Το θρυλικό Chelsea Hotel, ένα σύμβολο της αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960 και ένα καταφύγιο για διάσημους καλλιτέχνες και διανοούμενους, συμπεριλαμβανομένων των Patti Smith, Janis Joplin και των σούπερ σταρ του Warhol’s Factory, έκλεισε τις πόρτες του σε νέους επισκέπτες το 2011 για να ξεκινήσει μια διαδικασία ανακαίνισης πάνω από 10 ετών, μετατρέποντας το διάσημο παλιό ξενοδοχείο σε ένα σύγχρονο, πολυτελές κτίριο. Δεκάδες μακροχρόνιοι κάτοικοι, οι περισσότεροι μεγάλης ηλικίας, αρνήθηκαν να μετακομίσουν κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης και έζησαν μέσα στις σκαλωσιές για σχεδόν μια δεκαετία. Ένα νέο ντοκιμαντέρ, Dreaming Walls: Inside the Chelsea Hotel, σε παραγωγή Martin Scorsese, αφηγείται την ιστορία του εμβληματικού Chelsea Hotel και εκείνων των κατοίκων που αρνήθηκαν να φύγουν.
Το βικτοριανό γοτθικό κτίριο 12 ορόφων στη West 23rd Street όπου στεγάζεται το ξενοδοχείο Chelsea για σχεδόν 140 χρόνια, διαθέτει 250 δωμάτια, το καθένα “εμποτισμένο” με τη δική του ιστορία. Η Edie Sedgwick -ηθοποιός, μοντέλο και μούσα του Warhol– έβαλε κατά λάθος φωτιά στο στρώμα στο δωμάτιο της. Ο Bob Dylan εμπνεύστηκε το Sad Eyed Lady of the Lowlands στο δικό του. Ο φωτογράφος Robert Mapplethorpe τρύπησε τη θηλή του στο δωμάτιο 1017.
Όμως για τις Amélie van Elmbt και Maya Duverdier, τις δυο σκηνοθέτιδες από το Βέλγιο, η ιστορία του Chelsea Hotel δεν αφορά μόνο τους διάσημους επισκέπτες του αλλά και τους λιγότερο γνωστούς μακροχρόνιους ενοικιαστές του.
“Συνήθως αναφέρονται μόνο τα μεγάλα ονόματα που πέρασαν από εκεί και οι ιστορίες επιτυχίας πίσω από αυτούς”, λέει η Van Elmbt . “Κανείς δεν θυμάται αυτούς που ήταν και είναι στο παρασκήνιο αλλά στην ουσία δημιούργησαν αυτή την ιστορία”.
Το 2018, οι δυο σκηνοθέτιδες βρέθηκαν τυχαία στο Chelsea Hotel, γοητεύτηκαν από αυτό και την ιστορία του και αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια ταινία -ντοκιμαντέρ, ιμπρεσιονιστικού χαρακτήρα- όπως εξελίχθηκε, εστιασμένη όχι στης ήδη γνωστές ιστορίες, αλλά περισσότερο στο αθέατο κομμάτι του θρυλικού ξενοδοχείου. Μια διαδικασία που κράτησε δυόμιση χρόνια.
Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι εκείνοι που αρνήθηκαν να φύγουν, μεταξύ άλλων η καλλιτέχνις και παλαιότερη κάτοικος του ξενοδοχείου Bettina Grossman (1927-2021), η οποία την εποχή των γυρισμάτων -στα 90 της- πραγματοποιούσε ακόμη εκθέσεις φωτογραφίας και η χορογράφος-χορεύτρια και επίσης μόνιμος κάτοικος του Chelsea, Merle Lister.
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης του ξενοδοχείου. “Δουλεύαμε παράλληλα με μια φαινομενικά ατελείωτη ανακαίνιση που ξεκίνησε το 2011, όταν το ξενοδοχείο πουλήθηκε, και κράτησε για πάνω από δέκα χρόνια” θυμάται η Van Elmbt για το εργοτάξιο που συνάντησαν.
Πηγαίνοντας μπρος-πίσω στον χρόνο, συνδυάζοντας αρχειακό υλικό με νέο, οι Van Elmbt και Duverdier καταγράφουν ήσυχα μια στεγαστική κρίση χωρίς σαφή λύση. Με λίγα λόγια, εγκαθίστανται αυτοί που επιθυμούν να φέρουν την ανάπτυξη σε αυτή την ιστορική τοποθεσία και εκείνοι, οι μποέμ που δημιούργησαν την αξία του ακινήτου, απωθούνται.
Αυτοί οι ένοικοι, εξηγεί η Duverdier, ζουν σε φθηνά δωμάτια που τους είχαν αρχικά παραχωρηθεί – στα πλαίσια μια φιλανθρωπικής παράδοσης που ξεκίνησε από τον εκκεντρικό μάνατζερ και συνιδιοκτήτη Stanley Bard από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μετά. Πού θα πήγαιναν αυτοί οι ηλικιωμένοι καλλιτέχνες αν δεν μπορούσαν να ζήσουν στο Chelsea για 300$ τον μήνα; (Για σύγκριση, τα μικρότερα δωμάτια στο Chelsea τώρα νοικιάζονται για πάνω από 300$ τη βραδιά.)
Ο Skye Ferrante -γλύπτης, πρωην κάτοικος και νυν επισκέπτης του Chelsea Hotel- αναφέρει: “Νομίζω ότι αυτή η ταινία αποτυπώνει την αίσθηση της νοσταλγίας για την παλιά Νέα Υόρκη τόσο για τους ενοίκους όσο και για τους κατοίκους. Το Chelsea είναι μια μικρογραφία της Νέας Υόρκης και σίγουρα δεν είναι αυτό που ήταν”.
Το Dreaming Walls: Inside the Chelsea Hotel ωστόσο δεν έχει ως στόχο να αποτυπώσει την ιστορία του ξενοδοχείου, όσο το τέλος μιας εποχής. Και όπως καταλήγει η κριτική στο Variety: Οι ηλικιωμένοι μποεμ κάτοικοι του μπορούν να κάνουν check out ανά πάσα στιγμή (ή να εκδιωχθούν), αλλά δεν μπορούν ποτέ να φύγουν.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ.
Source | The Guardian