Η Ορσαλία Παρθένη έχει διαγράψει τη δική της ξεχωριστή πορεία χώρο της σύγχρονης ελληνικής μόδας. Αναλαμβάνοντας έναν οίκο με βαρύ όνομα, κατάφερε να αφήσει σε σύντομο χρονικό διάστημα το δικό της μοναδικό δημιουργικό αποτύπωμα, να λάμψει αυτόφωτη. Με δυναμισμό, αδιάβλητες αρχές και αξίες και δομημένη σκέψη, η Ορσαλία Παρθένη μετεξέλιξε τον μινιμαλισμό του οίκου Parthenis φτιάχνοντας μόδα, ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι, δηλαδή για όλους. Μια αυθεντική #MakeChange δημιουργός.
Το didee.gr και η Wella Company μέσα από την ενέργεια project #Allin έφεραν κοντά ξεχωριστούς, επιδραστικούς ανθρώπους με στόχο να μεταδώσουν τη σημασία της ισότητας και αποδοχής. Η Wella Company για παραπάνω από έναν αιώνα, εμπνέει τους επαγγελματίες ομορφιάς να δημιουργούν και να αλληλεπιδρούν με τις διάφορες κοινότητες, αλλά και τους καταναλωτές της να αναδεικνύουν διαρκώς τον πραγματικό τους εαυτό.
Δύο άξιοι πρεσβευτές των παραπάνω αξιών είναι και το plus size μοντέλο Πελαγία Ζερβού, με την ασύλληπτη ομορφιά και ευαισθησία και ο ηθοποιός Μιχάλης Οικονόμου, ένας ρομαντικός αγωνιστής και τρυφερός μπαμπάς. Δύο πραγματικοί οραματιστές που διαρκώς αναζητούν κάτι νέο. Δύο σύγχρονοι αγωνιστές που διεκδικούν και υπερασπίζονται την ισότητα δυναμικά. Δίχως περιορισμούς, αλλά με επιμονή και ματιά που βλέπει στο μέλλον η φιλοσοφία των δυο δεν παρεκκλίνει και από την Sebastian Professional της Wella Company που η φιλοσοφία της αναδεικνύει την ομορφιά δίχως περιορισμούς.
Η συνάντηση της Ορσαλίας Παρθένη με τους Μιχάλη Οικονόμου και Πελαγία Ζερβού, δημιουργεί ένα κοινό τόπο συνομιλίας όπου η ισότητα υπερτερεί και αναδεικνύει τη μοναδική ομορφιά που έχει ο κάθε άνθρωπος, τόσο μέσα του, όσο και έξω του.
Πώς πιστεύεις πως θα μπορούσε ο χώρος της μόδας να γίνει ακόμα πιο inclusive;
Ορσαλία Παρθένη: Η μόδα οφείλει να τους συμπεριλάβει όλους. Στο σημερινό κόσμο της κοινωνικής δικτύωσης η εικόνα μετράει τις περισσότερες φορές περισσότερο από το λόγο. Η μόδα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εικόνας και δηλώνει πολλά για την εποχή της. Η εικόνα της μόδας, σε αντίθεση με το παρελθόν, δεν πρέπει να προβάλει ένα μοναδικό πρότυπο ομορφιάς που ήταν ανά τις εποχές το ιδεατό. Ο καταναλωτής σήμερα περισσότερο από ποτέ, έχει τη δυνατότητα προσωπικής έκφρασης έτσι παράλληλα με καταναλωτής γίνεται οπαδός και μοντέλο προς μίμηση. Κάθε brand σήμερα, ακόμα και για λόγους μάρκετινγκ, πρέπει να περιέχει στοιχεία αυθεντικότητας και να μιλάει στην καρδιά των περισσότερων ανθρώπων χωρίς διακρίσεις.
Η επιλογή σου να ασχοληθείς με το χώρο της μόδας ήταν γιατί έψαχνες έναν τρόπο να εκφράζεσαι ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς; Τα κατάφερες;
Ο.Π: Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μόδα ήταν μέρος της καθημερινότητας. Η δημιουργικότητα των γονιών μου και το πάθος τους για αυτή τη δουλειά ήταν αναπόφευκτο να με επηρεάσει. Αντλούσαν έμπνευση από πολυάριθμες εικόνες. Ταινίες, περιοδικά μόδας, pop κουλτούρας, αρχιτεκτονικής, ταξίδια, μουσική από όλο τον κόσμο, σύγχρονη τέχνη και λογοτεχνία. Όλα αυτά τα ερεθίσματα με ώθησα να αναζητήσω κι εγώ τον εαυτό μου από μικρή ηλικία φεύγοντας για σπουδές στην Αμερική και την Αγγλία. Αισθανόμουν τότε πως η Ελλάδα ήταν μια κλειστή κοινωνία χωρίς πολυπολιτισμικότητα. Επιστρέφοντας στα μέσα του ’90 αυτό δεν είχε αλλάξει πολύ, αλλά σήμερα περισσότερο από ποτέ, η κοινωνία της Ελλάδας, λόγω και του μεγάλου κύματος μετανάστευσης, πρέπει περισσότερο από ποτέ να αγκαλιάσει το διαφορετικό. Η μόδα οφείλει να συμβάλλει σε αυτό και να σπάσει τα στερεότυπα.
