Γράφει η Μαίρη Ρετσίνα
Artwork Kostas Freejet
Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που ερωτεύτηκα. Κι όμως, αν με ρωτούσες χτες η ανάμνηση ήταν λιγάκι πιο ζωντανή στο μυαλό μου, σήμερα όχι. Κι αύριο μέρα είναι για έρωτες.
Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που κάθε γωνιά του μυαλού μου μύριζε όπως οι μπλούζες σου. Αναγκάστηκα να αλλάξω απορρυπαντικό για να σε σβήσω. Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που τσούγκρισαν τα δόντια μας πάνω στα αμοντάριστα φιλιά, ίσως γιατί δεν σε έχω φιλήσει ποτέ. Μόνο στο μάγουλο.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το χρώμα των μαλλιών σου κάτω από τον ανελέητο ήλιο του νησιού και οι εκατομμύρια ερεθισμένοι νευρώνες του μυαλού μου να προσπαθούν να βάλουν σε τάξη τις σκέψεις σαν σε χαλασμένο tetris.
Όλοι θέλουν να αγαπηθούν. Όλοι θέλουν να ερωτευθούν. Όλοι έχουν την ανάγκη να νιώσουν το συναίσθημα του ξεριζωμού στο στομάχι και την ασυνείδητη δίαιτα του έρωτα. Όλοι θέλουν να χάσουν τα λογικά τους μπροστά σε ένα ζευγάρι μάτια και το μυαλό αντι να “φτιάχνει” προτάσεις με τα σωστά λόγια να σκέφτεται το σύνολο τιμών της τετραγωνικής ρίζας όπου όλοι οι θετικοί αριθμοί και το 0, είναι ίσο με το πεδίο ορισμού. Όποιος το παίζει πολύ σκληρός είναι απλά πολύ φοβισμένος. Ή απλά πολύ σκληρός (ας μετριάσω την υπερβολή).
Νόμος της έλξης, νόμος της βαρύτητας, κβαντική φυσική, ένα σύμπαν ολάκερο και εσύ ακόμα αρνείσαι να αποδεχτείς τον εαυτό σου, πόσο μάλλον ένα ουσιαστικό σύντροφο. Τι συμβαίνει εκεί έξω με αυτές τις ριμάδες, οριακά καταραμένες ανθρώπινες σχέσεις; Δεν φτάνει που δεν χορεύεις πια, δεν ερωτεύεσαι κιόλας. Ακόμα κι αν το κάνεις, βάζεις μισή της μισής καρδιάς, όχι μόνο γιατί τρέμεις na αποδεχτείς την μοναχικότητα σου χωρίς να είναι ανεμοβλογιά, αλλά επειδή το φλερτ και οι αληθινές συζητήσεις σε τρομοκρατούν περισσότερο από τον καθηγητή Μαθηματικών στο λύκειο που έμοιαζε με θαλάσσιο ελέφαντα και έφτυνε την παλάμη του για να καθαρίσει την κιμωλία και εσύ δεν ήξερες αν θα σε πάρουν τα σκάγια της συμπαντικής χλέπας. Αυτοί είμαστε; Μια κοινωνία που στρογγυλοκάθεται σαν το κατακάθι του ελληνικού καφέ στο ζωγραφισμένο στο χέρι φλυτζανάκι της μάνας σου, επειδή φοβάσαι το τι θα ανακαλύψει ο άλλος για εσένα αν και όποτε επιτρέψεις να βιώσεις αληθινά συναισθήματα;
Η αγάπη είναι συναίσθημα, την νιώθεις και δρας μέσω αυτής.
Τα συστατικά της όπως λένε και τα λεξικά είναι η ευγένεια, η συμπόνια και η στοργή ή αλλιώς τρεις φίλες που έφυγαν erasmus και δεν της ξαναείδε κανείς. Οι παραπάνω έννοιες έχουν αντικατασταθεί με τοξικότητα, καταστροφική εγωμανία και παράνοια. Χάσαμε τον χρόνο μας στο να γίνουμε experts στις χειριστικές συμπεριφορές, στα ανόητα στρατηγικά κυνηγητά, στα σκηνοθετημένα δράματα, στην απόκρυψη κάθε ουσιαστικού συναισθήματος, στην εφήμερη μπουρδολογία και στο ταχτάρισμα των προσωπικών μας ανασφαλειών.
