Φωτογραφίζει ο Joseph Alexiadis
Outfits: Dimitris Petrou
Location: Sir Athens (Καπλανών 9Α, Αθήνα)
Ο Αντίνοος Αλμπάνης φωτογραφίζεται στους χώρους του Sir Athens και μιλά για τα νέα επαγγελματικά ξεκινήματά του καθώς και για τη στάση και τη φιλοσοφία ζωής του.
Πως και που σε βρίσκει το φετινό φθινόπωρο επαγγελματικά;
Είμαι πολύ ευτυχής που μετά από 10 περίπου χρόνια βρέθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για να μπορέσω να εργαστώ και πάλι στη μυθοπλασία στην τηλεόραση. Από τον Οκτώβριο θα βρίσκομαι στο σήριαλ “Ο πρίγκιπας της φωτιάς” που θα προβάλλεται από τη συχνότητα του νέου καναλιού Open. Ως προς τα θεατρικά, από τον Ιανουάριο θα βρίσκομαι στο Από Μηχανής Θέατρο, στον μονόλογο του Βασίλη Ρίσβα “Το φινιστρίνι” σε σκηνοθεσία του Πέτρου Φιλιππίδη. Μια συνεργασία που περιμένω με τεράστια χαρά και αγωνία!
Ένας ηθοποιός εξελίσσεται συνεχώς. Πως περιγράφεις την εξέλιξή σου;
Είναι δύσκολο να αξιολογήσω ο ίδιος την επαγγελματική μου εξέλιξη γιατί αδυνατώ να αντιμετωπίσω το θέατρο ως ιππόδρομο. Κάθε συνεργασία, ρόλος, παράσταση είναι διαφορετικές και μοναδικές περιπτώσεις από τις οποίες προσπαθώ να εκμεταλλευτώ οτιδήποτε καινούργιο, να το αφομοιώσω και να το χρησιμοποιήσω ως εργαλείο στην επόμενη μου δουλειά. Η έμφυτη μου διάθεση είναι να βουτάω διαρκώς σε διαφορετικά νερά, να δοκιμάζομαι, να πειραματιζομαι χωρίς να έχω την ανάγκη να κατακτήσω κάτι. Συνολικά όμως, το γεγονός ότι έχω την εκτίμηση ανθρώπων της δουλειάς που θαυμάζω ουσιαστικά, με συγκινεί πολύ και μου δίνει δύναμη.
Άλλαξε κάτι από τα αρχικά επαγγελματικά σου σχέδια; Η πορεία σου μέχρι τώρα είναι αυτή που είχες φανταστεί;
Ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να σχεδιάσω ή να ονειρευτώ μια συγκεκριμένη καριέρα. Ξεκίνησα πολύ μικρός τη δουλειά και μέχρι και σήμερα πασχίζω να βρω την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Η διαδικασία αυτή με προφυλάσσει από απογοητεύσεις και με κάνει να επενδύω περισσότερο στους ανθρώπους παρά στους ρόλους. Δεν έχω καμία φιλοδοξία να ενσαρκώσω έναν συγκεκριμένο ρόλο, αλλά έχω τεράστια φιλοδοξία να συνεργαστώ με συγκεκριμένους καλλιτέχνες. Ασχέτως ρόλου.
Τί πιστεύεις πως χαρακτηρίζει έναν ηθοποιό καλό ή όχι, τί είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίσει;
Ως θεατής, καλός ηθοποιός για μένα είναι αυτός που μπορεί να με παρασύρει να ακούσω μια ιστορία, να την νιώσω, να ταυτιστώ και να προβληματιστώ. Ως επαγγελματίας, καλός ηθοποιός είναι αυτός που έχει συνέπεια, συνέχεια, αλήθεια και διαθεσιμότητα. Τί από όλα αυτά θα κάνει έναν ηθοποιό να ξεχωρίσει, στα αλήθεια δεν το ξέρω. Νιώθω ωστόσο πως πολλά πράγματα που άπτονται της αναγνώρισης έχουν να κάνουν με το timing και με το τι έχει ανάγκη η εποχή μια δεδομένη στιγμή.
Έχεις απορρίψει προτάσεις που θεώρησες πως θα αποδυναμώσουν την ποιότητα της δικής σου, συνολικής δουλειάς;
Ποτέ! Η ποιότητα δεν είναι παλτό να την βάζεις και να την βγάζεις. Έχω όμως απορρίψει αρκετές φορές προτάσεις που θεώρησα ότι ο ίδιος δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω με τέτοιο τρόπο που θα με καθιστούσε επαρκή.
Επιδιώκεις την αποδοχή;
Φυσικά! Αλλιώς, θα έπαιζα θέατρο στην Γκιώνα κοιτάζοντας τα πουρνάρια.
Στην τωρινή σου καθημερινότητα και με τον προγραμματισμό που λαμβάνουμε όλοι αναγκαστικά, υποκύπτεις στο χάος;
Είμαι εκ φύσεως άνθρωπος του προγραμματισμού και της οργάνωσης σε βαθμό νεύρωσης. Οτιδήποτε μπορεί να μου διαλύσει την τάξη και να επιφέρει χάος, μου προκαλεί πανικό.