Πιστεύεις πως ο κόσμος είναι πιο εκπαιδευμένος σε θέματα ισότητας και αποδοχής;
Ο.Π: O κόσμος αλλάζει αργά, αλλά αλλάζει. Παρατηρώ πως έχει υπάρξει πρόοδος τα τελευταία χρόνια σχετικά με την αποδοχή αυτού που θεωρούμε “διαφορετικό” και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί όσο συνηθισμένο και αν ακούγεται, πραγματικά είμαστε όλοι διαφορετικοί, καθένας με τον τρόπο του. Τα στερεότυπα παραμένουν και πάντα θα υπάρχουν. Ωστόσο, όσο περνούν τα χρόνια, ο κόσμος λαμβάνει εικόνες και ερεθίσματα που δημιουργούν μια εξοικείωση με αυτά που άλλοτε θεωρούσε ταμπού. Από πλευράς δικαίου, ποτέ άλλοτε δεν υπήρξαν τόσα βήματα προς την κατοχύρωση δικαιωμάτων για τα ομόφυλα ζευγάρια. H αποδοχή του σώματος με περισσότερα κιλά και η προβολή plus size μοντέλων είναι επίσης μια αλλαγή των τελευταίων ετών. Η ενίσχυση του ρόλου της γυναίκας στον εργασιακό χώρο, τα δικαιώματα και η αποδοχή χωρίς αποκλεισμούς είναι γεγονότα που για να συμβαίνουν σημαίνει πως βρήκαν επιτέλους την στιγμή τους. Άρα πιστεύω πως ο κόσμος πλέον είναι, αν όχι εκπαιδευμένος, πιο δεκτικός στην “εκπαίδευση”. Η διαφορετικότητα, “ένας όρος που αποτυπώνει όλους τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και ταυτόχρονα ίσοι ως προς τα δικαιώματά τους”, είναι εξίσου σημαντική με την έννοια της ένταξης. Έχουμε όμως ακόμα αρκετό δρόμο να διανύσουμε.
Πελαγία Ζερβού: Ναι πιστεύω ότι υπάρχει εξέλιξη σε αυτόν τον τομέα, βέβαια υπάρχει μεγάλος δρόμος ακόμη μπροστά.Όσον αφορά στον τομέα της μόδας, χαίρομαι τόσο πολύ να βλέπω μεγάλα brands να χρησιμοποιούν πληθώρα μοντέλων στο δυναμικό τους.
Μιχάλης Οικονόμου: Μέσα στις εξωτερικά ανάποδες συνθήκες των τελευταίων ετών, οικονομική κρίση, ανεργία, πανδημία, καταπάτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών, βλέπω να βγαίνει μια νέα γενιά που φέρει έντονα μια αφύπνιση σε σχέση με την ισότητα και την αποδοχή. Λες και έχει εκπαιδευτεί με έναν αόρατο τρόπο, λες και φέρει μέσα της όλους του αγώνες των προηγούμενων γενιών για ίσα δικαιώματα. Σίγουρα σε αυτό έχει συμβάλλει η επαφή με την κοινότητα που ανήκει ο καθένας, αλλά και το δίκτυο, τη μεγάλη συζήτηση περί bullying, τα πολλά θύματα που μας οδηγούν και σίγουρα οι σχετικές σειρές του Netflix, κλπ. Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση που στο Ιnstagram ή ακόμα περισσότερο, στο Tik Tok, ένα μέσο πολύ δημοφιλές, υπάρχουν έφηβοι που μιλάνε ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά τους, βαμμένα αγόρια που δίνουν συμβουλές για μακιγιάζ, ή παιδιά που μιλάνε για το bullying που έχουν δεχτεί για το βάρος ή την εμφάνισή τους. Παλιότερα δεν υπήρχε περίπτωση έφηβοι τέτοιας ηλικίας να είναι τόσο open. Και τώρα στο χώρο του θεάτρου και του αθλητισμού, με το κίνημα του #MeToo, δίνεται μια ισχυρή γροθιά στην εξουσιομανία και την πατριαρχία. Νιώθω πως επέρχεται μια γενική αφύπνιση, όχι μόνο σε θέματα ισότητας, αλλά και περιβάλλοντος και στην ανάγκη για πνευματικότητα, όπως ο καθένας την αντιλαμβάνεται, μια αναβάθμιση συνειδητότητας σε πολλά επίπεδα, που είναι πολύ ελπιδοφόρο και παρήγορο.
