Φωτογραφίζει: Joseph Alexiadis
Grooming: Παναγιώτης Καρακάσης
Outfits: H&M
Location: Pi Athens, Φωκιανού 4
Ο Περικλής Ασημακόπουλος αναλύει το πολυσυζητημένο “F*cking Men” και μιλά για εξέλιξη και ολοκλήρωση.
Μίλησε μας για το F*cking Men και για το τι πρόκειται να δει εκεί ένας θεατής.
Το “F*cking Men” είναι έργο του αμερικανού συγγραφέα Joe di Pietro (I LoveYou, You’rePerfect, NowChange), και πρόκειται για μια ελεύθερη διασκευή του έργου του Άρθουρ Σνίτσλερ “Ερωτικό Γαϊτανάκι”, μεταφέροντάς το στο σήμερα και στο τώρα κάθε χώρας που παίζεται η παράσταση. Κράτησε τον βασικό κορμό του πρωτότυπου έργου, όπου πέντε ζευγάρια, μέσα από δέκα αλυσιδωτές σκηνές ξεδιπλώνουν τις σχέσεις τους, τις ερωτικές κυρίως, και την επίδραση αυτών στη ζωή τους. Ο Di Pietro στο F*cking Men μιλάει με χιούμορ και καυστικό τρόπο για τις σχέσεις, “χρησιμοποιώντας” ομόφυλα ζευγάρια, δημιουργώντας έτσι δέκα χαρακτήρες – τύπους γκέι αντρών όλων των ηλικιών και κοινωνικών τάξεων: έσκορτ, φοιτητής, μεταπτυχιακός, παντρεμένος, συγγραφέας, επιχειρηματίας, δημοσιογράφος, ηθοποιός, μπάρμαν, στρατιώτης.
Αυτό που θα δείτε λοιπόν, είναι ερωτικες ιστορίες μέσα από το πρίσμα της ομοφυλοφιλίας, που μιλάνε όμως για τον “έρωτα και το συναίσθημα ως δυνάμεις, οι οποίες υπερβαίνουν τα φύλα, και κάνουν τα φύλα να υπερβαίνουν τους εαυτούς τους”, όπως πολύ εύστοχα αναφέρεται στο δελτίο τύπου της παράστασης, κάτι το οποίο μας επιβεβαιώνει και η παρουσία του διαφορετικού και ποικιλόμορφου κοινού που έρχεται να μας παρακολουθήσει.
Η φάση που βρίσκεσαι τώρα επαγγελματικά και προσωπικά, σε κάνει να νιώθεις ολοκληρωμένος στο τέλος της μέρας;
Ολοκληρωμένος, βαριά λέξη… Θα σου απαντήσω ότι στο τέλος της μέρας, με παίρνει ο ύπνος και κοιμάμαι σχετικά ήσυχα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι με φτύνω κιόλας μη με ματιάσω για την ολοκλήρωση που νοιώθω!
Το οτιδήποτε «προκλητικό» θεωρείς πως προσελκύει το αθηναϊκό κοινό;
Φυσικά και όχι, είναι νομίζω άλλων, παλαιότερων καιρών τέτοια φαινόμενα. Η πρόκληση είναι παντού πλέον, το κοινό την έχει χορτάσει και δεν θα πληρώσει για ένα απλά προκλητικό θέαμα, βαριέται.
Αν η ερώτηση σου συνδέεται με την δική μας παράσταση, η ματιά του σκηνοθέτη μας, του Αντώνη Γαλέου, δε θεωρώ ότι είναι προκλητική, σε καμία περίπτωση δεν ήταν σκοπός μας να προκαλέσουμε. Τώρα, αν κάποιος θεωρεί πρόκληση το να ανεβαίνει ένα έργο με γκέι χαρακτήρες, δεν μπαίνω στη διαδικασία να το σχολιάσω.
