Συνέντευξη: Φένια Ζάννη
Φωτογράφιση: Ιωσήφ Αλεξιάδης
Outfit: Dimitris Petrou
Η φωτογράφιση έγινε στο lounge του Periscope Hotel, Χάρητος 22, στο Κολωνάκι.
Στην άκρως κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα του ανανεωμένου lounge του Periscope Hotel, το σύγχρονο αρχιτεκτονικό στοιχείο συναντά την τέχνη. Σε ένα σκηνικό άπλετου μοντερνισμού, ο ηθοποιός Ντένης Μακρής φωτογραφίζεται, με τις αντανακλάσεις από τους μπλε χρωματισμούς του χώρου να διαμορφώνουν artistic λήψεις. Ο ηθοποιός, λίγο πριν την έναρξη του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, μιλά για τη συμμετοχή του στη σημαντική αυτή πολιτιστική ενέργεια, ενώ παράλληλα κάνει μια αναδρομή στα επαγγελματικά του και σε συνεργασίες που τον καθόρισαν.
Πώς ήρθε η υποκριτική στη ζωή σου; Ήταν όνειρό σου από παιδί το να γίνεις ηθοποιός ή το συνειδητοποίησες πιο μετά;
Όλα όσα ήρθαν και με βρήκαν γύρω απ΄την υποκριτική ήταν λίγο σαν οι καθυστερημένες δικές μου απαντήσεις στις ερωτήσεις και τις απορίες που κουβαλούσα από μικρό παιδί, χωρίς όμως ποτέ να συνειδητοποίησαν αυτές την όποια σχέση μεταξύ τους. Παρά μόνο εκ των υστέρων. Ήταν σαν απ’ την απάντηση να βρήκα και τι ρωτούσα.
Θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος. Τι προτιμάς, πώς έχεις δραστηριοποιηθεί μέχρι στιγμής σε καθένα από αυτά και τι «γεύση» σου έχουν αφήσει;
Και τα 3 είναι υπέροχα. Δυστυχώς όμως το εκάστοτε πλαίσιο σου επιβάλλει και τις αντίστοιχες προτιμήσεις. Μέχρι τώρα, το βάρος έχει τύχει να πέσει κυρίως στο θέατρο. Αυτό όμως δε σημαίνει τίποτα, κι όλα είναι προς ανακάλυψη.
Αρχές Ιουνίου θα συμμετάσχεις στο Φεστιβάλ Αθηνών, στην παράσταση «Η Σφαγή των Παρισίων». Τι θα δούμε φέτος στο έργο και ποια τα συναισθήματά σου, που αποτελείς κομμάτι μιας τέτοιας πολιτιστικής ενέργειας;
Η συγκυρία από μόνη της είναι υπέροχη. Το έργο αυτό, στο Φεστιβάλ Αθηνών. Αρχικά τα ιστορικά γεγονότα του έργου επιτάσσουν μια συνέπεια όσο γίνεται ως προς τα βασικά του χαρακτηριστικά. Η σφαγή και μόνο τόσων χιλιάδων ανθρώπων, οι χαρακτήρες και οι ιστορίες τους ως αληθινά πρόσωπα που έζησαν κάποτε, δε δικαιώνουν παρά μόνο την ιστορία. Το ότι έχουμε τη χαρά να δουλεύουμε κάτω από συνθήκες που μόνο ενισχύουν αυτήν ακριβώς τη σκέψη, είναι ευλογία, αλλά θα έπρεπε να είναι και αυτονόητο…
Δεύτερη χρονιά αυτή της παράστασης. Πώς νιώθεις που καταφέρατε να αντεπεξέλθετε σαν ομάδα τόσο καλά, ώστε να ανέβει ξανά το έργο;
Είναι απ’ αυτές τις λίγες φορές που κάνοντας κάτι, έχεις ήδη την αίσθηση της επιτυχίας. Όχι σαν αποτέλεσμα, αλλά σαν διαδικασία. Μιλάω πιο πολύ για αίσθημα πλήρωσης. Ατομικά με σένα και συνολικά με τους άλλους. Κι επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο με την ομάδα αυτή, ήρθε και επιβεβαίωσε το συναίσθημα ότι κάτι κάνουμε καλά. Και μιλάω πάντα σε σχέση με το υλικό με το οποίο δουλεύουμε. Εμάς δηλαδή.