Στην Ελλάδα διατηρούμε ακόμα στερεοτυπικές αντιλήψεις που μας κρατούν πίσω σε θέματα προσωπικής εξέλιξης ή έχουμε προχωρήσει και πλέον αντιλαμβανόμαστε τις εποχές όπως τους αρμόζει;
Ο.Π: Η Ελλάδα, αν και ξεκίνησε ως κοιτίδα πολιτισμού, στην πορεία της ιστορίας της και λόγω των γεγονότων που βίωσε η κοινωνία ανά τα χρόνια ήταν πάντα ένα – ή μερικά – βήματα πίσω σχετικά με την κατάρριψη στερεοτύπων. Ένα κλασικό παράδειγμα μπορεί να θεωρηθεί το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Οι αγώνες ξεκίνησαν τέλη του 19ου αιώνα σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ενώ στην Ελλάδα καθιερώθηκε μόλις το 1952. Χωρίς όμως να βγάζω απέξω και τις υπόλοιπες χώρες, παρατηρώντας θέματα όπως τις μονόπλευρες ρυθμίσεις για την άδεια εγκυμοσύνης και ανατροφής παιδιού που δείχνει να αφορά σχεδόν μόνο τη μητέρα, τη δυσκολία με την οποία απορροφώνται στην αγορά εργασίας άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και τις φυλετικές διακρίσεις σε αγγελίες (π.χ ζητείται γραμματέας έως 30 ετών) μου επιβεβαιώνεται πως ναι, η Ελλάδα έχει ακόμα πολλά βήματα να διανύσει προκειμένου να πούμε ότι η κοινωνία αντιλαμβάνεται τις εποχές όπως τους αρμόζει.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία θεμελιώνεται και πάνω στην αρχή της ισότητας. Θεωρείς πως ζούμε σε μια σωστή δημοκρατική συνθήκη που έχει καταφέρει να εξελιχθεί – μεταξύ άλλων – στην Ελλάδα;
Ο.Π: Η αρχή της ισότητας καθιερώνεται συνταγματικά. Στο σύνταγμα λοιπόν υπάρχει η πρόβλεψη. Η εφαρμογή όμως της αρχής της ισότητας πραγματοποιείται αργά και με μεγάλη προσπάθεια. Ένα πρόσφατο παράδειγμα θετικής εφαρμογής είναι και το νέο νομοθετικό πλαίσιο που θα διέπει τις σχέσεις γονέων – τέκνων, μετά τη διακοπή της συμβίωσης των συζύγων, το διαζύγιο ή την ακύρωση του γάμου, με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον του παιδιού. Ωστόσο το πρόσφατο θέμα που βγήκε στην επιφάνεια σχετικά με τα γεγονότα σεξουαλικής παρενόχλησης και λεκτικής/ ψυχολογικής βίας μας αποδεικνύει ότι ο λάκκος έχει ακόμα μεγάλο βάθος. Το πλήθος καταγγελιών για περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης, εκβιασμών και καταστρατήγησης κάθε εργασιακού πλαισίου προερχόμενες από τον αθλητικό, πολιτιστικό και πανεπιστημιακό χώρο επιβεβαιώνουν περίτρανα την έλλειψη τήρησης της αρχής της ισότητας.
Πολλά άτομα LGBTQI+ εξακολουθούν να είναι θύματα διακρίσεων, εκφοβισμού και παρενοχλήσεων, αλλά το πιο ανησυχητικό απ’ όλα είναι ότι έχουν διαπιστωθεί και περιστατικά σωματικών επιθέσεων. Η έλλειψη αυστηρού νομικού πλαισίου είναι φανερή. Σε μια κοινωνία όμως που θεωρητικά εξελίσσεται, δεν πρέπει να περιμένουμε την αυστηρή τιμωρία για να μάθουμε τι σημαίνει σωστή συμπεριφορά. Η έννοια της αξιοπρέπειας δεν είναι μόνο πυρήνας της φιλελεύθερης αρχής, αλλά είναι και το θεμέλιο και ο πυρήνας της δημοκρατικής αρχής.