Δεν είναι εύκολο να κινείσαι σε έναν χώρο όπου το χάος είναι ο κανόνας αλλά προσπαθώ σε ο,τι έχει να κάνει με μένα να αντιστέκομαι όσο πιο πολύ μπορώ και να είμαι πάντα σαφής και συγκεκριμένος.
Ποια είναι η εικόνα μέσα από στη ρουτίνα της καθημερινότητάς σου που σου δημιουργεί ασφάλεια;
Η εικόνα του σπιτιού μου όταν γυρίζω τη νύχτα. Οι φίλοι στο καθιστικό μου, το σκυλί μου, οι μουσικές μου.
Υπάρχει ομορφιά που τη χάνουμε;
Όχι. Την πίστη μας στην ομορφιά χάνουμε. Όχι την ομορφιά. Ο Παρθενώνας είναι εκεί, ψηλά, πολλά χρόνια, με εμφανή τα σημάδια της φθοράς αλλά εξακολουθεί να προκαλεί δέος. Όσο για την ομορφιά του χαρακτήρα ή της ψυχής μας, είμαι πλέον πεπεισμένος πως απλώς επιλέγουμε να μην την φωτίζουμε. Αλλά αυτή υπάρχει εκεί. Και περιμένει.
Πως θα χαρακτήριζες τον καλλιτεχνικό χώρο στην Ελλάδα και εντός υποκριτικής και εκτός.
Όπως σε κάθε χώρα που μαστίζεται από κρίση, υπάρχει ένας τεράστιος αναβρασμός στην κοινωνία που τροφοδοτεί δίχως έλεος την τέχνη. Ήμουν, είμαι και θα είμαι εντυπωσιασμένος από τους καλλιτέχνες στην Ελλάδα που η ανάγκη τους για έκφραση ξεπερνάει όποια έλλειψη πόρων, βγαίνει στον δρόμο, ανοίγει αποθήκες, εισβάλλει σε ωδεία και γκαλερί, συσπειρώνει ομάδες και δεν γίνεται ούτε αυτιστική ούτε ελιτίστικη. Και ξέρεις, πολλοί είναι αυτοί που περιμένουν από τους καλλιτέχνες, ως εκπρόσωποι του πνευματικού κόσμου της χώρας, να παίρνουν θέση στην κοινωνία, δίχως να μπαίνουν στον κόπο να παρακολουθούν το έργο τους, όταν το έργο τους είναι απείρως πιο παρεμβατικό και ισχυρό από μια δημοσίευση σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Αποστασιοποιήθηκες ποτέ συνειδητά από τον χώρο;
Αποστασιοποίηση από τον χώρο θα σήμαινε αποχή από αυτόν. Δεν έχω νιώσει την ανάγκη να απέχω προκειμένου να βρω τον εαυτό μου ή να εξαγνίσω όλα αυτά που ενδεχομένως με ενοχλούν. Είμαι παρών και προσπαθώ όντας ενεργός να φτιάξω και να επιδιορθώσω παρά να πετάξω. Εξάλλου το θέατρο μοιάζει πολύ με τον αθλητισμό και κανένας αθλητής δεν έγινε καλύτερος χωρίς να αθλείται.
Υπάρχει ποιότητα και καλή αισθητική σήμερα;
Αλίμονο. Όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου θα βρεις σίγουρα κάτι να εναρμονίζεται με το δικό σου αισθητικό κριτήριο. Αρκεί να έχεις τη διάθεση να ψάξεις πέρα από το mainstream. Το πρόβλημα δεν είναι με το τι μας παρέχεται αλλά με το εάν οι ίδιοι έχουμε την ανησυχία να το αναζητήσουμε.
Αθήνα. Μίλησε μου για τη ζωή σου εδώ, τι σε χαροποιεί και τι σε δυσαρεστεί στη ροή της ζωής σου, σε πρακτικό και όχι μόνο επίπεδο.
Την Αθήνα την αγαπώ. Όχι γιατί εκπαιδεύτηκα έτσι ούτε γιατί την συνήθισα. Έχω ταξιδέψει τόσο πολύ που ξέρω ότι για όσα σου στερεί η πόλη μας, υπάρχει ένα μετρήσιμο αντίβαρο στο οποίο υπερέχει. Η πολυχρωμία και η αναρχία για πολλά χρόνια με ενοχλούσε. Έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω ότι χωρίς αυτά, το να υποκύπτουμε στην ομογενοποίηση είναι οδυνηρά δυσβάσταχτο. Η Αθήνα είναι απλώς οι συντεταγμένες μας στον χάρτη. Η πόλη είμαστε εμείς. Και αν πω ότι με δυσαρεστεί η πόλη, η αλήθεια είναι ότι με δυσαρεστεί η δίκη μου ύπαρξη σε αυτήν. Συνεπώς καλά θα κάνω να την αλλάξω με τρόπο που θα με κάνει να νιώθω καλύτερα.
