Quantcast
Me

Το Mary and Me μάλλον επέστρεψε…

Γράφει η Μαίρη Ρετσίνα
Artwork John John

Δύο χρόνια μετά, το Mary and Me ξαναγράφεται.

Δύο χρόνια. Δύο χρόνια πριν. Δύο χρόνια πριν ωρίμασα. Λίγο. Έπρεπε να ξέρω καλύτερα. Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ τη λέξη ‘’πρέπει’’. Έπρεπε να ξέρω καλύτερα. Δυο χρόνια πριν έδωσα μια ευκαιρία. Πρώτη ευκαιρία. Δύο χρόνια πριν έδωσα μια ευκαιρία. Δεύτερη ευκαιρία. Δύο χρόνια πριν πίστευα ακόμα στο “για πάντα’’. Δύο χρόνια μετά είναι η μεγαλύτερη μαλακία που έχω πιστέψει. Το “για πάντα” είναι το ευτυχισμένο “τώρα”. Εκείνες οι στιγμές που η ατμόσφαιρα τριγύρω σου έρχεται σε απόλυτη ισορροπία με την μυρωδιά κάτω από τα ρουθούνια σου. Μόνο αυτό θα θυμάσαι “για πάντα”. Δύο χρόνια μετά ταξίδεψα σε τέσσερις πόλεις και μια πλατεία που ξεκινούσαν από Βήτα. Βουδαπέστη, Βελιγράδι, Βερολίνο, Βαρσοβία και ένα μεσημέρι στην πλατεία Βαρνάβα έφαγα σπανακόπιτα με χορταρικά και μυρωδικά από τα Τρίκαλα, στο σπίτι ενός πανέμορφου αγνώστου, σκούπισα την αυθάδεια από τα χείλη μου και για λίγο ένιωσα ότι νίκησα την καθημερινότητα. Δύο χρόνια μετά ντράπηκα για αυτό που είμαι, απλά για να γίνω για λίγα δευτερόλεπτα αρεστή σε κάποιον. Όλα για τον έρωτα και όπως έλεγε η Μαλβίνα “είμαι πάνω από όλους και κάτω από αυτόν”.

Ο διανοούμενος μαζοχισμός είναι το νέο μαύρο. 

Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που έγραψα για το Mary and Me και για όλους εσάς που με ρωτάτε (τρεις άνθρωποι συν η μάνα μου) γιατί σταμάτησα, θα απαντήσω ειλικρινά. Έπεσα στην τρύπα της εσωστρέφειας, δεν είχα να πω κάτι και όταν είχα δεν ήθελα να το μοιραστώ. Έφταιγαν πολλά πράγματα όπως το γεγονός ότι έμενα ακόμα στο πατρικό μου με τους γονείς μου, αποτέλεσμα λανθασμένων και βεβιασμένων αποφάσεων καθώς και επιλογών. Έπρεπε να δουλέψω πολύ περισσότερο για να μαζέψω χρήματα και να διεκδικήσω την ελευθερία μου, έπρεπε να αφήσω πίσω φίλους με τους οποίους δεν βαδίζαμε πλέον μαζί, με την απόσταση σε απλά θέματα να είναι τόσο μεγάλη όσο η απόσταση ανάμεσα στους εννέα δακτυλίους του πλανήτη Κρόνου και όπως η ιστορία έδειξε, έπρεπε να χάσω τον εαυτό μου, να επανατοποθετηθώ, να εκτιμήσω περισσότερο τη λέξη “όρια” και να μάθω να ακούω το σώμα μου και το ένστικτο μου. Φυσικά, πριν κάνω όλα τα παραπάνω η πρώτη μου σκέψη ήταν να αλλάξω το όνομα μου σε Βιπαρίτα Καράνη και με τη συνοδεία τσέλου, να παίζω όμποε σε λόμπι ξενοδοχείων.