Στην επαγγελματική σου πορεία, έχεις αντιμετωπίσει θέματα ισότητας;
Ο.Π: Ο επαγγελματικός στίβος απαιτεί αναγκαστικά ανταγωνισμό και μερικές φορές αυτός είναι αθέμιτος. Στη μόδα μερικές φορές η αποδοχή είναι ακόμα πιο δύσκολη, γιατί τα κριτήρια δεν είναι πάντα αντικειμενικά και βασίζονται στην επιθυμία, το ρεύμα της εποχής, τις γνωριμίες, την προβολή, την αναγνωσιμότητα. Επίσης οι γυναίκες που ασχολούνται με τη μόδα είναι μειονότητα. Προσπαθώ να αντιμετωπίζω τους συνεργάτες μου όσο πιο ισότιμα μπορώ με μοναδικό κριτήριο την απόδοση και την αποτελεσματικότητα τους.
Π.Ζ: Ευτυχώς δεν μου έχει τύχει μέχρι στιγμής.
Μ.Ο: Όχι, δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο, ευτυχώς. Ήρθε όμως η ώρα, όταν αντιληφθούμε οποιαδήποτε διάκριση στον επαγγελματικό μας χώρο να αντιδράσουμε, ή να υποστηρίξουμε ανθρώπους πλάι μας που ίσως δεν μπορούν να αντιδράσουν. Όταν δρούμε μαζί είμαστε πιο δυνατοί, μόνος μου δεν μπορώ, μαζί μπορούμε, και έχουμε τη δύναμη να αντιδράσουμε απέναντι σε κάθε εξουσία που χρησιμοποιεί οποιασδήποτε μορφής διάκριση ή βια.
Τι είναι αυτό που σε κάνει ξεχωριστή/ός;
Π.Ζ: Ξεχωριστή με κάνουν οι ηθικές αξίες μου και η αυξημένη ενσυναίσθηση.
Μ.Ο: Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, όπως και κάθε δέντρο, κάθε πλάσμα στη γη, είναι μοναδικό. Με συγκεκριμένο προορισμό και στόχο να επιτελέσει σε αυτό τον κόσμο. Κάθε τι κρύβει μέσα του ομορφιά. Αυτό που με κάνει εμένα ξεχωριστό είναι η ιστορία μου, πιστεύω βαθιά πως όταν μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας με όποιο κόστος, μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Έχω την ιδιαίτερη ευλογία να είμαι πατέρας μέσα σε μια ομόφυλη οικογένεια, με το σύντροφό μου μεγαλώνουμε μαζί τον μικρό μας Νικηφόρο, που είναι 2 ετών και κάτι, βάζουμε τα δυνατά μας για να καλλιεργούμε την αγάπη, τη φροντίδα και την εμπιστοσύνη στο σπίτι μας, και αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο που έχει συμβεί στη ζωή μου, που καλούμαι να υπηρετήσω με όλη μου την ψυχή και το κάνω. Αυτό, αυτή τη στιγμή μπαίνει σε πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μου, πάνω από το θέατρο, την υποκριτική, τον κινηματογράφο, όλα. Βέβαια η Πολιτεία έχει καθυστερήσει πολύ να μας αναγνωρίσει νομικά, και δεν έχει θεσπίσει ακόμα τους νόμους που θα μας καλύπτουν και θα μας ασφαλίζουν σαν οικογένεια.
Πως ορίζεις την ομορφιά;
Π.Ζ: Η ομορφιά για μένα βρίσκεται σε οτιδήποτε προσφέρει μια αίσθηση απόλαυσης, ευχαρίστησης, νοήματος και ικανοποίησης. Δεν υπακούει σε κανόνες. Όπως λέει η Fatima Lodhi “Η ομορφιά έρχεται σε όλα τα σχήματα, τις αποχρώσεις και τα μεγέθη”.
Μ.Ο: Ομορφιά είναι να κοιμάται ο γιος μας, και να μπαίνουμε στο δωμάτιό του, να τον σκεπάζουμε, να του δίνουμε ένα φιλί, ψιθυρίζοντάς του “σε αγαπάμε”, και μετά να τον χαζεύουμε να κοιμάται σαν αγγελούδι, πιασμένοι χέρι – χέρι.
