H&M
Location Coco-Mat Hotel Athens
Η Μυρτώ Αλικάκη κάνει μια αναδρομή στο επαγγελματικό παρελθόν της, θυμάται συνεργασίες και επιτυχίες, μιλά για εξέλιξη και αποδοχή και φωτογραφίζεται στην καρδιά της Αθήνας, καλωσορίζοντας το φετινό φθινόπωρο.
Μίλησε μας για την περίοδο που διανύεις επαγγελματικά. Πόσο θέατρο και τηλεόραση έχει η νέα σεζόν για εσένα και που θα σε δούμε;
Αυτό τον καιρό κάνω πρόβες με τον Πέτρο Φιλιππίδη για την παράσταση Ψύλλοι στ’ αυτιά, του Φεντώ, στο θέατρο Μουσούρη που θα ανέβει στις 17 Οκτωβρίου. Επίσης, κάνω γυρίσματα για την καινούρια σειρά του Alpha Αστέρια στην Άμμο. Όπως καταλαβαίνεις έχω πολύ δουλειά, αλλά νιώθω ευτυχής για αυτές τις δύο συνεργασίες!
Στο τέλος της ημέρας σου τί είναι αυτό που αποκομίζεις; Βρίσκεις προσωπικό χρόνο ή οι μέρες σου αφιερώνονται στη δουλειά και στην οικογένεια αποκλειστικά;
Η αλήθεια είναι ότι ο προσωπικός χρόνος είναι αρκετά περιορισμένος σε αυτή τη φάση. Ωστώσο βρίσκω μέσα στη μέρα λίγο χρόνο να διαβάσω ή να δω φίλους. Θα ήθελα σίγουρα να έχω περισσότερο προσωπικό χρόνο, αλλά στη δουλειά που κάνω είναι δεδομένο πως υπάρχουν διαστήματα που είναι πιεστικά. Υπάρχουν όμως και διαστήματα πολύ πιο χαλαρά, τα οποία περιμένω πως και πως!
Τί σημαίνει για σένα τηλεόραση; Έχεις στο ενεργητικό σου παραγωγές που έχουν μείνει στην τηλεοπτική ιστορία. Ήταν τελικά εμπειρίες αυτοί οι ρόλοι;
Η τηλεόραση σημαίνει πολλά πράγματα για μένα, άλλες φορές είναι μία δουλειά από την οποία βιοπορίζομαι αλλά και αρκετές φορές είναι μία δουλειά την οποία απολαμβάνω απίστευτα και υπάρχουν δουλειές για τις οποίες νιώθω πραγματικά περήφανη. Παρόλα αυτά, επειδή αγαπώ πάρα πολύ τη δουλειά που κάνω, σε όποιο περιβάλλον και σε όποιες συνθήκες και αν βρίσκομαι, προσπαθώ πάντα για το καλύτερο και δεν υποτιμώ ποτέ τη δουλειά στην οποία συμμετέχω.
Παρόλο που οι ρόλοι σου ήταν πολύ χαρακτηριστικοί και όπως αναφέραμε παραπάνω το κοινό τους έχει ξεχωρίσει, δεν έχεις “στιγματιστεί” από αυτούς, πράγμα που θα σου απέκλειε νέους ρόλους-προκλήσεις. Πώς πιστεύεις διατηρείται μια ισορροπία ώστε να οι ηθοποιοί να είναι αυτό που λέμε “άκαυτοι”;
Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που λες. Είναι κάτι για το οποίο έχω προσπαθήσει πολύ. Νομίζω ότι ο λόγος για τον οποίο δεν έχω στιγματιστεί από κάποιον ρόλο, είναι ίσως επειδή προσπαθώ πάντα να αλλάζω και εσωτερικά και εξωτερικά. Έτσι αντιλαμβάνομαι το να είναι κανείς ηθοποιός. Γαλουχήθηκα θαυμάζοντας σπουδαίους ηθοποιούς στο εξωτερικό και στην Ελλάδα ακριβώς γι αυτό, για τις μεταμορφώσεις. Άλλωστε θα μου φαινόταν βαρετό να επαναλαμβάνω το ίδιο.
Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, ποια συνεργασία σου ήταν για σένα πραγματική εμπειρία;
Όταν δέχομαι τέτοιες ερωτήσεις μου είναι δύσκολο να απαντήσω. Παρόλα αυτά θα ξεχώριζα ίσως την παράσταση «20 Νοεμβρίου» στο θέατρο του Νέου Κόσμου και την παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό» πριν από κάποια χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, κυρίως για το γεγονός ότι με δυσκόλεψαν πολύ και απαιτούσαν μία τελείως διαφορετική υποκριτική προσέγγιση, ερμηνευτικά και σωματικά. Επίσης έχω αδυναμία στα «Υπέροχα Πλάσματα» και στην ταινία «Το δέντρο και η κούνια».
Νιώθω απίστευτα τυχερή επαγγελματικά. Έχω καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια, να κάνω μία δουλειά που λατρεύω και ταυτόχρονα να ζω από αυτήν. Τι περισσότερο θα μπορούσα να θέλω!