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι όλα εκείνα τα ‘’πρέπει’’, ‘’μην’’, ‘’το σωστό είναι αυτό’’, των άλλων ανθρώπων αντί να λειτουργούν εποικοδομητικά, σας κρατάνε πίσω από τις δικές σας προτιμήσεις και επιθυμίες, ακόμα και όταν γίνονται ασυνείδητα; Σας έχει τύχει να βιώνεται τόσο μεγάλες ενοχές και ντροπή για κάτι που κάνατε ή θέλατε να κάνετε ή ακόμα χειρότερα που νιώσατε;

Πρόσφατα βρέθηκα παρατηρητής μιας κατάστασης που το 90% του κύκλου μου, γνωστών και καλών φίλων,  θα αφόριζε ή θα έκραζε ή θα σκεφτόταν ‘’εγώ δεν έχω μεγαλώσει έτσι’’, ‘’εγώ έχω αρχές’’ ή ‘’αυτά είναι ανωμαλίες και προσβάλλει την αισθητική μου’’. Όχι δεν πήρα μέρος σε όργιο αλλά είχα την χαρά να είμαι στο ίδιο club με έξι ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, την στιγμή που χόρευαν και αντάλλαζαν υγρά φιλιά, όλοι μαζί, σε εναλλασσόμενο τέμπο. Έμεινα να χαζεύω αυτή την υπέροχη εικόνα, βγαλμένη από σκηνή του Sense8, και δυστυχώς τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα ήταν τα εξής α) αν συμμετείχα και εγώ στο αέναο αυτό φάσωμα, το πιο πιθανό είναι ότι θα ντρεπόμουν να το εκμυστηρευτώ στους κοντινούς μου ανθρώπους γιατί θα φοβόμουν τις όποιες αντιδράσεις β) αν με έβλεπαν γνωστοί σίγουρα θα μου ‘’κολλούσαν’’ και έναν ωραίο χαρακτηρισμό χωρίς να με ξέρουν ουσιαστικά σαν άνθρωπο γ) πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα τόσο ελεύθερη όσο αυτοί οι έξι τύποι; Μπήκα σε ένα ταξί και έφυγα. Σοκ. Έκρηξη super nova. Όλοι νομίζουμε ότι κάποια πράγματα είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας κι όμως ζούμε μέσα στις απόψεις των άλλων, στα δικά τους παιδικά τραύματα που τους έχουν διαμορφώσει, στον τρόπο που οι άλλοι σκέφτονται, σε χειριστικές συμπεριφορές και κυρίως ζούμε μέσα σε αυτό το ψέμα που λέει ‘’εγώ τα έχω βρει με την φάση μου, είμαι ελέυθερος/η’. Σόρρυ αλλά εγώ δεν ήμουν και το πιο πιθανό είναι να μην είσαι και εσύ. Έχω υπάρξει στενόμυαλη, ενοχική και ανώριμη και στο παρελθόν έχω βγάλει ποιότητες εις βάρος άλλων. Έχω αφήσει μυαλά άλλων να με επηρεάσουν και έχω υπάρξει συνένοχος στον ευνουχισμό της ελευθερίας μου σε όλες τις εκφάνσεις της. Και όχι, το πρόβλημα μου δεν έχει να κάνει με κάποια σεξουαλική στέρηση ή καταπίεση. Το πρόβλημα μου είναι γενικότερο και ουσιαστικότερο, αν ήθελα να γίνω ο έβδομος άνθρωπος αυτής της παρέας δεν θα έπρεπε να το αντιμετωπίζω ή εγώ ή ο κόσμος σαν ‘’αρρώστια’’  ή παραμόρφωση της προσωπικότητας μου. Θα έπρεπε πολύ απλά χωρίς ανάλυση, να είναι χαρά, όπως την ορίζω εγώ για μένα, από την στιγμή που δεν κάνω κακό στον συνάνθρωπο μου.

Η απόλαυση της ελευθερίας μας είναι το νορμάλ και το έχουμε ξεχάσει. 