Πόσο σημαντική είναι για σένα η αξία της αποδοχής;
Π.Ζ: Είναι πολύ σημαντική. Είμαστε ανθρώπινα όντα και είναι στη φύση μας να ζητούμε την αποδοχή. Αλλά πιο σημαντικό από όλα είναι να αποδεχόμαστε πρώτα εμείς τον εαυτό μας και να τον αγαπάμε γι’ αυτό που είναι.
Μ.Ο: Πάντα με θυμάμαι να επιδιώκω την αποδοχή στην οικογένεια, το σχολείο, την εκκλησία, τη δουλειά, παντού. Και την βρήκα στην πληρότητά της, όταν μπήκα στη δραματική σχολή του Εθνικού. Εκεί πρώτη φορά ένιωσα εντελώς αποδεκτός για αυτό που είμαι, μπήκα σε ένα χώρο που ήταν η γιορτή της αποδοχής, και δε χρειαζόταν να υποκρίνομαι παρά μόνο την ώρα της πρόβας. Έτσι και ως σήμερα, ο χώρος του θεάτρου είναι ο πιο ανοιχτός, ο πιο φιλικός για μένα χώρος, που μπορώ πάντα να είμαι ο εαυτός μου, ακριβώς γιατί δουλεύω με τον ίδιο μου τον εαυτό. Αν δεν δω το υλικό μου όπως είναι, πώς αλλιώς θα δουλέψω με αυτό; Έτσι όλα αυτά λειτούργησαν με αυτό τον τρόπο, επειδή πρώτα από όλα είχα ήδη αποδεχτεί εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου. Αυτό είναι πάντα το πρώτο που πρέπει να γίνει, αλλιώς η αποδοχή πάντα θα είναι ένα άκαρπο κρυφτό. Πλέον έχω αποδεχτεί και κάτι άλλο: δεν χρειάζεται πάντα όλοι να με αποδέχονται. Πάντα κάποιοι θα έχουν μια άλλη γνώμη. Δεν πειράζει – το σημαντικό και απαραίτητο είναι τελικά η ανεκτικότητα, αυτή πρέπει να υπάρχει πάντα, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει πλήρης αποδοχή. Ας μάθουμε να είμαστε ανεκτικοί ως προς το διαφορετικό και η αποδοχή θα ακολουθήσει στην ώρα της.
Όσο αλλάζουν οι εποχές πιστεύεις πως αλλάζουμε και εμείς προς το καλύτερο; Σε κάποια χρόνια για παράδειγμα από τώρα, πιστεύεις πως δεν θα χρειάζεται να επικοινωνούμε την αξία της ισότητας των ανθρώπων;
Ο.Π: Η κοινωνία έχει την τάση να προοδεύει και να εξελίσσεται, Ο ρυθμός με τον οποίο το κάνει είναι το ‘“θέμα”. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως όλοι οφείλουμε να παραμένουμε ενεργοί και να αποδεχόμαστε το μερίδιο ευθύνης μας. Η αλλαγή ξεκινάει από εμάς τους ίδιους και συνεχίζει και στο σύνολο της κοινωνίας. Μόνο με αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση μπορούμε να πηγαίνουμε μπροστά. Ο αγώνας όμως για την καθιέρωση και την προστασία δικαιωμάτων θεωρώ πως δεν είναι μια στατική διαδικασία, ούτε μπορεί να προβλεφθεί η διάρκεια του.
Π.Ζ: Σαν αθεράπευτα ρομαντική ψυχή, πιστεύω ότι η κοινωνία οδεύει προς έναν καλύτερο κόσμο. Η υπερέκθεση των νέων στη πληροφορία σήμερα ελπίζω πως θα συμβάλει στην γρήγορη ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας των πολιτών του αύριο, με αποτέλεσμα η αξία της ισότητας να φτάσει να θεωρείται κεκτημένο αγαθό.
Μ.Ο: Αυτός είναι και ο στόχος, να έρθει μια εποχή που δε θα χρειάζεται να διεκδικεί κανείς το αυτονόητο, δεν θα χρειάζονται τα gay pride, οι πορείες, οι υπογραφές, οι καταγγελίες. Που θα σεβόμαστε και θα αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον και θα διδάσκουμε και τα παιδιά μας να το κάνουν. Δεν είναι εύκολο βέβαια, οι άνθρωποι όσο εύκολα μαθαίνουμε, τόσο πιο εύκολα ξεχνάμε. Σίγουρα θα πρέπει να αλλάξει εντελώς το σύστημα της παιδείας και να φτιαχτεί κάτι σαν ειδικό σχολείο ισότητας και συμπερίληψης. Ή, ναι, να αλλάξει το σύστημα της παιδείας, να μπει η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση π.χ.
