Κάτια Γκουλιώνη: Αμεσότητα, ειλικρίνεια και συναίσθημα

• Φωτογραφίζει η Αγγελική Καλαμαρά

Η ηθοποιός Κάτια Γκουλιώνη μιλά για τη συμμετοχή της στη θεατρική παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά “Κάζιμιρ και Καρολίνα”, για κινηματογράφο, εξέλιξη και ποιοτικές επιλογές.

Από τις 28 Φεβρουαρίου συμμετέχεις στη θεατρική παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά, Κάζιμιρ και Καρολίνα, του Έντεν φον Χόρβατ που θα παρουσιάζεται σε όλους τους χώρους του κτιριακού συγκροτήματος του Bios στην οδό Πειραιώς. Μίλησέ μας για αυτό.
Αυτό που με ενθουσίασε δεν ήταν μόνο το συγκεκριμένο αριστουργηματικό έργο, αλλά και το γεγονός ότι σκηνοθέτης είναι ο Γιάννης Χουβαρδάς που για μένα υπήρξε ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες από τα χρόνια του θεάτρου Αμόρε. Το θέατρο Αμόρε ήταν κατά την διάρκεια των θεατρικών σπουδών μου η έμπνευση για να συνεχίζω να ανακαλύπτω κάτι καινούριο. Άλλωστε, μία θεατρική παράσταση δεν είναι ένα έργο μόνο, αλλά κυρίως η μάτια ενός σκηνοθέτη πάνω σε αυτό το έργο.

Το Κάζιμιρ και Καρολίνα του Έντεν φον Χόρβατ είναι ένα εμβληματικό έργο για την κρίση. Πιστεύεις ένα επίκαιρο θέμα προσελκύει περισσότερο το θεατρικό κοινό σήμερα;
Είναι ένα κατεξοχήν πολιτικό κείμενο που μιλάει για το σήμερα, όχι μόνο επειδή αναφέρεται σε μια περίοδο κρίσης, αλλά κυρίως γιατί το κάνει με τον τρόπο ενός σπουδαίου κλασικού κειμένου. Το Καζιμίρ και Καρολίνα είναι τόσο επίκαιρο όσο είναι και ο Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ. Όπως και ο Γιάννης Χουβαρδάς είναι ένας σκηνοθέτης τόσο κλασικός που πάντα είναι επίκαιρος και μοντέρνος. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ η υποκριτική μέθοδος που ακολουθεί γιατί είναι συνόλου, σχεδόν μουσικής παρτιτούρας που όταν κάποιος παραφωνεί πετάγονται όλα εκτός. Αυτό έχει κάτι επαναστατικό και ακραία οργανωτικό. Δεν σκέφτομαι πως θα παιχτεί αλλά έχω την εικόνα των χεριών του που μας δείχνει την μουσικότητα και την ένταση των λέξεων. Σαν μια κάψουλα που τα σωματίδια είναι πολλά και διαφορετικά και εντέλει δημιουργούν την χημική αντίδραση. Ο ρόλος που έχω είναι μια νοσοκόμα είναι μία γυναίκα που μοιάζει να καλείται να διαχειριστεί μια παρατεταμένη, ίσως και μόνιμη εφημερία νοσοκομείου. Δεν γνωρίζω τι φαντάζει ελκυστικό στο κοινό για να πάει να δει μια παράσταση ή μια ταινία και ούτε θέλω να ξέρω. Αυτό ρουφάει από τον πυρήνα της δημιουργικής διαδικασίας.

Μίλησέ μου για θέατρο. Τι σημαίνει για σένα υποκριτική, σκηνοθεσία και τέχνη;
Δεν ξέρω, νομίζω ότι είναι κάτι που δεν μπορείς να το εξηγήσεις σύντομα βρίσκοντας ένα κεντρικό νόημα και συναίσθημα. Δεν ξέρεις που καταλήγει ή τι αποτελέσματα έχει ή τι δημιουργεί στον δέκτη. Μακριά από νοήματα.

