Γράφει η Έλενα Κρητικού
Φωτογραφίζει η Αγγελική Καλαμαρά
Η φωτογράφιση έγινε στο Life Gallery Athens.
Ο Σπύρος Χαμάλης μιλάει για την πρώτη του επαφή με τη φωτογραφία όταν ήταν ακόμη στο Λονδίνο, για τις βασικές πηγές έμπνευσής του όταν παίρνει τον φακό στα χέρια του, και για όλα όσα τον συναρπάζουν, υπηρετώντας την τέχνη που γεμίζει τον άνθρωπο συναισθήματα.
Πολλοί ισχυρίζονται πως “οι καλές φωτογραφίες διηγούνται ιστορίες που κάνουν τον θεατή να θέλει περισσότερα”. Εμείς θελήσαμε να εκμαιεύσουμε περισσότερες πληροφορίες από τον φωτογράφο Σπύρο Χαμάλη, ο οποίος το τελευταίο διάστημα δραστηριοποιείται έντονα στον χώρο της φωτογραφίας, σαγηνεύοντας με τον φακό του, το κοινό.
“Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπήρχε ανέκαθεν κάτι καλλιτεχνικό γύρω μου. Ο πατέρας μου είναι αρχιτέκτονας και η μητέρα μου ζωγράφος και μουσικός. Μου έδιναν συνέχεια νέα μπλοκ ζωγραφικής, τα οποία γέμιζα πολύ γρήγορα με σκίτσα και ζωγραφιές. Κάποια σχέδια τα έχω ακόμα, και ίσως τα εξελίξω κάποια στιγμή. Μεγαλώνοντας με τράβηξε η μουσική, οπότε ξεκίνησα κιθάρα, μπάσο και τύμπανα. Στο Λύκειο αποφάσισα να ασχοληθώ με τη γραφιστική. Η φωτογραφία δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό, καθώς ήταν κάτι που μέχρι τότε είχα συνδυάσει με ελεύθερο χρόνο και διακοπές”.
Η συνειδητοποίηση για την ενασχόληση με τη φωτογραφία προέκυψε αργότερα, στο Λονδίνο. “Εκεί, συνειδητοποίησα ότι η γραφιστική, την οποία είχα σπουδάσει, δεν με ενδιέφερε όσο ήλπιζα. Όταν μου έγινε μια πρόταση για photo retouching στην Ελλάδα, αποφάσισα να επιστρέψω μόνιμα στην Αθήνα και σύντομα διαπίστωσα πόσο πιο ενδιαφέρον και δημιουργικό είναι για μένα να ασχολούμαι με τη φωτογραφία αυτή καθαυτή, παρά με την επεξεργασία της”.
Η φωτογραφία είναι παντού. Είναι ό,τι πιο φυσικό για το ανθρώπινο μάτι. Είναι μια τέχνη που παράλληλα υπηρετεί και τις υπόλοιπες τέχνες. Μπορεί να σε γεμίσει συναισθήματα.
Έκτοτε, κινείται στη μόδα και σε έναν χώρο που διαρκώς εξελίσσεται και διαμορφώνει την ανάλογη αισθητική στη φωτογραφία. Ωστόσο, οι πρώτοι πειραματισμοί με τον φακό και την κάμερα ίσως, είναι ένα στοιχείο που διαμορφώνει τον κάθε φωτογράφο. “Την πρώτη φορά που έπιασα επαγγελματική κάμερα στα χέρια μου, ένιωσα σαν να ανακάλυπτα από την αρχή τη φωτογραφία. Είχα ενθουσιαστεί με τα πιο μικρά πράγματα. Φωτογράφιζα τα παπούτσια μου ή οτιδήποτε μπορεί να βρισκόταν τυχαία επάνω στο γραφείο μου, παίζοντας με το φυσικό φως και τις σκιές. Ξεκίνησα ως intern και σύντομα ανέλαβα την πρώτη μου παραγωγή για το περιοδικό People”.