Πόσο σημαντικό ρόλο θεωρείς πως παίζει η κοινωνία σε θέματα αποδοχής και ισότητας; Ζούμε σε κράτη και λαούς έτοιμους να αγαπήσουν το διαφορετικό;
Ο.Π: Όλα εξαρτώνται από την παιδεία. Αυτό που θα μάθουμε σήμερα στα παιδιά μας θα καθορίσει το μέλλον της κοινωνίας μας. Στη Ελλάδα δυστυχώς η θρησκεία είναι συνδεδεμένη με την παιδεία και μερικές φορές δυσκολεύεται να αποδεχτεί την διαφορετικότητα ή την ανεξιθρησκεία. Δεν ακυρώνω τη θρησκεία απλά πιστεύω πως θα μπορούσε να πρεσβεύει την αγάπη, χωρίς αποκλεισμούς.
Π.Ζ: Οι κοινωνίες έχουν ωριμάσει αρκετά ως προς την αποδοχή της διαφορετικότητας και της ισότητας συγκριτικά με το παρελθόν. Οπωσδήποτε όμως, έχουμε αρκετό δρόμο να διανύσουμε ακόμα ώστε να εξαλείψουμε τα στερεότυπα που υπάρχουν και τα οποία συχνά βρίσκουν χώρο και ανατροφοδοτούνται μέσα και από τα κοινωνικά δίκτυα. Η κοινωνία είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούμε και εκφραζόμαστε. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το πλαίσιο αυτό, αλλά μπορούμε να το οικοδομήσουμε με καλύτερα υλικά. Η παιδεία είναι το παν.
Μ.Ο: Η κοινωνία ποτέ δεν ήταν εντελώς έτοιμη να δεχτεί και να αγαπήσει το διαφορετικό, παρόλο που είμαστε ένας λαός που συνηθίζει να αγκαλιάσει με έναν τρόπο διαφορετικές ετερότητες. Λίγο πολύ όμως υπάρχουν πάντα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Υπάρχουν πάντα οι “ημέτεροι” που τους φροντίζουμε καλύτερα, και οι άλλοι, οι διαφορετικοί που δεν μας αφορούν στην καλύτερη περίπτωση και πολύ. Κι όμως όλοι έχουμε την ίδια αξία. Το διαφορετικό, ακόμα και μια διαφορετική γνώμη, γενικά μας τρομάζει, δεν ξέρουμε πώς να τα αποκωδικοποιήσουμε. Και συχνά πολωνόμαστε, διχαζόμαστε, ενώ απλά θα μπορούσαμε να επικεντρωθούμε στα κοινά. Είμαστε τόσο διαφορετικοί, αλλά ας επικεντρωθούμε στα κοινά και όχι στις διαφορές.
Ποιος πιστεύεις πως είναι τελικά ο τρόπος να καταπολεμήσουμε τις διακρίσεις σε όλους τους τομείς;
Ο.Π: Η αλλαγή ξεκινάει από εμάς τους ίδιους όπως προανέφερα. Έχουμε μάθει να μην αποδεχόμαστε το διαφορετικό ή να μην αντιλαμβανόμαστε τη βαρύτητα ενός προβλήματος μέχρι να φτάσει στην πόρτα μας. Στην καταπολέμηση διακρίσεων μπορεί να συμβάλει ο καθένας δημιουργώντας σωστά πρότυπα από τη δική του θέση ευθύνης, δίνοντας το σωστό παράδειγμα. Οι επώνυμοι και όσοι κατέχουν θέσεις που επηρεάζουν την κοινή γνώμη οφείλουν να είναι ακόμα πιο σωστοί με την στάση τους απέναντι στη διαφορετικότητα. Ο πολιτισμός άλλωστε, αποτελούσε πάντα μέσο επηρεασμού της κοινωνίας μέσω δημιουργίας προτύπων.
Η κοινωνία είναι ένας ζωντανός οργανισμός, όταν ένα μέλος του οργανισμού αυτού νοσεί, αργά ή γρήγορα θα ασθενήσουμε και εμείς οι ίδιοι και θα υποστούμε συνέπειες. Όταν αντιληφθούμε λοιπόν ότι είμαστε μέρος ενός συνόλου, τότε θα φερόμαστε και αντίστοιχα. Αν καθένας φερόταν όπως θα ήθελε να του φέρονται, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά και η πρόοδος ανεμπόδιστη.
