Γράφει η Μαίρη Ρετσίνα
Artwork John John Papadopoulos
Ίσως η στιγμή να κόψεις την σύνδεση με τις προβληματικές πεποιθήσεις σου είναι αυτή. Ίσως και όχι.
Στο βάθος ακουγόταν μια χύτρα που σφύριζε και ο λευκός ήχος του απορροφητήρα ενώ η μαμά μου, μου ψιθύρισε στο αυτί ότι η κυρία που θα γνωρίσω θα μου φτιάξει την στολή μου για το Χριστουγεννιάτικο θεατρικό. Έβραζα από θυμό και αδικία γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται ένα κοριτσάκι που το λένε Ιωάννα να υποδυθεί την Παναγία, ενώ εγώ που ήμουν βαφτισμένη Μαρία επιλέχθηκα να ‘’παίξω’’ ένα γκρι σύννεφο που χορεύει σε κύκλους γύρω από την φάτνη. Καμία κοινή λογική στο μυαλό μου. Παιδικό τραύμα νούμερο 18.
Η μεγάλη μέρα ήρθε και η αίθουσα του νηπιαγωγείου μύριζε χοντρό χαρτόνι, λουκανικοπιτάκια (όποιος λεει ‘’λουκανόπιτακια’’ είναι fail) και Θείο Δράμα. Ο χορός του γκρίζου ουρανού παγίδευσε το σώμα μου σε μια αιώνια κυκλική λούπα ενώ η δασκάλα χτυπούσε τα χέρια της στον ακούρδιστο ρυθμό της μουσικής. Έτσι απλά και απροειδοποίητα, όπως έρχονται όλα τα υπέροχα σε αυτή τη ζωή, το μπροστινό μου κοριτσάκι άγγιξε τα όρια του καλλιτεχνικού πατινάζ και με μια κίνηση που θα έκανε τον κύριο Κωστάλα περήφανο, μπουρδούκλωσε τα πόδια της και κατέληξε σε τρεις φάσεις στο πάτωμα. Έπεφτε για περίπου έξι συνεχόμενα λεπτά ενώ ακολούθησε μια καραμπόλα από τα υπόλοιπα σύννεφα, ένα κρεσέντο κλάματος και ένα σατανικό χαμόγελο στο πρόσωπο μου, για την πιο περιπετειώδη στιγμή της ζωής μου μέχρι τότε.
Τα επόμενα πέντε χρόνια με βρήκαν με το κοντρόλ του βίντεο στο χέρι, να πηγαίνω μπρος-πίσω αυτά τα δευτερόλεπτα που η μικρή συμμαθήτρια μου κέρδισε μια θέση στο Hall Of Fame της τούμπας, προσπαθώντας να καταλάβω αν είχε προβλέψει το αθώο της ατύχημα. Κοιτούσα τα πόδια της με μανία στο rewind της βιντεοκασέτας, προσπαθώντας να ακούσω τις σκέψεις της. Πως ένιωσε όταν έπεσε; Πώς ένιωσε όταν σηκώθηκε; Πως θα την στιγμάτιζε εκείνο το κομμάτι χρόνου στο μέλλον της; Άραγε θα βρισκόταν ποτέ σε μια πολυθρόνα ψυχαναλυτή λέγοντας ‘’Κοιτάξτε να δείτε, όταν πήγαινα στο νηπιαγωγείο, είχα πέσει μπροστά στον κόσμο κατά τη διάρκεια ενός θεατρικού και από τότε νιώθω απόρριψη από κάθε άντρα που γνωρίζω στη ζωή μου όπως ακριβώς ένιωσα ότι με απέρριψε το κοινό εκείνη την ημέρα’’…
Εκείνα τα πρωινά που νιώθω το σώμα μου βαρύ και το στήθος μου να πονάει με κάθε ανάσα, θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω σε εκείνη την ανέμελη τούμπα που μέχρι σήμερα με κάνει να ξεκαρδίζομαι στα κρυφά.
Εκείνα τα βράδια που προσπαθώ να καταλάβω γιατί επέτρεψα στον εαυτό μου να δημιουργήσει τόσο κακές αναμνήσεις, θέλω να βρεθώ μέσα το ημιφωτισμένο σπίτι της μοδίστρας και να καθησυχάσω εκείνη την Μαίρη λέγοντας της ότι μελλοντικά θα νιώσει ευγνωμοσύνη που ήταν μέρος των επτά κακοφορμισμένων συννέφων. Σου έχει τύχει να περπατάς στον δρόμο ή να οδηγείς και ξαφνικά το μυαλό σου να παίζει έναν διάλογο από το παρελθόν και ξαφνικά να πιάνεις τον εαυτό σου να μιλάει μόνος του ή να κουνάει το κεφάλι με ένταση, προσπαθώντας να απαλαχθείς από την ντροπή; Πως επιλέγεις τις στιγμές; Πως δίνεις συγκατάθεση σε μη αναστρέψιμες αναμνήσεις; Πως συμφιλιώνεσαι με εκείνες τις εικόνες που σου έχουν αφήσει χαρακιές στο υποσυνείδητο;
Μερικές φορές νιώθω ότι όλες οι μελλοντικές μας πράξεις καθορίζονται από αυτόν τον μεγάλο λάκκο με στιγμές που ακόμα δεν έχουν συγχωρεθεί. Το τώρα μας είναι αναγκαστικά έρμαιο των αναμνήσεων που δεν έχουμε ξεπεράσει είτε αυτό ήταν ένας δικός μας λάθος χειρισμός ή πρόσωπα και διάλογοι που προσπαθούν να αποκαθηλωθούν μέσα μας. Και ξέρεις κάτι, εκνευρίζομαι τόσο πολύ γιατί ακόμα ακούω στα αυτιά μου λέξεις που δεν έχω αφήσει πίσω και βάζω τον εαυτό μου σε μια διαδικασία αυτοτιμωρίας, το μοναδικό πράγμα προς αποφυγήν, όπως νομίζω κάνεις και εσύ και εσύ και εσύ και φτάνω σε ένα σημείο που απλά αναγκάζομαι να επιλέξω το ‘’είμαι καλά’’ αλλά πάντα με ένα τσικ θλίψης. #EKSALLI
Είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να “δαμάσεις” αυτές τις στιγμές και να μένεις συνέχεια συγκεντρωμένος σε όλα τα υπόλοιπα της ζωής σου που σε ικανοποιούν. Ναι, μπορείς να το κάνεις για κάποιες μέρες, για κάποιες ώρες… ίσως στην καλύτερη και για εβδομάδες αλλά οι διαθέσεις και η καθημερινότητα μπορούν να σε πετάξουν σε αποφάσεις που δεν σε αντιπροσωπεύουν και που στο τέλος θα εύχεσαι να μην είχες δώσει τόση σημασία. Έχω περάσει πάρα πολύ όμορφα στην μέχρι τώρα ζωή μου, έχω γελάσει πολύ, έχω ερωτευτεί τόσο πολύ που ήθελα να σνιφάρω και τον αέρα γύρω του, τα μισά μου και παραπάνω χρόνια τα έχω χορέψει, έχω νιώσει στιγμές απόλυτης επιτυχίας και τραγικής αποτυχίας, είμαι κυριολεκτικά ευγνώμων για τους φίλους μου και για τους γονείς μου, νιώθω πιο έτοιμη από ποτέ για πολλά πράγματα που έτρεμα στο παρελθόν κι όμως η επιλογή της αγάπης προς την ζωή, γιατί εκεί είναι το θέμα, είναι πολύ δύσκολη σαν lifestyle και ας λέει ο καθένας ότι θέλει.
Δεν χρειάζεται να περιμένεις να γίνει κάτι κοσμοϊστορικό. Απλά, δώσε προσοχή και σημασία σε όλες σου τις στιγμές.
Η στιγμή είναι τα πάντα, μια στιγμή είναι αρκετή. Χιλιάδες αναμνήσεις που απλώνονται και επεκτείνονται στον χρόνο του καθενός. Μια στιγμή ντροπής. Μια αποτυχία. Ένα κατόρθωμα. Μια στιγμή έμπνευσης. Μια άλλη απογοήτευσης, μικρής ή μεγάλης. Χρειάζεται μόνο ένα ‘’δίπλωμα’’ στο χρόνο για να ‘’πέσεις’’ από την απόλυτη χαρά στην βαθιά απόρριψη και τούμπαλιν. Όλες οι στιγμές χρωματίζουν την ζωή μας, από το να πάρεις τον καφέ σου και να διασχίσεις τον δρόμο μέχρι το να νιώθεις ότι ο κόσμος γύρω σου μυρίζει γάλα με μπισκότα επειδή είσαι παράφορα ερωτευμένος/η. Χρειάζεται μόνο μια στιγμή για να αλλάξεις ολοκληρωτικά σαν άνθρωπος, για να πάρεις την πιο σημαντική απόφαση της ζωής σου, για να φύγεις ουσιαστικά από έναν άνθρωπο που σε ‘’βούτηξε’’ στο μαύρο, για να επιλέξεις κάποιον/α που κάνει τα μάτια σου να φαίνονται σαν μικρές σχισμές από το γέλιο, για να πεις ένα μεγάλο ‘’όχι’’ σε ότι σε ‘’δένει’’ με αχρείαστα μοτίβα και να βάλεις όρια. Χρειάζεται μόνο μια στιγμή για να σε ‘’στείλει’’ σε μια καλύτερη version του εαυτού σου ή να σε ρίξει στον μπίθουλα του χάους σου. Εσύ απλά πρέπει να αποφασίσεις αν θα την εκμεταλευτείς για να μάθεις να ζεις το παρόν με όλα σου τα συναισθήματα, χωρίς επικριτικά σχόλια προς τον εαυτό σου ή θα συνεχίσεις να αφήνεις την κλαούνα του παρελθόντος να σε ορίσει ή αλλιώς ενσυνείδηση.
Αυτές είναι οι ιστορίες μας. Οι ιστορίες που λέμε στους άλλους και στους εαυτούς μας. Εμείς θα βάλουμε το θετικό ή το αρνητικό πρόσημο. Στιγμές έντονες, χλιαρές, ανισόρροπες αλλά με μια ξεχωριστή επιρροή επάνω μας. Υπάρχουν μέρες που βαριέμαι να λέω στον εαυτό μου πως όλα αυτά που νιώθω είναι ανθρώπινα. Δεν με εκφράζουν πλέον οι ανθρώπινες δικαιολογίες. Θέλω κάτι μεγαλύτερο, υποθέτω και όλοι εσείς. Ίσως τελικά αυτή να είναι η πιο σημαντική στιγμή, ένα μεγάλο όχι στους περιορισμούς, τον δισταγμό, τις αναβολές και τον φόβο. Είναι το ναι σε κάτι διαφορετικό, αρκεί να βάλεις λίγο από την καρδιά σου και πολύ από εσένα.
Ίσως η στιγμή να κόψεις την σύνδεση με τις προβληματικές πεποιθήσεις σου είναι αυτή. Ίσως και όχι.
Α! Και μην ξεχάσω. Πάντα προφυλακτικό, αυτή η στιγμή δεν χωράει μαλακίες. #διπλής