Θυμάμαι εκείνο το βράδυ στα Πετράλωνα που πάρκαρα το αυτοκίνητο σε μια κατηφόρα και σου είπα γεμάτη ταραχή «Αχ πώς θα ξεπαρκάρω μετά; Θα το κάνεις εσύ με χειρόφρενο; Δεν είμαι καλή σε αυτό». Με κοίταξες με εκείνα τα ευγενικά μάτια και μου απάντησες με μεγάλη ψυχραιμία «Θα μάθεις να το κάνεις, αφού μπορείς και είσαι πολύ καλή οδηγός». Όντως, μπήκες στο αυτοκίνητο, δημιούργησες μια ατμόσφαιρα «είμαι εδώ αν χρειαστείς κάτι αλλά δεν θα χρειαστείς», έβαλα χειρόφρενο και ξεπάρκαρα. Ήταν τόσο απλό. Φούσκωσα σαν παγώνι.
* * *
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ στο Κέντρο που μέσα στο κέφι της παρέας αποφασίσαμε να πάμε σε μια περιοχή, που δεν είχα ξαναπάει. Ήταν μακριά, δεν ήξερα καλά το δρόμο και για κάποιο λόγο βίωσα μια ανασφάλεια, εξαιτίας της άγνοιάς μου και αποφάσισα ότι δεν μου είναι εύκολο να οδηγήσω. Με κοίταξες με ένα ύφος που έλεγε «Μαίρη μην κάνεις σαν παιδί», έκρυψες τη δυσανασχέτησή σου πίσω από το άσπρο των μελί ματιών σου, πήρες τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου και είπες «Έλα δεν πειράζει θα οδηγήσω εγώ». Μπήκες στη θέση του οδηγού για να με κάνεις να νιώσω ασφάλεια. Στα μισά δεν το ευχαριστήθηκα.
* * *
Όλες οι ιστορίες της μάνας μου, της μάνας σου, των γιαγιάδων, του συγγενικού περιβάλλοντος, των φίλων, στο τέλος της ημέρας και ειδικά αν έχουν περάσει τα χρόνια και έχεις πατήσει την τριανταριά, λένε το ίδιο πράγμα «να βρεις κάποιον/α που να σε φροντίζει, ο έρωτας δεν χρειάζεται, η αγάπη θα έρθει». Εσύ κορδώνεσαι, γυρνάς με το καλό σου προφίλ και απαντάς σαν θεριό αγριεμένο «Μα εγώ θέλω να ερωτευτώ πρώτα».
Έρχονται εκείνες οι μέρες όμως που νιώθεις αφόρητη μοναξιά και όλες οι ευχές που χτυπάνε στο ταβάνι φωνάζουν «θέλω να νιώσω ηρεμία και ασφάλεια». Έχεις μεγαλώσει, αρχίζεις να αξιολογείς διαφορετικά, αφού έχει καεί και η γούνα σου από προηγούμενους αδιέξοδους έρωτες. Όπου σταθείς και όπου βρεθείς, διαλαλείς ότι ψάχνεις μια καλή κοπέλα, ένα σωστό αγόρι, μια σχέση εμπιστοσύνης.
Οι σκέψεις έγιναν δηλώσεις, πήραν μορφή, ήρθαν στην πραγματικότητά σου. Η ανακουφιστικά ώριμη σχέση ήταν μπροστά σου και εσύ έτοιμος/η να την ρουφήξεις μέχρι να σπάσει ο πάτος του ποτηριού. Έχετε νιώσει ποτέ το συναίσθημα πως, ενώ όλα είναι στην θέση τους, ταυτόχρονα επικρατεί χάος; Την έκφραση που λέει «δυο σωστά κάνουν ένα λάθος»; Ναι, ακούγεται άδικο. Τόσο άδικο που πονάει σαν εκείνες τις πληγές που κάναμε στα γόνατά μας όταν πέφταμε από το ποδήλατο.
Γιατί να είναι έτσι; Κανείς δεν σου είπε ότι θα ήταν έτσι; Ζητάμε κάτι ήρεμο και ασφαλές για να μην φύγουμε από το comfort zone μας… Αλλά όντως αυτή είναι η ευτυχία μας; Πού πήγε ο ενθουσιασμός και η περιπέτεια;
Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα σπιτικό party και ξέρετε πώς είναι αυτά, μετά το τρίτο ποτό όλοι νιώθουν την άνεση να ανοιχτούν, να βρουν τον «ταξιτζή» τους . Έναν άνθρωπο που θα μοιραστούν τα πάντα γιατί ξέρουν ότι δεν θα τον ξαναδούν. Καμία ντροπή. Άκουσα ιστορίες που έχω ξανακούσει αλλά και μερικές που θέλω να ξεχάσω, γιατί δεν αντέχω πλέον τις φράσεις «ε ντάξει την αγαπάω αλλά τα έχω και με μια άλλη ταυτόχρονα» ή «μένουμε μαζί αλλά εγώ τον βλέπω σαν φίλο» ή το επικό «δεν κάνουμε σεξ αλλά φοβάμαι να χωρίσω γιατί δεν είμαι έτοιμος για αλλαγές στη ζωή μου».
Η μαμά μου μερικές φορές – μεταξύ σοβαρού και αστείου – μου λέει ότι πάνε οι έρωτες στην εποχή μας. Εγώ όμως δεν ξέρω πώς να ζήσω χωρίς αυτή την ενέργεια, που μπορεί να σε φτάσει σε επίπεδα ευτυχίας, που δεν ξέρεις ότι υπάρχουν, να σε κάνει να νιώθεις ότι αγγίζεις με τα δάχτυλα τον ουρανό και οι μυρωδιές των σωμάτων να σε φέρνουν σε έκσταση.
Ο έρωτας είναι φαντασία, ένστικτο και εξέλιξη. Ο έρωτας είναι η καλύτερη version του εαυτού σου. Σου ανοίγει τα μάτια, το μυαλό και όλα μοιάζουν σαν να ζεις μέσα σε καλειδοσκόπιο. Δένει τους ανθρώπους μαγικά και δημιουργεί το κράμα της αγάπης. Σίγουρα κάποια στιγμή θα εξασθενίσει αλλά για να φτάσει εκεί, σημαίνει ότι υπήρξε και το ένιωσες σε όλο σου το σώμα, τα βράδια που άκουγες την καρδιά σου να χτυπάει μέσα από τα παπλώματα.
Ίσως είμαι λάθος, ίσως για κάποιους όλα αυτά είναι ρομαντικά και οι σχέσεις πρέπει να είναι πιο πρακτικές. Ίσως αν έρθει στη ζωή σου μια καλή περίπτωση ανθρώπου να πρέπει να μείνεις εκεί, γιατί που θα βρεις καλύτερα. Δεν χωρά κριτική στο πώς θα ζήσει κάποιος τη ζωή του. Εγώ όμως θα διάλεγα ξανά και ξανά τη νύχτα στα Πετράλωνα, γιατί δεν χρειάζομαι κάποιον να οδηγήσει αντί για μένα αλλά να μου μάθει κάτι καινούργιο.
Τι; Οι έρωτες πονάνε; Καλύτερα οι αναίμακτες καταστάσεις; Ο θείος Όσκαρ έλεγε «οι καρδιές είναι για να συντρίβονται».
Can you handle this?