Π.Ζ: Ναι, θεωρώ πως ο τρόπος να καταπολεμήσουμε τις διακρίσεις είναι να καλλιεργήσουμε την έννοια της ισότητας στα παιδιά. Στην πραγματικότητα τα μικρά παιδιά διακατέχονται από μια έμφυτη σοφία και αίσθημα αλληλεγγύης και αποδέχονται αβίαστα τη διαφορετικότητα που υπάρχει γύρω τους. Όταν όμως οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και η κοινωνία γενικότερα παρεμβαίνουν στη φύση τους και τα βομβαρδίζουν με στερεότυπα και περιοριστικές αντιλήψεις, τότε ξεκινάει το προβλημα. Τα παιδιά αρχίζουν να μιμούνται αυτές τις συμπεριφορές και να ενστερνίζονται αυτές τις απόψεις. Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε το σωστό παράδειγμα για τα παιδιά μας και να αναπτύξουμε την αξία της αμοιβαίας συνύπαρξης, με σεβασμό και αγάπη.
Μ.Ο: Οι καταγγελίες που γίνονται τώρα δείχνουν το μέγεθος της φθοράς που είχαμε πιάσει, δεν πρέπει να σταματήσουν, αλλά εύχομαι αργά ή γρήγορα να φτάσουμε στην ωριμότητα ο κάθε ένας από μας να κοιτάξει τις δικές του ατέλειες και να πάψει να τις ψάχνει στους άλλους. Ει δυνατόν να δικαιολογεί τους άλλους, να προσπαθήσει να καταλάβει την κάθε ετερότητα, βαθιά, και πέρα από την εξωτερική εικόνα.
Πιστεύεις πως ο κόσμος δημιουργεί πρότυπα;
Ο.Π: Στην εποχή μας επικρατεί σύγχυση ως προς τα πρότυπα, γιατί οι προσλαμβάνουσες είναι πολλές. Ως επικρατέστερο πρότυπο προβάλλεται ο οικονομικά επιτυχημένος άνθρωπος. Τα πρότυπα δημιουργούνται μέσα από την οικογένεια, την εκπαίδευση, τα ΜΜΕ και την κοινωνική δικτύωση, το φιλικό και επαγγελματικό περιβάλλον, την παράδοση και την ιστορία, τον πολιτισμό, αλλά κυρίως από κοινά αποδεκτά πρότυπα (καλλιτέχνες, πολιτικούς, ανθρώπους των γραμμάτων). Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ “ειδώλου” και προτύπου. Τα “είδωλα” δημιουργούνται για να κατευνάζουν τις ανησυχίες των νέων ανθρώπων και μερικές φορές αποτελούν και αρνητικά πρότυπα. Η έλλειψη παιδείας, η πνευματική και ηθική κρίση της εποχής μας που ενδιαφέρεται για το χρήμα και την εξωτερική ομορφιά έχει σαν αποτέλεσμα την επικράτηση των αρνητικών προτύπων που προβάλλονται μέσα από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα. Αυτά τα αρνητικά πρότυπα εμποδίζουν την πνευματική καλλιέργεια, εκθειάζουν την κατανάλωση, περιορίζουν τον προσωπικό τρόπο έκφρασης και κάνουν τους ανθρώπους μονόπλευρους και αδιάλλακτους.
Π.Ζ: Είναι βέβαιο πως ο κόσμος μας διαμορφώνει απόψεις και αναπτύσσει ιδεολογίες πάνω σε συγκεκριμένα πρότυπα. Είναι κάτι που διαχρονικά γινόταν και θα συνεχίσει να γίνεται. Οι κοινωνίες όμως πρέπει να εξελίσσονται και να προοδεύουν. Είναι σημαντικό να δώσουμε στα πρότυπα του σήμερα, τα χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να δούμε στην κοινωνία μας αύριο.