Η «Σφαγή των Παρισίων» θεωρείται το πιο προβληματικό και πιο αμφιλεγόμενο ως προς την πληρότητά του έργο του Κρίστοφερ Μάρλοου. Πώς αποφασίσατε να ανεβάσετε αυτή την παράσταση. Υπήρξαν δυσκολίες ως προς την απόδοση του έργου;
Ήταν σκέψη και επιθυμία του Χρήστου και της Ξένιας, ήδη από τα φοιτητικά χρόνια τους στο Πανεπιστήμιο της Θεατρολογίας. Μια σκέψη που απ’ ότι αποδείχτηκε δεν τους εγκατέλειψε ποτέ. Η αρχική ανάγκη, που πυροδότησε τα υπόλοιπα, ήταν αυτή η διαχρονική παρουσία της βίας μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που διαρκώς η ιστορία τους άγει και τους φέρει. Τα πλήθη – που άλλες φορές ερήμην τους κι άλλες αλλάζοντας τα δεδομένα – μετακινούν και δίνουν σχήμα στην ανθρωπότητα. Και τέλος θέλαμε να αντιμετωπίσουμε θαρραλέα και με ειλικρίνεια το ζήτημα του σκηνικού θανάτου. Πώς πεθαίνει κάποιος επί σκηνής. Πώς αναπαριστάς κάτι που δε θα μπορέσεις να κάνεις ποτέ στ’ αλήθεια. Μια αναζήτηση που ακόμη παραμένει ανοιχτή.
Είσαι στην ομάδα «Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων». Πώς είναι να αποτελείς κομμάτι ενός θεατρικού «πυρήνα»; Περίγραψέ μας το κλίμα που επικρατεί μέσα στην ομάδα.
Ομάδα σε κάνει και σε διαμορφώνει η ανάγκη και η επιθυμία που έχει το ανθρώπινο είδος να διαλέγει με τι ταιριάζει καλύτερα. Το ταίρι του. Έτσι και το θεατρικό είδος, νομίζω «διψάει» για στιγμές που κάτι – έστω για λίγο – συντονίζεται με κάτι άλλο. Συνταιριάζει για να «γεννήσει» κάτι τρίτο, κάτι μεγαλύτερο από αυτό που τα ένωσε. Όσο συμβαίνει αυτό, δε θα ‘χω κανένα λόγο να αναζητώ το οτιδήποτε άλλο. Θα ‘ταν παρά φύσιν άλλωστε. Κι αυτό μπορεί να συμβεί με κάθε τρόπο. Με τον έναν που θα συνεργαστώ, με τους δύο ή και με τους πολλούς. Ομάδα σε κάνει κάτι που έχει προκύψει από σένα και μένα. Δεν είναι προϋπόθεση, είναι το αποτέλεσμα.
Όσον αφορά τις συνεργασίες που έχεις πραγματοποιήσει, έχεις δουλέψει με μεγάλα ονόματα του θεάτρου, όπως το Μιχαήλ Μαρμαρινό και το Νίκο Καραθάνο. Τι αποκόμισες;
Αυτές οι συνεργασίες και όσες άλλες έχω κάνει, δεν είναι παρά συναντήσεις που, φεύγοντας, νιώθεις λίγο πιο μεγάλος. Στο περπάτημά σου έχει κάτι αλλάξει. Αυτή για μένα είναι η τεράστια σπουδαιότητα του να συνταιριάζεις με τον άλλον, για να γεννηθεί κάτι μεγαλύτερο.
Απ’ όσο γνωρίζω έχεις ασχοληθεί και με τις μεταγλωττίσεις σε ταινίες κινουμένων σχεδίων, με πιο πρόσφατη την ταινία “Sing”. Μίλησέ μας γι’ αυτό το επαγγελματικό κομμάτι.
Είναι μια μεγάλη αγάπη, που την κυνηγούσα καιρό. Διατηρεί μία τεράστια δόση παιχνιδιού μέσα της, την οποία βρίσκω συναρπαστική και τρομερά απενοχοποιητική. Κάτι που προσπαθώ να μεταγγίσω και στις υπόλοιπες δουλειές μου. Το “Sing” ήταν μια πρώτη εμπειρία με ταινία μεγάλου βεληνεκούς κι ελπίζω να ‘ταν μόνο η αρχή.
Σχετικά με τις κριτικές που γράφονται, πόση σημασία δίνεις; Πώς τις εκλαμβάνεις και τι εισπράττεις από καθεμιά;
Πάντα έχω τρομερή περιέργεια να διαβάσω ή και να ακούσω μία κριτική. Όπου δεν υπάρχει εμπάθεια και αισθάνομαι ότι έχει καταβληθεί κόπος και μετακίνηση, ώστε να εκφραστεί μία γνώμη, είτε θετική είτε αρνητική είναι, τότε μαθαίνω κι εγώ απ’ αυτές.
Έχεις απορρίψει προτάσεις που θεώρησες πως θα αποδυναμώσουν την ποιότητα της δικής σου, συνολικής δουλειάς;
Αρκετά συχνά. Δε σημαίνει όμως ότι γίνεται ελαφρά τη καρδία. Πάντα έχει κόστος και πολλές σκέψεις από πίσω. Είναι όμως σε τι προσβλέπεις πάντα. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα, ούτε να σου ταιριάζουν όλα.
Έχεις ξεχωρίσει κάποιον από τους ρόλους που έχεις υποδυθεί και αν ναι, για ποιο λόγο;
Ο Άμλετ σίγουρα ήταν μια στιγμή που – όχι μόνο λόγω ρόλου, αλλά και συγκυρίας – πολλαπλασίασε και ενορχήστρωσε με τον πιο αρμονικό και συγκινητικό τρόπο το χάος και το ανικανοποίητο μέσα μου.
