Στην καθημερινότητα μας αλληλοεπιδρούμε διαρκώς με άλλους ανθρώπους, γνωστούς ή μη. Η δεξιότητα του διαλόγου είναι κοινώς αποδεκτή και αναγνωρίσιμη αξία. Όμως είναι εύκολο να αντιληφθούμε την ουσία μίας συζήτησης και να αναγνωρίσουμε τα μηνύματα που αποκαλύπτονται μέσω αυτής; Έχει τρομερό ενδιαφέρον η συνύπαρξη και η συζήτηση με πρόσωπα ξεχωριστά, αλλά εξίσου συναρπαστικά. Η στήλη DIALOGUES αναδεικνύει τη γοητεία του διαλόγου.
Από τον Ιωσήφ Κουτσουλίνη
Ο επιχειρηματίας και κομμωτής Βασίλης Διαμαντόπουλος επιλέγει σθεναρά να «επενδύει» σε πρόσωπα και να «υπηρετεί» το καθετί δημιουργικό που ομορφαίνει τη ζωή μας!
Γεννήθηκε και μεγάλωσε ως μέλος μίας οικογένειας που η καθημερινότητα της ήταν συνυφασμένη με την κομμωτική τέχνη. Ο πατέρας του, Πάνος Διαμαντόπουλος, ήταν ένας εκ των πιο αναγνωρισμένων κομμωτών της γενιάς του και διατηρούσε ένα κομμωτήριο, εκ των πιο ονομαστών, στην πλατεία Βικτωρίας. Η μητέρα του, Μαρία Διαμαντοπούλου, ως μία δυναμική γυναίκα διηύθυνε την κομμωτική σχολή που δημιούργησαν γύρω στο 1992. Ο Βασίλης δεν άργησε να επιλέξει το δικό του μονοπάτι και μία παράλληλη επαγγελματική διαδρομή δίπλα τους. «Μάλλον ήμουν 17 ετών την ημέρα που πήρα το λεωφορείο από την περιοχή του Παπάγου, όπου μέναμε και κατέβηκα στο κομμωτήριο μας. Νομίζω ότι δεν είχα ενημερώσει κανέναν πως θα πάω. Μπήκα στο μαγαζί και άρχισα να κάνω όποια βοηθητική δουλειά μπορούσα.» Και αυτή η απόφαση αποτέλεσε το δικό του ξεκίνημα στην κομμωτική. Όταν αποφοίτησε από το λύκειο, ήταν φυσικό επακόλουθο να φοιτήσει στη σχολή κομμωτικής της οικογένειας. «Δε θυμάμαι ποτέ να είχα κάποια συζήτηση για το τι θέλω να κάνω στο μέλλον.»
Είναι όμως εύκολο να διατηρείς μία ισορροπία όταν οι γονείς σου διαδραματίζουν και τον ρόλο του καθηγητή; Συχνά ακούμε πως τα παιδιά που επιλέγουν να αναμετρηθούν με την επαγγελματική υστεροφημία κάποιου γονέα, αντιμετωπίζουν μία προσωπική και κοινωνική πίεση. Όπως δηλώνει ο Βασίλης «στα μάτια μου ήμουν ένας κανονικός μαθητής. Για αρκετούς ήμουν μόνο ο γιος του αφεντικού. Δική μου επιθυμία όμως ήταν να περνώ, έστω και για λίγο, απαρατήρητος. Τις περισσότερες φορές δεν ήθελα να έρχονται οι γονείς μου να με βοηθούν σε οτιδήποτε εκπαιδευτικό είχα να κάνω.» Σήμερα σαφώς ωριμότερος και πατέρας ο ίδιος, αναλογίζεται κάπως διαφορετικά τον τρόπο σκέψης εκείνης της εποχής. Μάλλον δεν ήταν απαραίτητα καλό να μην απολαμβάνει παράλληλα και την προσωπική τους σχέση. Τόσο οι γονείς του όσο και η υπόλοιπη εκπαιδευτική ομάδα της σχολής τον στήριξαν και τον αντιμετώπισαν ως ισότιμο μέλος.
Το οικογενειακό όνομα κουβαλά μια δύναμη και μια ευθύνη κληρονομιάς. Για αρκετούς είναι εξαιρετικά δύσκολη πραγματικότητα. «Όταν υποτίθεται πως παραλαμβάνεις κάτι εδραιωμένο, έτοιμο υπό μία έννοια, έχεις το άγχος πως οτιδήποτε κι αν κάνεις δεν πρέπει να πέσει κάτω από το επίπεδο που το παρέλαβες. Επομένως υπήρχε μία αρκετά μεγάλη δυσκολία όχι στο να τα καταφέρω, αλλά να μπορέσω να εξελιχθώ και να ελιχθώ μέσα σε αυτή τη συνθήκη.» Η ανακάλυψη της προσωπικής ταυτότητας είναι εξίσου αναγκαία. Το αίσθημα της σύγκρισης μπορεί να σε κρατήσει πίσω; «Ήταν πάρα πολύ δύσκολο για εμένα να αντιληφθώ ότι οι αλλαγές χρειάζονται και πρέπει πάντοτε να είμαστε up to date για την εποχή. Το να αποκαλύψω τη δική μου προσωπική εικόνα και το δικό μου προσωπικό χαρακτήρα πήρε περισσότερο χρόνο από όσο χρειαζόταν.»