Το χειρότερο είδος “αγάπης” είναι αυτό πού νομίζεις ότι βιώνεις απλά και μόνο γιατί σου αρέσει η ιδέα να ανήκεις σε κάποιον γιατί δεν ξέρεις πως να διασκεδάσεις τον εαυτό σου ή κρύβεσαι πίσω από μια ξένη πλάτη καταβροχθίζοντας ένα σωρό δικαιολογίες για να μην είσαι ο εαυτός σου αλλά αυτό που ευχαριστεί το έτερον ήμιση ή είσαι αδιανόητα βουλιαγμένος στους φόβους σου προσπαθώντας να επιβεβαιώνεις τις ανασφάλειες σου μέσω μιας ανάλατης σχέσης που το μόνο που θα σου έχει αφήσει φεύγοντας είναι 19 παραπάνω likes και ένα ψεύτικο comment που θα γράφει “άχου μωρέ”.
Προφανώς και μπορείς να κάνεις μια άλλη επιλογή. Να διαλέξεις εσένα και την προσωπική σου ενηλικίωση. Να συμφιλιωθείς με τις υπέροχες ατέλειες σου, το χάος σου, τις υστερίες σου και να θυμάσαι ότι δεν έχει υποχρέωση κάποιος άλλος να συμμαζέψει τα ψυχολογικά σου, το δεύτερο μέλος είναι για συμπορευτείς όχι για να απλώσεις μπουγάδα μονομανιακών συμπλεγμάτων. Είσαι ένα ολόκληρο ολοκληρωμένο όν. Έχεις δει πουθενά να πουλάνε μισά ντόνατ; Ολόκληρα τα πουλάνε. Αν και τώρα που το σκέφτομαι θα εξυπηρετούσε πάρα πολύ ιδέα του μισού ντόνατ για όλους εσας που θέλετε να φάτε ζάχαρη αλλά όχι και τόσοι πολύ, έτσι για την γεύση.
Και αφού μόλις τα “έβγαλα τα λεφτά μου” με την παραπάνω επιχειρηματική πρόταση (inbox me), ας συνεχίσουμε…
Κρυμμένοι εαυτοί πίσω από αδιάβαστα μηνύματα στο facebook, ψεύτικες δηλώσεις και προβλήματα εμπιστοσύνης, ανέκφραστες επιθυμίες, το κυνήγι της καριέρας και των χρημάτων, βιολογικά ρολόγια σε έξαρση, αθώες απιστίες, ρατσισμός, σεξισμός, κυνισμός και πόσοι ακόμοι λόγοι που σε έκαναν να ξεχάσεις πως είναι να θαυμάζεις κάποιον, να τον ερωτεύεσαι καθημερινά παρακολουθώντας τον να γεμίσει ρωγμές και να δείχνεις την αγάπη σου έμπρακτα και απλά. Η δοτικότητα δεν είναι ελάττωμα χαρακτήρα, είναι αρετή. Δεν ξέρω που διάολο δημιουργήθηκε αυτό το κενό χρόνου έγινε αφόρητα δύσκολο να αφήσουμε έναν καλό άνθρωπο, έναν μικρό θησαυρό να μπει στη ζωή μας. Όπως μου είπε πρόσφατα και μια πολύ αγαπημένη φίλη “και τι να τον κάνεις τον θησαυρό; ξέρεις πως να τον χρησιμοποιήσεις;’’. Εμ. Δεν ξέρεις.
Κάθε σχέση είναι μια ευκαιρία να κάνεις την ζωή ενός ανθρώπου καλύτερη, είτε σε αυτόν τον ‘διάλογο” είσαι ο εραστής, ο φίλος, η εγγονή, ο γονιός. Κάθε σχέση θέλει την προσοχή σου και την φροντίδα σου για να “μεγαλώσει” και να “αναπτυχθεί”. Καμία σχέση δεν είναι βιώσιμη αν δεν είναι εξελίξιμη. Ακόμα κι όταν ο φόβος έχει την μορφή του Ντέμονγκόργκον, βάλε θάρρος και πράξε για σένα.
Τώρα βγες εκεί έξω και χαμογέλα σε κάποιον. Που ξέρεις, μπορεί να έχει ένα κολλημένο μαρούλι στα δόντια και να βρεις την τέλεια αφορμή να του πιάσεις κουβέντα.
* Tο παραπάνω κείμενο για να δουλέψει προϋποθέτει να έχεις χωρίσεις τον γκόμενο/α που δεν θες επειδή έχεις ανάγκη να πετάς κάπου την τοξικότητα σου, να έχεις αφήσει αυτό/η που σε κερατώνει επειδή βαριέται και σε εκμεταλλεύεται επειδή ο θείος θα σου γράψει το σπίτι στο Κουκάκι και να σταματήσεις να παρασιτείς επειδή φοβάσαι να αναλάβεις τις ευθύνες σου!
* Α! Και σε περίπτωση που είσαι άντρας και διαβάζεις αυτό το κείμενο, να πεις στην μαμά σου να παει για σουβλάκια με τις φίλες της και να μην ανακατεύεται στην υπέροχη ζωούλα σου!