Μιλώντας για κινηματογράφο και ξέροντας πως είναι ένα κομμάτι πολύ ξεχωριστό στη μέχρι τώρα πορεία σου, μπορείς να μου αναφέρεις δικές σου στιγμές και συνεργασίες που θεωρείς πολύ σημαντικές;
Δουλεύω κυρίως τα τελευταία χρόνια στο σινεμά. Όλες η συνεργασίες είναι για μένα ξεχωριστές και κομμάτι της ζωής μου λόγω του απαιτούμενου χρόνου και της δημιουργικής διαδικασίας. Η πρώτη ήταν το «Μέσα στο δάσος» του Αγγέλου Φραντζή που τα γυρίσματα έγιναν με ένα μικρό συνεργείο και ήταν σε όλη την Ελλάδα και η τελευταία είναι το “Ακίνητο ποτάμι” πάλι σε σκηνοθεσία του ίδιου που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη το ποστ και το γύρισμα ήταν στην Σιβηρία και στην Λετονία με μεγάλο συνεργείο και διεθνή συμπαραγωγή. Επίσης η “Πολυξένη” της Δώρας Μασκλαβάνου, και το fireworks του Τζιάκομο Αμπρουτζεζε το αρουντελ της Κοτζαμάνη το χαμένο κορίτσι του Παστρα, τέλος το Σύμπτωμα που το αγαπώ πολύ. Είμαι 37 ετών λογικά θα έπρεπε να έχω κάνει περισσότερα αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια.

Θα έμπαινες σε ρόλο σκηνοθέτη;
Έχω κάνει κάποιες σκηνοθετικές απόπειρες και λέω απόπειρες γιατί η ειδικότητα μου είναι ηθοποιός. Η τελευταία ήταν «Οι ευτυχισμένες μέρες στους τεφρούς κήπους” εμπνευσμένο από το ντοκιμαντέρ grey gardens των αδελφών maysles και τις ευτυχισμένες μέρες του Σαμιουελ Μπεκετ. Ήταν ενδιαφέρουσα διαδικασία .Η αλλαγή του ρόλου σε κάνει να κατανοείς αντίστροφα όπως όταν ένας σκηνοθέτης παίζει και κατανοεί καλύτερα την ειδικότητα του ηθοποιού.

Ένας ηθοποιός εξελίσσεται συνεχώς. Πως περιγράφεις την εξέλιξή σου;
Δεν ξέρω εάν έχω εξελιχθεί με την έννοια της εμπειρίας αλλά νιώθω ότι προσαρμόζομαι πιο εύκολα συγκριτικά με παλιότερα στην εκάστοτε συνθήκη εργασίας.

Τις μέρες που ζούμε πολλοί υποστηρίζουν ότι η τέχνη είναι πολυτέλεια. Κάποιοι άλλοι πάλι μιλούν για αναγκαιότητα…
Ποιος υποστηρίζει πως η τέχνη είναι είδος πολυτελείας; Είναι ένα από τα πιο φτηνά είδη διασκέδασης. Άλλο εάν ο μηχανισμός δεν το υποστηρίζει και το πλασάρει σαν μη προσβάσιμο για συγκεκριμένους λόγους.

Τί πιστεύεις πως χαρακτηρίζει έναν ηθοποιό καλό ή όχι, τί είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίσει;
Η αμεσότητα και η ειλικρίνεια που μπορεί να έρθει σε επαφή με το συναίσθημα του.

Έχεις απορρίψει προτάσεις που θεώρησες πως θα αποδυναμώσουν την ποιότητα της δικής σου, συνολικής δουλειάς;
Ναι έχω απορρίψει γιατί δεν ένιωθα άνετα και γνώριζα ότι δεν θα μπορούσα να προσθέσω κάτι στις δουλειές αυτές.