Συνέντευξη: Μπάμπης Παπαναστασάτος
Η Ειρήνη Φαναριώτη, από τις 16 Ιανουαρίου του 2017 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη θα βρίσκεται στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και θα μετουσιώνεται σε «Λουσί», στα πλαίσια της παράστασης το «Το κορίτσι του λύκου». Πρόκειται για τη θεατρική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, ενώ παράλληλα συμμετέχει και στο κομμάτι της σκηνοθεσίας αλλά και της μετάφρασης και διασκευής του κείμενου από το μυθιστόρημα του Κριστιάν Μπομπέν, “La folle allure“. Την παράσταση επιμελήθηκε η ίδια και η ομάδα “Terre de Semis”, η οποία σημειώνει ήδη στο ενεργητικό της τρεις επιτυχημένες παραστάσεις.
Μίλησε μας για την ομάδα “Terre de Semis”. Πότε δημιουργήθηκε, από ποιους απαρτίζεται και ποια είναι η κοινή φιλοσοφία που μοιράζεστε;
Η ομάδα δημιουργήθηκε το 2014 με αφορμή την παράσταση «Μεγάλοι Δρόμοι», που ήταν και η πρώτη μας παραγωγή. Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων, που έχουμε ως στόχο την κοινή έκφραση μέσα από τη φιλία και τη βαθιά εκτίμηση που τρέφει ο ένας για τις δυνατότητες του άλλου. Κάποιες φορές αυτή η ομάδα επεκτείνεται, ενώ κάποιες άλλες περιορίζεται, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε παράστασης, όμως ο βασικός της πυρήνας παραμένει σταθερός.
Φέτος σε βρίσκουμε στην παράσταση «Το κορίτσι του Λύκου». Πώς οδηγήθηκες στην επιλογή του συγκεκριμένου έργου;
Όπως είπα και πιο πάνω, η ομάδα μεταβάλλεται αριθμητικά ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε παράστασης. Μετά την τελευταία μας δουλειά, που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών το περασμένο καλοκαίρι, με τίτλο Monaksxá (a lonely planet), στην οποία η ομάδα είχε και την μεγαλύτερη αριθμητικά πληρότητα, ήθελα κάπως να ηρεμήσω, να επιστρέψω στη βάση μου. Το βιβλίο αυτό μου το είχε δώσει ένας πολύ καλός φίλος και συνάδελφος, ο Δημήτρης Παπανικολάου και το είχα διαβάσει μάλιστα στα γαλλικά. Όταν σκέφτηκα πως ήθελα να επιστρέψω στην αφετηρία μου, αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το βιβλίο του Μπομπέν.
Ποια στοιχεία του μυθιστορήματος του Κριστιάν Μπομπέν, «La folle allure», σε παρότρυναν να μπεις στη διαδικασία να το αποδώσεις θεατρικά;
Η ποιητικότητα, η φυσική λυρικότητα που είχε το κείμενο. Η μουσικότητα που στη γαλλική γλώσσα ήταν ακόμη πιο γοητευτική. Επίσης, οι σκέψεις που κάνει ο Μπομπέν πάνω στη ζωή και στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, με εξέφραζαν σε έναν πάρα πολύ μεγάλο βαθμό. Παρομοιάζει τις πιο πολλές ιστορίες και τις σχέσεις με τη μουσική και τα στοιχεία της, τους ρυθμούς, τις τονικότητες, τις εντάσεις.
Ποιες προκλήσεις αντιμετώπισες ευρύτερα με την παράσταση και ειδικότερα με το ρόλο σου;
Ο μονόλογος. Ο μονόλογος είναι μια μεγάλη υπόθεση. Μου το έλεγαν και δεν το πίστευα πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεσαι εκεί, απέναντι από τον κάθε ένα θεατή ξεχωριστά, να καλείσαι να τον πάρεις μαζί σου, να τον κρατήσεις σε εγρήγορση, να καταλάβει, να νιώσει, να φύγει γεμάτος απ’ όλα αυτά που ήθελες να επικοινωνήσεις μαζί του. Κι όλα αυτά να εξαρτώνται μόνο από εσένα, να είσαι μόνος σ’ αυτό. Πολλές φορές υποφέρω από θλίψη, απογοήτευση, θυμό. Άλλες πάλι νιώθω ανάλαφρη σαν πούπουλο, δυνατή και ικανή. Υπάρχουν μέρες που η πάλη αυτής της γυναίκας με το χρόνο, με κάνει να σκέφτομαι το δικό μου χρόνο που περνάει. Τους ανθρώπους που δεν βλέπω πια και πώς θα είναι αν μετά από χρόνια συνειδητοποιήσω ότι έχασα πολύτιμο χρόνο μακριά τους. Απ’ την άλλη, εκτιμώ που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία μέσα απ’ αυτό το κείμενο να τα δω και να τα σκεφτώ όλα αυτά. Να γίνω κάπως πιο σοφή και να απολαύσω τη νιότη μου, που είναι τώρα. Είναι μια καθημερινή πάλη με τον εαυτό μου.
