Ίσως η στιγμή να κόψεις την σύνδεση με τις προβληματικές πεποιθήσεις σου είναι αυτή. Ίσως και όχι.
Δύο χρόνια μετά, το Mary and Me ξαναγράφεται.
«Αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα», κάθε βράδυ είναι περιπέτεια και ένα αλλοπαρμένο timing. Αυτή είναι η Αθήνα. Μήπως όμως όλα έχουν «βουλιάξει» στη δίνη μιας απίστευτης βαρεμάρας;
Χωρίς άλλη αναμονή. Γιατί δεν είναι η ζωή που δεν παραδίδει στην ώρα της, αλλά εμείς που ξεχάσαμε ότι υπήρχε παραγγελία.
«Έχω μπει στο παιχνίδι και παίζω, τι κι αν δεν μπορώ να «βγάλω» μισή freerunning κίνηση, το Red Bull Art Of Motion έχει πάρει ένα κομματάκι της καρδιάς μου και θα του ανήκει για πάντα».
Το Βελιγράδι, η πόλη της «απλότητας με ένα τσικ μοναξιάς», ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα τους τελευταίους μήνες και το κατάλαβα μόνο όταν προσγειωθήκαμε.
Έχοντας υγιή αντιμετώπιση της θέσης των άλλων, θα εκπλαγείς αν μπορέσεις έστω για πέντε λεπτά, να «περπατήσεις σε ξένα παπούτσια».
Πατήσαμε γη Βουδαπέστης Παρασκευή απόγευμα και δεν σταματήσαμε να περπατάμε επί 3 μέρες. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα ταξίδι σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη.
Ο έρωτας είναι φαντασία, ένστικτο και εξέλιξη, η καλύτερη version του εαυτού σου. Σου ανοίγει τα μάτια, το μυαλό και όλα μοιάζουν σαν να ζεις μέσα σε καλειδοσκόπιο.
Αφήστε αυτόν τον τυφώνα που λέγεται «τα έχω καλά με τον εαυτό μου» να σας φέρει στην πρώτη θέση. Η κορυφή δεν μοιράζεται, είμαστε μόνο εμείς, άντε και η Beyonce.
Μήπως όλος εκείνος ο θυμός που νιώθεις, χωρίς λόγο και αιτία, ξεκινά έχοντας κοινό παρονομαστή την «ανάγκη για επιβεβαίωση»;
Στην Ελλάδα του 2016 το να ζήσεις από αυτό που αγαπάς σημαίνει πρώτον ανασφάλεια πακέτο με άπειρο άγχος και δεύτερον ότι θα πασχίσεις να μαζέψεις έναν κανονικό μισθό στο τέλος του μήνα. Όχι για σένα βρε κουτό, για το ΤΕΒΕ.
Αν είναι να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία, ας είναι σαν να γνωρίζεις αυτόν τον άνθρωπο από την αρχή, χωρίς αρνητικά συναισθήματα που σου θυμίζουν προηγούμενες συμπεριφορές, from scratch που λένε στη Λόντρα.
Που πήγε το πολύ απλό φλερτ του τύπου «Γεια σου, βασικά μου αρέσεις και θα ήθελα να πάμε για έναν καφέ»; Απλά και άκοπα.
Για όλους εκείνους που ζουν ακόμη στο πατρικό τους, με αγάπη από τη Μαίρη Ρετσίνα.
