Καθένας από εμάς είναι πρωτότυπο του εαυτού του. Η διαδρομή που θα επιλέξει και οι άνθρωποι που θα συναντήσει καθορίζουν την εξέλιξη του. Σε αυτή τη στήλη φιλοξενούμε πρόσωπα που δημιουργούν έργο, «βάζουν» χρώμα στην καθημερινότητα μας και μπορεί να μάς εμπνεύσουν. Η θέληση έκφρασης ιδεών, συναισθημάτων, ονείρων μαζί με τη δύναμη του λόγου συνιστούν βάση για ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες συζητήσεις!
Από τον Ιωσήφ Κουτσουλίνη
Γιώργος Ανυφαντής, Αθλητής Στίβου ΑμεΑ, αγωνίσματα 100μ & άλμα εις μήκος.
Πόσο σημαντικό ρόλο κατέχει στη ζωή σου ο αθλητισμός;
Πιστεύω ότι παίζει τον σημαντικότερο ρόλο, μετά την οικογένειά μου, καθώς σε αυτόν έχτισα τη ζωή μου έως τώρα. Ξεκίνησα τον στίβο 13 ετών και έως σήμερα, 26 χρόνια μετά, είναι τρόπος ζωής. Αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μου, ακόμη και όταν διανύω περίοδο εκτός αγώνων, βρίσκομαι καθημερινά στο γήπεδο. Ηλικιακά, αυτή την περίοδο, προπονούμαι έως 3 ώρες. Η διάρκεια της προπόνησής μου, εξαρτάται από το πρόγραμμα που έχουμε στόχο να βγει. Επί της ουσίας, επενδύω τον ελεύθερο προσωπικό χρόνο μου στον αθλητισμό.
Υπάρχουν στιγμές που καθορίζουν και, ιδανικά, εξελίσσουν την προσωπικότητα του ατόμου. Ποια ερμηνεία δίνεις στο ατύχημα που ανέτρεψε τα δικά σου δεδομένα;
Σίγουρα όλοι συναντάμε στη ζωή μας καλές και κακές στιγμές. Μια καλή στιγμή δεν έχει κάποιες δυσκολίες. Η κακή στιγμή έχει δυσκολίες. Σε μια κακή στιγμή όμως πρέπει να δείξεις τη δύναμη που έχεις, ώστε μετά να χτίσεις πάνω σε αυτό. Για εμένα αυτό το αυτοκινητιστικό ατύχημα ήταν μια κακή στιγμή. Επομένως εκεί έπρεπε να φανεί η δύναμή μου, η οποία πιστεύω είναι δύναμη ψυχής. Εγώ συνεχίζω να τρέχω. Στατιστικά υπάρχουν αρκετοί αθλητές ΑμεΑ που ξεκίνησαν να ασχολούνται με τον αθλητισμό από τη στιγμή που χτύπησαν και έπειτα. Νωρίτερα, ενδεχομένως να είχαν ασχοληθεί περιστασιακά με τον αθλητισμό. Το δύσκολο στη δική μου περίπτωση είναι ότι προσπαθώ να κάνω τα πράγματα που έκανα. Αυτό είναι πολύ δύσκολο. Τη μία ημέρα έτρεχα αρτιμελής και την επόμενη δεν είχα πόδι. Έως την ημέρα που χτύπησα, δεν είχα σταματήσει την προπόνηση. Ήμουν εν ενεργεία αθλητής και συμμετείχα σε πανελλήνια πρωταθλήματα. Ήδη το 2017, 6 μήνες πριν συμβεί το ατύχημα, είχα περάσει στον τελικό 400μ μετ’ εμποδίων. Για εμένα ήταν και είναι τρόπος ζωής, όπως είπαμε. Γι’ αυτό και μετά το ατύχημα προσπαθώ να συνεχίζω να κάνω όσα έκανα! Το οποίο είναι ζόρικο ψυχολογικά. Σκέψου ότι μπαίνω και αγωνίζομαι σε χώρους που το έκανα και πριν όντας αρτιμελής, ενώ τώρα είμαι αθλητής ΑμεΑ, χωρίς πόδι και με τεχνητό μέλος. Δεν ξεκίνησα κάτι νέο στη ζωή μου, συνέχισα αυτό που ήδη έκανα.