Η μεγαλύτερη πρόκληση που δέχτηκες ποτέ στη δουλειά σου ποια ήταν;
Νομίζω ότι το πιο δύσκολο είναι να καταφέρεις να ισορροπήσεις την αναγνωρισιμότητα με την φυσιολογικότητα. Είναι κάτι που με απασχόλησε πολύ νωρίς, καθώς πολύ νωρίς ήρθα αντιμέτωπη με τη δημοσιότητα και νομίζω ότι έχω καταφέρει να κατακτήσω αυτή την ισορροπία. Θεωρώ, ότι η βάση της προσωπικής ευτυχίας και γαλήνης βρίσκεται στην εσωτερική ζωή του ανθρώπου. Η επαγγελματική καταξίωση ή τα χρήματα, από μόνα τους δεν μπορούν να προσφέρουν ευτυχία.
Ποιά ήταν η μεγαλύτερη συγκίνηση που είχες όλα αυτά τα χρόνια; Ποια η στιγμή στην καριέρα σου που ένιωσες αυτό το συναίσθημα;
Δεν θα έλεγα ότι είναι μία συγκεκριμένη στιγμή, είναι όμως ένα σημείο μετά από το οποίο άρχισα να αισθάνομαι ότι χαίρω της εκτίμησης και του κοινού και των συναδέλφων μου. Και ως ηθοποιός και ως άνθρωπος. Αυτό είναι κάτι που με ικανοποιεί βαθιά.
Ο χώρος της υποκριτικής γεννά δυνατές φιλίες, λόγω της τριβής και των πολλών ωρών συνήπαρξης με συναδέλφους; Έχεις κάνει πολύ καλούς φίλους από το χώρο; Ποιες είναι αυτές και τι σημαίνουν για σένα;
Η αλήθεια είναι ότι ερχόμαστε πολύ κοντά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Είναι απαραίτητο για να βρεθούμε υποκριτικά όχι να γίνουμε φίλοι, αλλά σίγουρα να εκτεθούμε συναισθηματικά. Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους νιώθω πολύ κοντά μου αλλά έχω και φίλους καλούς, πολύ παλιούς, αυτούς που ονομάζει κάνεις αδέρφια, από άλλους χώρους. Η φιλία παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, ίσως επειδή δεν έχω και αδέρφια και προσπαθώ πάντα να φροντίζω τους φίλους μου και να «ποτίζω» την σχέση μου μαζί τους.
Το μεγαλύτερό σου όνειρο ποιο είναι;
Όλοι όσοι αγαπώ να είναι καλά, νομίζω αυτό είναι το πιο σημαντικό. Επίσης, θα ήθελα να δουλεύω μέχρι τα βαθιά γεράματα. Αντιπαθώ και φοβάμαι την αδράνεια.
Η επιλογή σου να γίνεις ηθοποιός σε έχει ανταμείψει;
Εννοείται πως ναι! Δεν βαριέμαι ποτέ όσο κουρασμένη κι αν είμαι και θεωρώ πως αυτό είναι ένα τεράστιο δώρο!
Ποιό είναι το αγχολυτικό σου;
Οι αγκαλιές με τα παιδιά μου, μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, το διάβασμα ενός βιβλίου, ο κινηματογράφος και εννοείται η παρέα με τους φίλους.
Σε ό,τι έχει να κάνει με σένα, μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά, σε απασχολεί το αν έχουν μία συγκεκριμένη εικόνα για σένα;
Όχι ιδιαίτερα, νομίζω και εγώ ξέρω ποια είμαι και οι άλλοι ξέρουν ποια είμαι. Με την πάροδο του χρόνου φανερώνει κάνεις τον εαυτό του και όσο πιο αληθινός είναι τόσο πιο ευδιάκριτο είναι αυτό και στους τρίτους. Φυσικά όλοι μας σε κάποιο βαθμό ενδιαφερόμαστε για το τι πιστεύουν οι άλλοι για μας, αλλά είμαι αρκετά ξεροκέφαλη για να με επηρεάσει αυτό σημαντικά!
Όσο μεγαλώνεις τι νιώθεις ότι αλλάζει μέσα σου;
Νιώθω πιο ήρεμη, πιο σοφή, πιο κοντά στην αλήθεια μου. Μπορεί να έχω λιγότερο χρόνο μπροστά μου από ότι όταν ήμουν πιο νέα, αλλά αυτός ο χρόνος είναι πολύ πιο ποιοτικός.
Ποιό πιστεύεις πως είναι το δίλημμα της εποχής μας;
Νομίζω πως το δίλημμα είναι αν θα είμαστε αληθινοί η όχι. Για παράδειγμα, τους φίλους μας θα τους βλέπουμε και θα τους αγγίζουμε ή θα επικοινωνούμε μαζί τους με μηνύματα και εικόνες; Θα αφήνουμε το χρόνο να γράφει πάνω στα πρόσωπα μας και στις ψυχές μας ή θα προσπαθούμε να διατηρήσουμε μία πλαστική και αψεγάδιαστη εικόνα; Βλέπω γύρω μου μία διαστρέβλωση των πραγμάτων. Είναι φυσικά υπέροχο να προσπαθεί κανείς για την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, εσωτερικά και εξωτερικά, αλλά όχι να φτάνει στο σημείο να μην αποδέχεται την πραγματικότητα.