Υπάρχουν κοινά στοιχεία της ηρωίδας με σένα;
Ναι, πολλά. Κι όσα δεν ήταν κοινά, έγιναν.
Πόσο δύσκολη ήταν η δική σου μετάβαση από την ξεγνοιασιά των παιδικών σου χρόνων στην ενηλικίωση;
Νιώθω πως η μετάβαση αυτή έγινε κάπως απότομα πριν κάποια χρόνια, όταν ακόμη δεν ήταν η ώρα μου, αλλά οι συνθήκες το έφεραν έτσι. Το δύσκολο τελικά είναι να ξαναβρώ την ξεγνοιασιά των παιδικών μου χρόνων μέσα σ’ αυτή την ενηλικίωση. Νομίζω τα πάω καλά. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Άρης «είμαι πιο πολύ προς το φως, πια». Κάτι ξέρει αυτός.
Τι συνεπάγεται η ελευθερία για σένα και ποιο είναι το κόστος της φυγής;
Η ελευθερία για μένα είναι να μπορέσω να αγαπήσω και να αγαπηθώ με την βαθιά, πραγματική έννοια της λέξης. Αυτή που δεν κρίνει, δε φυλακίζει, δεν απαιτεί, αλλά απελευθερώνει, απενοχοποιεί, διεκδικεί με χάδι. Το κόστος της φυγής υπάρχει, ναι. Σημαίνει ότι ίσως χάσεις κάποιους ανθρώπους που δεν αντέχουν τη φυγή σου, κάποιους που ούτως ή άλλως θα τους έχανες αργότερα για τους ίδιους λόγους ή για άλλους που θα βρίσκανε. Οπότε τους χάνεις μια ώρα αρχύτερα και κερδίζεις και το ταξίδι της φυγής.
Πώς βλέπεις την μέχρι τώρα ανταπόκριση του κόσμου στην παράσταση;
Είναι θερμή, αναπάντεχα. Φεύγουν προβληματισμένοι, αλλά και κάπως ανακουφισμένοι. Το ωραιότερο που άκουσα πρόσφατα είναι «θέλω να γυρίσω σπίτι να πάρω τη μαμά μου τηλέφωνο, να την ακούσω…».
Τι θεωρείς ότι θα αποκομίσει κάποιος φεύγοντας από την παράσταση και με τι συναισθήματα θέλεις εσύ να φύγει;
Ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να κλαις πάνω από το σπασμένο βάζο αλλά και πολύ μεγάλη για να διορθώσεις τα πράγματα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια της ομάδας; Υπάρχει κάποια κοινή φιλοδοξία;
Η κοινή μας φιλοδοξία είναι να είμαστε ΜΑΖΙ.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Ειρήνη Φαναριώτη, Ομάδα Terre de Semis
Διασκευή κειμένου: Δήμητρα Μητροπούλου, Παρασκευή Λυπημένου, Ειρήνη Φαναριώτη
Μουσική σύνθεση: Κωστής Μαραβέγιας
Επιμέλεια κίνησης: Χαρά Κότσαλη
Σκηνικά – Κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Φωτογραφίες: Βασίλης Αντωνόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Παρασκευή Λυπημένου
Παίζει η ηθοποιός: Ειρήνη Φαναριώτη
ΧΩΡΟΣ
Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου
Από 16.1.2017 μέχρι 11.4.2017
ΩΡΕΣ
Δευτέρα 21:15
Τρίτη 21:15