Οι σχέσεις με τους δικούς μας ανθρώπους διαμορφώνονται στο πέρασμα του χρόνου, αλλάζουν, και φυσικά μας επηρεάζουν. Κάποιες στιγμές όμως ξεχωρίζουν και αποτελούν μία πολύ προσωπική ανάμνηση. Ο Βασίλης αναπολεί μία τέτοια στιγμή με τον πατέρα του, μία δική τους στιγμή. «Θέλω να αναφερθώ σε μία ιστορία που γνωρίζουν οι δικοί μου άνθρωποι. Επειδή είχα αυτόν τον εγωϊσμό και την άρνηση να με βλέπουν ως τον γιο του αφεντικού/αρχι-δάσκαλου, δεν έκανα ποτέ συζητήσεις με τον πατέρα μου για τεχνικά θέματα της δουλειάς. Ποτέ. Αυτό διήρκεσε για πάρα μα πάρα πολλά χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι λίγο πριν φύγει από τη ζωή κάναμε μία συζήτηση και ήταν η πρώτη φορά που μιλήσαμε επί της ουσίας. Σκέψου ότι εγώ είχα ήδη ανοίξει το δικό μου κομμωτήριο και μου είπε μία κουβέντα για το πως έβλεπε το όλο θέμα. Ομολογώ ότι με βοήθησε πάρα πολύ στη μετέπειτα πορεία μου.»
Η έννοια της διαχρονικότητας είναι πολλή σημαντική για εκείνον. Άλλωστε αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα σε όλους όσοι ασχολούνται με κάποιο καλλιτεχνικό επάγγελμα. Για τον Βασίλη είναι απαραίτητο να αντιλαμβάνεται τη δημιουργία γύρω του καθημερινά. «Όταν αντιληφθώ ότι παύω να δουλεύω δημιουργικά, θα σταματήσω τη δουλειά μου. Είναι de facto για εμένα αυτό. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα πράγμα που με ακολουθεί πάρα πολύ στον τρόπο σκέψης μου. Απεχθάνομαι τα εφήμερα πράγματα. Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα δεν μπορώ να δουλέψω εύκολα με τη λογική του σήμερα, τη λαίλαπα των social media που φτιάχνει star της μιας ημέρας. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ εύκολα αυτό, δεν είναι στη δική μου νοοτροπία.» Το πελατολόγιο του είναι ευρύ και αυτό από μόνο του αποτελεί μία καθημερινή πρόκληση. «Με το πελατολόγιο μου δουλεύω ακραία δημιουργικά γιατί δε γίνομαι εντολοδόχος προτιμήσεων και τα λοιπά. Έχω πάντα την πρότασή μου ώστε οι άνθρωποι να έχουν δημιουργικά μαλλιά. Ότι μπορεί να σημαίνει αυτό σε μία προσωποποιημένη εκδοχή ενός everyday κουρέματος και χτενίσματος.»
Πιστεύει πολύ στη δύναμη της οικογένειας, είτε επαγγελματικής είτε προσωπικής. «Όταν κάποιος έρχεται στην επαγγελματική μου οικογένεια είναι άνθρωπός μου. Δεν μπορώ να δουλέψω αλλιώς. Θέλω να τους βλέπω να εξελίσσονται και να εξελίσσομαι κι εγώ μέσα από αυτούς. Άλλωστε οι συνεργάτες μου είναι μαζί μου πολλά χρόνια.» Την προσωπική του οικογένεια, όπως μου είπε, τη δημιούργησαν μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο. «Γνωρίζεις ότι η οικογένειά μου είναι μικτή που σημαίνει ότι τη φτιάξαμε from scratch. Δεν ήταν ότι απλά κάναμε ένα παιδί και άρα είμαστε οικογένεια. Τη δημιουργήσαμε επί τούτου με τη γυναίκα μου και είμαι πολύ υπερήφανος για αυτή.»
Στην καθημερινότητά του είναι σύζυγος, πατέρας, υιός, συνεργάτης, φίλος κ.α. Βέβαια δεν είναι πάντοτε εύκολο να ισορροπούμε ανάμεσα σε τόσο διαφορετικούς ρόλους. «Η αλήθεια είναι ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ωστόσο έχω έναν τρόπο σκέψης που μέσα από οτιδήποτε κάνω, προσπαθώ εμμέσως πλην σαφώς να δημιουργώ κάτι για τον εαυτό μου.» Και συνεχίζει λέγοντας «στο επιχειρηματικό κομμάτι ψάχνομαι συνεχώς για το πώς μπορώ να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη. Αυτή η προσέγγιση προκαλεί σκέψεις και μία αίσθηση εξέλιξης.» Με εξέπληξε πολύ ευχάριστα ακούγοντάς τον να δηλώνει πως με τη σύζυγο του επιδιώκει να ζουν έναν παιδικό έρωτα. «’Όλη την ώρα την πειράζω, κάνω διάφορα που ξέρω ότι μάλλον γίνομαι κουραστικός, αλλά εκείνη τη στιγμή έχει πλάκα. Αυτή η πλάκα δε μας αφήνει να χαλαρώσουμε. Αν δεν πειράξει ο ένας τον άλλον, αν δεν κάνεις μπούρδες που λέω εγώ, είναι πολύ εύκολο να χαθούμε. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Με τα παιδιά μου είμαι ένα μόνιμο παιδί κι εγώ, γίνομαι παιδί. Μου αρέσει και το επιλέγω.»
Iosif Koutsoulinis, Vasilis Diamantopoulos
Photography – Creative Direction: Panagiotis Kadigkos
#Dialogues