Έχω χαρίσει μεγάλο κομμάτι του χρόνου της ζωής μου σε αχρείαστες δικαιολογίες και απολογίες ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, γιατί δεν ήθελα να βιώσει κάποιος/α απόρριψη εξαιτίας μου. Ακόμα μια στερημένη ελευθερία. Μια απόρριψη που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, είναι πλασματική και αφορά σε εκείνο το κομμάτι της ψυχούλας του καθενός που είναι γεμάτο ανασφάλεια, εγωισμό και μοναχοπαιδισμό, μια πάθηση δικής μου εφεύρεσης που δεν έχει να κάνει με το αν είσαι πραγματικά μοναχοπαίδι ή όχι αλλά με το πόσο κακομαθημένος είσαι. Έχω πει πάρα πολλά ‘’ναι’’ για να μην στεναχωρήσω ή να μην φανώ αδιάφορη και δυστυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις έχω ‘’λερωθεί’’ από εμετό μοτίβων που δεν με αφορούν.  Οι άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ να βγουν έξω από τον κύκλο των σταθερών ρόλων της καθημερινότητάς τους και να αλλάξουν τις μικρές τους ρουτίνες με αποτέλεσμα να βουλιάζουν σε μια μονότονη λούπα και να πνίγονται από τα στερεότυπα χωρίς καν να καταλαβαίνουν ότι ζουν μια ζωή σαν ζαλισμένες τυφλόμυγες. Τους είναι εξαιρετικά εύκολο να σηκώνουν το δάχτυλο, να παίρνουν ύφος παγωνιού και να πετάνε σαν άπλυτα ρούχα τις προσωπικές τους προβολές στους άλλους, τους είναι ακόμα πιο εύκολο να αφορίζουν οποιαδήποτε κατάσταση δεν καταλαβαίνουν απλά για να νιώσουν καλά με τον εαυτούλη τους μειώνοντάς την, να δηλώνουν ότι τα ξέρουν όλα, να καταπατούν χαρακτήρες, να κόβουν την χαρά των γύρω τους γιατί οι ίδιοι δεν μπορούν να την βιώσουν και να ‘’φτύνουν’’ πάνω στην ελευθερία του ατόμου. Γιατί; Γιατί κανείς δεν θέλει ελεύθερα άτομα, είναι επικίνδυνα και θα έπρεπε να αφανιστούν. Γιατί κανείς δεν παίρνει τον γαμημένο του κώλο να τον βάλει μια θέση δίπλα, μήπως δει κάτι αλλιώς, μήπως ανακουφιστεί από μια διαφορετική προοπτική, μήπως γίνει λίγο καλύτερος άνθρωπος.

Η ελευθερία είναι ο θεμέλιος λίθος της προσωπικής ολοκλήρωσης. Η ελεύθερη έκφραση σε όλες τις μορφές προϋποθέτει ο καθένας μας να έχει συνειδητοποιήσει βαθιά τις απεριόριστες δυνατότητες του σαν άτομο. Οι σκέψεις μας, οι επιθυμίες μας, οι προσδοκίες μας και το να θέλουμε να τις επικοινωνούμε ελεύθερα με τους ανθρώπους, υποδηλώνει αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Mange Merde. Φαε Σκατά. Αυτό να λέτε σε όλους εκείνους τους “μικρούς” ανθρώπους που παίρνουν ικανοποίηση και ευχαρίστηση, καταπατώντας την δική σας ελευθερία. Όλους εκείνους τους ‘’βαφτισμένους’’ φίλους, έρωτες ζωής, πολύτιμους συνεργάτες ακόμα και σε κάποιες τραγικές περιπτώσεις, γονείς.

Και επειδή σε κάποια άλλη ζωή μπορεί να γεννηθείτε ντουλάπα και να μην έχετε λόγο στο τι βάζει ο οποιοσδήποτε μέσα σας, σε αυτή τη ζωή αφήστε τον κόσμο να είναι ο εαυτός του και απαλλαχθείτε από τις κλισεδούρες της κοινωνίας και της ελληνικής οικογένειας. Αν είναι ακατόρθωτο, πείτε σε κάποιον να σας ξεματιάσει.

Το Mary and Me μάλλον επέστρεψε.

More Stories
66c33f566926f62c821dc2b5f47f94f3
Ένα ατμοσφαιρικό διαμέρισμα στο Λονδίνο όπου δεσπόζει το βαθύ πράσινο
DIDÉE.GR