Πως βλέπεις να εξελίσσονται τα πράγματα γύρω μας; Υπάρχουν καταστάσεις που σου δημιουργούν ασφάλειες και ανασφάλειες σε επαγγελματικό επίπεδο;
Τα πράγματα γύρω μας; Αν μιλάς για την παγκόσμια κατάσταση, χάλια μαύρα.. δεν βλέπω κάτι που να μου δίνει έστω και την ελάχιστη ασφάλεια ή ελπίδα. Οικονομία, κρίση, προσφυγιά, φτώχεια, κακοποίηση ανθρώπων και ζώων, συρράξεις, ρατσισμός, φασισμός, η φύση υπό συνεχή βιασμό, ηγέτες υπάνθρωποι…
Οπότε, όταν αυτό είναι το γενικό “γύρω” μας, στο δικό μου μικρόκοσμο, τυχόν επαγγελματικές ανασφάλειες δε με καθορίζουν ή απασχολούν ιδιαίτερα. Μέσα στο παιχνίδι είναι, ο χώρος μας ποτέ δεν ανήκε στους ασφαλείς κλάδους, ανέκαθεν ήταν επάγγελμα “εποχιακό” αναζητώντας δουλειά κάθε σαιζόν. Η ανασφάλεια υπάρχει, αλλά εγώ θα την βρω την άκρη. Το γενικό πλαίσιο να διορθώσουμε, μπορούμε;
Κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό, τί έχεις αποκομίσει από τον χώρο όλα αυτά τα χρόνια;
Το πιο σημαντικό και αυτό που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό, είναι η εμπειρία και η πείρα που έχω αποκτησει και συνεχίζω να αποκτώ σε κάθε δουλειά. Έχω φτάσει πλέον σε ένα σημείο όπου ως ένα βαθμό γίνεται συνειδητά αυτή η διαδικασία και την αναγνωρίζω. Και αυτό το χαίρομαι.
Έπειτα είναι και οι τόσο διαφορετικοί και πολλοί άνθρωποι που συναντάς. Μπορεί να κρατάς πολύ λίγους στη συνέχεια της ζωής σου σαν φίλους (εγώ δηλαδή), αλλά και με αυτούς που χάνεσαι, κάτι δημιούργησατε κάποια στιγμή, υπήρξε αλληλεπίδραση και αυτή την κουβαλάς.
Άλλαξε κάτι από τα αρχικά επαγγελματικά σου σχέδια; Η πορεία σου μέχρι τώρα είναι αυτή που είχες φανταστεί;
Το ότι έγινα ηθοποιός είναι η πρώτη και ουσιαστική επαγγελματική στροφή! Έχω τελειώσει το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) και έχω κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία στα Χρηματοοικονομικά. Και όταν επέστρεψα, στα εικοσιπέντε, πήγα στη δραματική σχολή. Οπότε καταλαβαίνεις, η αλλαγή έγινε και ευτυχώς νωρίς. Τώρα, όταν ξεκίνησα με τα της υποκριτικής, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να φανταστώ κάπως την πορεία μου. Απλά μάθαινα έναν καινούριο, άγνωστο μέχρι τότε για μένα χώρο και πορευόμουν. Από τη μέχρι τώρα διαδρομή μου, θα σου πω ότι μου λείπει ο κινηματογράφος, είναι κάτι που μ’αρεσει πολύ και θέλω να κάνω περισσότερο.
Έχεις απορρίψει προτάσεις που θεώρησες πως θα αποδυναμώσουν την ποιότητα της δικής σου, συνολικής δουλειάς;
Έχω πει όχι σε προτάσεις που για κάποιο λόγο δε με έλκυαν, είτε λόγω κειμένου, είτε λόγω συντελεστών, και που δεν πίστευα σ’ αυτές. Είμαι από τους τυχερούς που έχω επιλέξει την δουλειά μου, οπότε θα κάνω επιλογές και μέσα σ’ αυτή, όταν και όποτε έχω την ευκαιρία.
Περιέγραψέ μας μια ημέρα σου; Πως και που διοχετεύεις τον χρόνο σου;
Φροντίζω να ξεκουράζομαι, είναι κάτι που μου έχει μείνει σαν κουσούρι από το στρατό. Οπότε κοιμάμαι καλά, θα ξυπνήσω, βόλτα τα σκυλιά, γυμναστήριο, ψώνια για φαγητό, αν είναι μέρα που παίζουμε πάω θέατρο, αλλιώς σπίτι ή σε φίλους ή σε καμία παράσταση. Συναρπαστικά με μια λέξη! Είναι επιλογή μου όμως αυτή η ησυχία.
Υπάρχει ποιότητα και καλή αισθητική σήμερα;
Φυσικά και υπάρχει. Η αισθητική ειδικά, είναι βασικό όπλο της εποχής μας, μιας εποχής που’ χει εκμεταλλευτεί τη δύναμη της εικόνας στο έπακρο. Και πολλές φορές επικεντρωνόμαστε τόσο στην αισθητική που χάνουμε την ουσία, και αυτό στην τέχνη συμβαίνει συχνά.
Αλλά ναι, δε θα ανησυχούσα για αυτό, μπορούμε να απολαύσουμε και ποιότητα και καλή αισθητική στην καθημερινή μας ζωή.
Τί σου έχει λείψει;
Οι γονείς μου, τους έχασα σχετικά νωρίς.
Επιδιώκεις την αποδοχή;
Την επιθυμώ. Τόσο στην προσωπική, όσο και στην επαγγελματική μου ζωή. Αλλά δεν την επιδιώκω, όποιος με “δει”, με “είδε”.
