Φωτογράφιση: Ιωσήφ Αλεξιάδης
400 ή 800 ή 1200 λέξεις μπορεί να είναι οι πρώτες μας πρωινές σκέψεις, για το πρωινό που θα πάρουμε, για το πώς θα κυλήσει η μέρα, για το αν θα απαντήσουμε στα πρώτα μηνύματα.
400 λέξεις δεν είναι τίποτα μπροστά στο χρόνο. Μπροστά στο χρόνο που ξοδεύουμε για να ονειρευτούμε. Για να δημιουργήσουμε. Για να ερωτευτούμε. Και να αγαπήσουμε. Για να ζήσουμε. Και να πεθάνουμε. Για να θυμηθούμε. Και να ξεχαστούμε.
400 ή 800 ή 1200 μπορεί να είναι οι πρώτες μας πρωινές σκέψεις, για το πρωινό που θα πάρουμε, για το πώς θα κυλήσει η μέρα, για το αν θα απαντήσουμε στα πρώτα μηνύματα, στα πρώτα τηλεφωνήματα, για τη σχέση μας, το χωρισμό μας, τους φίλους μας, τη δουλειά μας, αν όλα όσα είχαμε στο μυαλό μας τα τελευταία 40 χρόνια, έχουν έστω γίνει μια υποψία λέξης ή αιωρούνται διαρκώς σαν συννεφάκια να σου χαλάνε τη μέρα.
400 ή 200 ή 002 μπορεί να είναι οι μόνες ανάσες που χρειάζονται για να φέρουν κοντά δυο σώματα για μια στιγμή και για πάντα.
400 μπορεί να είναι τα ταξίδια που θα κάνεις σε μια ζωή, συμπεριλαμβανομένων και αυτών με το μετρό, το λεωφορείο και το τραμ. «Σήμερα πήγα με το τραμ» ήταν και η ορθοφωνική άσκηση στη σχολή για να βρούμε τη φωνή μας. Τι και αν δεν την βρήκαμε ποτέ τη φωνή μας.
400 μπορεί να είναι οι μέρες που σε χωρίζουν από τον τελευταίο σου προορισμό, οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. Και ποτέ να μην το ξέρεις. Και να τις ζεις σαν να είναι 400 εκατομμύρια μέρες ή αιώνες. Ή να τις ζεις σαν να έχουν από καιρό μηδενίσει. Να μην τις ζεις δηλαδή.
400 είναι τα μάτια που σε μάτιασαν και όλα πήγαν στραβά μέσα σε 400 βήματα από τη δουλειά μέχρι το σπίτι. Και θες να μετρήσεις αντίστροφα μπας και ξανακουρδίσει το σύμπαν στην ευθεία του, ρε φίλε.
400 είναι τα τραγούδια που άκουσες σε μια μέρα όταν χώρισες την πρώτη σου αγάπη, 400 σε μια ώρα όταν σε χώρισε ο πρώτος σου έρωτας, 400 τα τραγούδια που θα έγραφες αν έγραφες τραγούδια εν γένει.
400 είναι τα γεύματα που μαγείρεψες στο νέο σου έρωτα, πριν σε αφήσει για έναν καλύτερο μάγειρα και 400 οι μούντζες που έφαγες από τους φίλους για την τόση χαμένη παρμεζάνα.
400 τα δάκρυα που έχυσες πάνω από τον τάφο της γιαγιάς σου, όταν έφυγε κι εσύ ήσουν ακόμα παιδί, 400 που ρίχνεις ακόμα κάθε που την θυμάσαι και νιώθεις ακόμα παιδί.
400 τα χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους κι άλλα 400 τα χρόνια μουρμούρας για τη σκλαβιά την 400άρα.
400 χιλιόμετρα την ώρα που θα ήθελες να φτάνεις μερικές φορές αν σου ανήκε ο δρόμος κι έχεις αυτό που λαχταράς να σε περιμένει.
“400 να τα ‘χεις”, η πρώτη ευχή της μάνας σου.
40, 400, 4000 τα χιλιόμετρα που έχεις να τρέξεις για να χάσεις τα 4 κιλά.
400 λέξεις έπρεπε να γράψω και τις ξεπέρασα κατά 54.
Ο Χάρης Αττώνης αυτή την περίοδο μεταφράζει τον μονόλογο «Ο Πίθηκος του Κάφκα» του Κόλιν Τίβαν (βασισμένο στο «Αναφορά σε μια Ακαδημία» του Φραντς Κάφκα), όπου θα παίζει, σε σκηνοθεσία Άκι Βλούτη στο Από Μηχανής Θέατρο. Πρεμιέρα 14 Οκτωβρίου 2016.