Η οικογένεια σου, παράλληλα με τη δική σου προσαρμογή, πως διαχειρίστηκε αυτή την αλλαγή;
Αυτό ήταν το δυσκολότερο, καθώς έπρεπε να προσέξω πως θα το «μεταφέρω» στα παιδιά μου και ειδικά στον μεγάλο μου γιο τότε. Πιστεύω ότι σε αυτό το κομμάτι παίζει μεγάλο ρόλο ο τρόπος που ο ασθενής θα «μεταφέρει» το πρόβλημά του στους υπόλοιπους. Επέλεξα να μην το αφήσω να περάσει ως ένα πρόβλημα. Δε σημαίνει ότι εθελοτυφλούμε, είναι ένα πρόβλημα. Απλώς επιλέγουμε να βρούμε άλλους τρόπους να κάνουμε όσα επιθυμούμε και θέλουμε, να το παλέψουμε, να μην το βάλουμε κάτω. Με λίγα λόγια, οι δικοί μου άνθρωποι περίμεναν να δουν πως θα το αντιμετωπίσω εγώ και εν μέρει είναι σα να έπρεπε να τους καθοδηγήσω. Αν σε άφηνα να με δεις διαφορετικά, θα με έβλεπες διαφορετικά. Κι αυτοί βέβαια αντιμετώπισαν τις δικές τους δυσκολίες και ακόμη υφίστανται. Πλέον υπάρχει μία αναπηρία στην καθημερινότητα της οικογένεια μας. Επομένως το αντιμετωπίζεις και δίνεις τη δυνατότητα στους ανθρώπους σου να το αντιμετωπίσουν μαζί σου!
Το πάθος και η θέληση για επιβίωση και εξέλιξη αποτελούν στοιχεία της προσωπικότητάς σου;
Θεωρώ πως ναι, καθώς επιδίωξα να κάνω όσα έκανα πριν. Πιστεύω ότι δεν έχω αλλάξει. Είχα την απαραίτητη δύναμη, μέσω της συνεχούς διαδικασίας προπόνησης στίβου που έκανα ήδη πολλά χρόνια. Σκέψου ότι παντρεύτηκα, κάναμε οικογένεια, έχουμε δύο υπέροχα παιδιά και φυσικά είμαι κοντά τους, είμαι ενεργός μπαμπάς. Όμως δε σταμάτησα καθόλου να κάνω προπόνηση. Οπότε πιστεύω ότι ο τρόπος ζωής μου και η καθημερινή προσπάθεια, έως και τη στιγμή του ατυχήματος, είχαν διαμορφώσει αυτή τη δύναμη ψυχής για να συνεχίσω.
Σήμερα ποια είναι η στάση ζωής που ακολουθείς; Πώς αντιλαμβάνεσαι το μέλλον;
Το μέλλον ίσως να με φοβίζει λίγο με την έννοια ότι μεγαλώνοντας οι δυνάμεις λιγοστεύουν. Η αναπηρία μου είναι δύσκολη καθώς πρόκειται για ακρωτηριασμό πάνω από το γόνατο. Σκέψου ότι στην καθημερινότητα μου, για παράδειγμα, δυσκολεύομαι να ανέβω κάποια σκαλιά ή να περπατήσω κάποια μέτρα παραπάνω. Αυτά είναι σημάδια κόπωσης και σωματικής κούρασης. Καθώς λείπουν μεγάλες μυϊκές ομάδες είναι λογικό να κουράζομαι πιο γρήγορα από έναν άνθρωπο χωρίς αναπηρία. Οπότε μεγαλώνοντας με προβληματίζει η σκέψη και η πιθανότητα να με «προδώσουν» οι δυνάμεις μου.
Όσον αφορά τα παιδιά μου όμως, θεωρώ ότι βλέποντάς με να προσπαθώ, θα αποκτήσουν μια πολύ καλή και σωστή αντίληψη απέναντι σε άτομα με αναπηρία. Ήδη δεν έχουν δυσκολία να αντιληφθούν την αναπηρία μου, καθώς και πλάκα θα κάνουμε και θα ρωτήσουν για το τεχνητό μέλος. Πιστεύω ότι μελλοντικά θα αποτελούν οδηγούς για τους ανθρώπους γύρω τους, τους φίλους τους, να υιοθετήσουν σωστή συμπεριφορά απέναντι σε άτομα με αναπηρία! Θα είναι σε θέση να εξηγήσουν και να μοιραστούν τη δική τους εμπειρία, τα δικά τους βιώματα.
Photography: Thanasis Gatos
#Prototypesbydidee