Στο πρώτο του προσωπικό φωτογραφικό έργο, ο Wong Chung Wai “ζωγραφίζει” πορτρέτα μιας πόλης που αγαπά, αλλά άφησε πίσω του.
Tο φαγητό, η γλώσσα, η κουλτούρα, η φασαρία και η αδιάκοπη ταχύτητα της πόλης, το επιβλητικό λιμάνι, το μουντό φως του ήλιου που προσπαθεί να διαπεράσει την αιθαλομίχλη, το τσιμέντο που μοιάζει να βρίσκεται σε διαρκή ανταγωνισμό με την πραγματική ζούγκλα, τα τροπικά φυτά που ξεφυτρώνουν σε πεζοδρόμια και πάρκα ανάμεσα σε πανύψηλα οικιστικά συγκροτήματα είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του Χονγκ Κονγκ. Άλλοι το αγαπούν, άλλοι το μισούν.
Ο φωτογράφος Wong Chung Wai είναι ένας από αυτούς που αποφάσισαν να αφήσουν την πόλη αυτή πίσω τους. Με προϋπηρεσία στον κινηματογράφο για πάνω από 15 χρόνια, ξεκίνησε να ασχολείται με τη φωτογραφία το 2020.
Ο ίδιος μεγάλωσε σε μια πόλη που ονομάζεται Shatin, η οποία βρίσκεται στα New Territories, σε ένα από τα δημόσια συγκροτήματα κατοικιών. Όντας παιδί μεταναστών νιώθει την ίδια ανασφάλεια, αλλά δεν είναι τόσο αισιόδοξος και θετικός.
Πριν φύγει από το Χονγκ Κονγκ, ξεκίνησε μια αποχαιρετιστήρια περιοδεία στην πόλη δημιουργώντας ένα νέο λεύκωμα φωτογραφιών γεμάτο με νοσταλγία, έχοντας αιχμαλωτίσει την ομορφιά της πόλης.
“Υπάρχει μια αίσθηση θλίψης σε αυτές τις φωτογραφίες. Μια αίσθηση απώλειας. Αλλά και λαχτάρας. Αυτά ήταν τα προσωπικά μου συναισθήματα εκείνη την εποχή και με κάποιο τρόπο βγήκαν στις φωτογραφίες.”
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στo Another Mag με αφορμή την κυκλοφορία του λευκώματος του, μίλησε σχετικά με τη δημιουργική διαδικασία πίσω από το φωτογραφικό του έργο αφιερωμένο στην πόλη που μεγάλωσε.
“Ήθελα να ρίξω μια τελευταία ματιά σε αυτό το μέρος. Ήταν ένας αποχαιρετισμός αλλά ταυτόχρονα έψαχνα για κάτι, για τα στοιχεία της πόλης που έζησα κάποτε και αγάπησα. Είχα μια λίστα, η οποία περιελάμβανε οδηγίες, μέρη, ανθρώπους, αντικείμενα, συναισθήματα. Νομίζω ότι απόλαυσα τη διαδικασία. Μου έδωσε τον χρόνο και τον χώρο που χρειαζόμουν για να πάρω την απόφαση να φύγω. Ήταν κατά τη διάρκεια του Covid, προφανώς όχι η καλύτερη στιγμή για να περπατήσεις στην πόλη με μια κάμερα και να ζητήσεις από αγνώστους ένα πορτρέτο. Εξακολουθώ να βλέπω αυτή την αμηχανία σε μερικές από αυτές τις εικόνες. Αλλά χαίρομαι με το αποτέλεσμα”.
Σε ερώτηση σχετικά με το ποια είναι μερικά από τα αγαπημένα του πράγματα της πόλης του Χονγκ Κονγκ και τι του λείπει περισσότερο αναφέρει:
“Δεν μπορώ πραγματικά να πω. Μου λείπει να είμαι μόνος στην προκυμαία του λιμανιού, να νιώθω το ζεστό αεράκι και να παρατηρώ το μουντό φως.”
Κλείνοντας, η απάντησή του σχετικά με το τι θέλει να “αφήσει” στον αναγνώστη το λεύκωμα του καταλήγει:
“Ελπίζω οι άνθρωποι να έχουν το Χονγκ Κονγκ στο μυαλό τους, όπως και εγώ.”
Source | Another Mag