Σταδιακά, το φωτογραφικό του ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από τα αντικείμενα στον άνθρωπο. Κατά τη διάρκεια μιας φωτογραφικής αναζήτησης, “με εξιτάρουν οι ιδιαίτερες φυσιογνωμίες, αλλά και οι άνθρωποι με ξεχωριστές προσωπικότητες. Είναι μια ωραία πρόκληση το να μπορέσεις να αποτυπώσεις έναν χαρακτήρα σε μια εικόνα”. Σχετικά με τους αγαπημένους του φωτογράφους, “Μου αρέσει να μαθαίνω, παρατηρώντας τις δουλειές κορυφαίων φωτογράφων, όπως του Patrick Demarchelier. Όμως, μου αρέσει πολύ να παρακολουθώ και να ανακαλύπτω νέους φωτογράφους μέσα από τα social media. Αποτελούν τεράστια έμπνευση για μένα και μου δίνουν συνεχώς λόγους να εξελίσσομαι. Κάποιοι από αυτούς είναι οι Aaror Feaver, Daniel Arnold και Wyatt Brazil”.
Μιλώντας για σπουδαίους φωτογράφους, στο μυαλό μας έρχονται τα λόγια της Dorothea Lange, η οποία έλεγε, «Κάτω τα χέρια από τις φωτογραφίες. Εγώ δεν τις κακοποιώ. Ούτε τις “μαγειρεύω”, ούτε τις “τακτοποιώ”». Ο Σπύρος Χαμάλης φαίνεται πως διαμορφώνει μια πιο σύγχρονη θεωρία γύρω αυτή τη λογική. “Οι τέχνες εξελίσσονται, όπως ακριβώς οι κοινωνίες και ο κάθε καλλιτέχνης διαμορφώνει την αισθητική του ανάλογα με τα εκάστοτε ερεθίσματα και βιώματά του. Σήμερα, η τέχνη της φωτογραφίας είναι τόσο διαδεδομένη που μπορεί κανείς να δει τα πάντα. Στη μόδα και τον χώρο που κινούμαι εγώ, είναι συχνά αναγκαίο να στήσουμε ένα κάδρο έτσι ώστε να το κάνουμε να μοιάζει ιδανικό”.
Το φυσικό φως φαίνεται πως είναι ένα από τα στοιχεία που τον εμπνέουν περισσότερο όταν παίρνει τον φακό στα χέρια του. “Το daylight δίνει στον κάθε φωτογράφο άπειρες δυνατότητες. Ανάλογα με το πώς θα το αξιοποιήσει κανείς, μπορεί να δημιουργήσει υπέροχες εικόνες”. Ωστόσο, η έμπνευση δεν σταματά εκεί. “Πηγή έμπνευσης για μένα, είναι τα πάντα. Όχι, απαραίτητα μόνο η δουλειά άλλων φωτογράφων, αλλά οτιδήποτε περνά από τα οπτικά μου νεύρα. Εμπνέομαι από τη μόδα, τα social media, από ανθρώπους που συναντώ, από τον αθλητισμό και φυσικά τη μουσική”.
Όπως μας εξομολογείται άλλωστε, εάν δεν είχε ακολουθήσει το επάγγελμα του φωτογράφου, πιθανότατα θα έκανε κάτι σχετικό με τη μουσική και σίγουρα κάτι που και πάλι θα του άρεσε. Όσον αφορά τη διαμόρφωση του καθημερινού του προγράμματος, “Η κάθε μου μέρα είναι τελείως διαφορετική. Βρίσκομαι σε διαφορετικό location και συνεργάζομαι με διαφορετικούς ανθρώπους. Μερικές μικρές απολαύσεις της καθημερινότητάς μου είναι να κάνω λίγη γυμναστική στον ελεύθερό μου χρόνο, να βγω για ποδήλατο -έχω ένα fixed gear που με βοηθάει να ξεδίνω- ή να προλάβω να δω μια νέα ταινία στον κινηματογράφο με την κοπέλα μου”.
Εμείς είμαστε πεπεισμένοι πως η κάμερα του αποτελεί προέκταση του χεριού του, ακόμη και στις πιο μοναχικές του εξόδους, και πως κάθε φορά που φωτογραφίζει κάτι καινούριο, παθιάζεται όπως εκείνη την πρώτη φορά που ανακάλυψε μέσα στο γραφείο του με αφορμή ένα ζευγάρι παπούτσια, ότι η φωτογραφία είναι μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες της ζωής του.