Μ.Ο: Έχω την αίσθηση πως τα πρότυπα που υπήρχαν ως τώρα ήταν αποτέλεσμα ενός κλισέ ηρωισμού, των τάσεων της μόδας, ή του μάρκετινγκ. Ξαφνικά όμως βλέπω πως υπάρχει μια μετακίνηση προς πρότυπα που είναι πραγματικοί άνθρωποι, άνθρωποι που έχουν πονέσει στη ζωή τους, αληθινοί άνθρωποι, όχι πλάσματα της βιτρίνας με τα τέλεια σώματα και το styling, αληθινοί άνθρωποι με ατέλειες, αλλά και θάρρος, που βγαίνουν και λένε γενναία την ιστορία τους, που εμπνέουν και άλλους ανθρώπους να βγουν να μιλήσουν. Άνθρωποι που από τα σκοτάδια τους καταφέρνουν και φτιάχνουν φως, τέτοια πρότυπα θαρρώ πως χρειάζονται, με τέτοιους ανθρώπους μπορούμε να ταυτιστούμε και να αναγνωρίσουμε τις δικές μας πληγές και τραύματα. Είμαστε όλοι τραυματισμένοι λίγο πολύ, μετά από όλη αυτή τη ματαίωση που έχουμε περάσει εδώ και ένα χρόνο, αυτό που θα μας εμπνεύσει από εδώ κι πέρα είναι απλοί άνθρωποι που μέσα στη ρουτίνα του τίποτα, κατάφεραν μια μικρή ηρωική υπέρβαση, που ξεβολεύτηκαν για χάρη του άλλου, και μας έδειξαν τον τρόπο να το κάνουμε κι εμείς.
Η ένωση και η συμπερίληψη τι σημαίνουν για σένα;
Ο.Π: Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ τον χρυσό κανόνα “Να φέρεσαι όπως θέλεις να σου φέρονται”. Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να αγκαλιάζουν την διαφορετικότητα και να φέρονται σε όλους ανεξαιρέτως με σεβασμό. Πρέπει να μάθουμε να ακούμε. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται απλά αλλά όσο μεγαλώνουμε οι προτεραιότητά μας γίνεται το χρήμα και η υπεροχή. Αυτή η κουλτούρα οδηγεί σε έντονες κοινωνικές και οικονομικές διαφορές την κοινωνία μας. Για να μπορέσουμε να βελτιωθούμε σαν άτομα και σαν κοινωνία πρέπει να προσπαθήσουμε να συμπεριλάβουμε τη διαφορετικότητα, να την στηρίξουμε, να την αναδείξουμε μέσα από αυτήν να γεννήσουμε νέες ιδέες που θα μας οδηγήσουν σε ένα καλύτερο μέλλον σαν κοινωνία.
Π.Ζ: Η διαφορετικότητα είναι αυτή που φέρνει την ένωση και τη συμπερίληψη. Αυτό που καθορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη είναι ότι πίσω από την εμφάνιση, το φύλο και πίσω από τη κουλτούρα βρίσκεται μια ψυχή που αισθάνεται με τον ίδιο τρόπο.
Μ.Ο: Συμπερίληψη είναι να νιώθω πως η δική μου οικογένεια, αλλά και κάθε ομόφυλη οικογένεια, δεν υστερεί σε νομικό πλαίσιο, απ’ ό,τι όλες οι άλλες. Ότι έχουμε ίσα δικαιώματα, ότι αναγνωριζόμαστε ως οικογένεια, ότι το παιδί μου θα έχει τη νομική ασφάλεια της αναγνώρισης και των δύο γονιών του και δεν θα είναι ένας από τους δύο ο “αόρατος” γονιός. Σημαντική είναι επίσης και η συμπεριληπτική εκπαίδευση, έτσι ώστε το παιδί μας να μη νιώθει σαν εξωγήινος σε ένα σχολείο που μπορεί να παρουσιάζει σαν οικογένεια αποκλειστικά και μόνο το μοντέλο «μπαμπάς-μαμά», και που δε θα αφήνει περιθώρια σε άλλα παιδιά να του κάνουν bullying λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού των γονιών του. Έτσι θα είμαστε πραγματικά ενωμένοι, χωρίς να είμαστε έκθετοι απέναντι στην όποια αναποδιά της ζωής, χωρίς φόβο για το μέλλον. Ένωση για μένα είναι να καταλάβουμε πως είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Πατέρα, του ίδιου πλανήτη, φτιαγμένοι μεταξύ μας από τα ίδια υλικά, με την ίδια βαθύτερη σοφία. Εύχομαι να γίνουμε ένας κόσμος που θα βλέπει την ουσία στα μάτια του άλλου, πέρα από χρώμα, φύλλο, σεξουαλική ταυτότητα, θρησκεία, που θα βάζει τις πνευματικές αρχές της αγάπης, της αποδοχής και της ανεκτικότητας, πάνω από τις διαφορετικές προσωπικότητες.
Το hair styling της Πελαγίας Ζερβού και του Μιχάλη Οικονόμου έγινε με προϊόντα Sebastian Professional της Wella Company.
@wellahair.gr
@sebastianpro_official
#allin
#makechange
#rulesdontapply
Orsalia’s shoes: IRIDE DE PORTU // Jewellery: Polina Ellis
