Ο κύκλος της ζωής και οι έντονες διεκδικήσεις που αλλάζουν τον κόσμο. Η γέννηση του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, ο θάνατος του Ρίχαρντ Στράους και βέβαια το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης και η παλιγγενεσία. Γεγονότα και μορφές κομβικές, δίνουν το δραματουργικό νήμα για μια μουσική εμπειρία που αντλεί από την ιστορία, την προοπτική του μέλλοντος. Η συναυλία «Μπετόβεν: 250 χρόνια – 70 χρόνια από τον θάνατο του Στράους» της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, τιμά δύο πρωτοπόρες μορφές του Ρομαντισμού. Ξεκινά, με τη συμφωνική εισαγωγή «Ο θάνατος του Λόρδου Βύρωνα» του καταξιωμένου Φίλιππου Τσαλαχούρη, έργο- παραγγελία της Ορχήστρας αφιερωμένο στον μεγάλο Φιλέλληνα. Ακολουθεί, το λυρικό Κοντσέρτο για όμποε του Ρίχαρντ Στράους, όψιμη δημιουργία που ξεδιπλώνει τις μελωδικές δυνατότητες του οργάνου. Σολίστ, ο Κορυφαίος ομποΐστας της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών Γιάννης Οικονόμου. Το πρόγραμμα ολοκληρώνεται με τη δυναμική Τέταρτη Συμφωνία του Μπετόβεν που αποπνέει ευθυμία και τρυφερότητα. Στο πόντιουμ επιστρέφει ο διεθνούς ακτινοβολίας Λουκάς Καρυτινός.
Το σχόλιο του σολίστ:
«Από πάρα πολύ μικρός έχω τη μυρωδιά της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στη ζωή μου, την είδα να αλλάζει, να μεγαλώνει, να ωριμάζει και πάντα ήθελα να είμαι μέλος της. Κάθε φορά που με συνοδεύει η Ορχήστρα είναι ξεχωριστή. Η χαρά είναι πολύ μεγάλη, η ευθύνη όμως, για λόγους επαγγελματικούς, μουσικούς αλλά και οικογενειακούς είναι τεράστια… Είναι τιμή μου να εμφανίζομαι ως σολίστ με την αρχαιότερη και καλύτερη Ορχήστρα που διαθέτει η χώρα μας.»
Το σχόλιο του μαέστρου:
«Το Κοντσέρτο για όμποε του Στράους και η Τέταρτη Συμφωνία του Μπετόβεν είναι δύο έργα που κοιτούν προς τα πίσω, δύο κλασικής μορφής συνθέσεις που παραπέμπουν στους Μότσαρτ και Χάυντν. Η Τέταρτη Συμφωνία, καθώς είναι στριμωγμένη ανάμεσα σε δύο ογκόλιθους της μπετοβενικής ιδιοφυίας, διαφεύγει συχνά της προσοχής μας. Πρόκειται όμως για ένα εξαιρετικό έργο, που ενώ μοιάζει σαν συνθετικό πισωγύρισμα – προς τη Δεύτερη και ακόμα πιο πίσω, προς τον Χάυντν – είναι ένα δημιούργημα γεμάτο φως, χαρά ζωής και παιχνιδιάρικη διάθεση. Από την άλλη, ο Ρίχαρντ Στράους συνθέτει το Κοντσέρτο για όμποε προς το τέλος της ζωής του και μοιάζει να κοιτά προς τον Μότσαρτ, χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για τη σύγχρονη μορφή της μουσικής. Έχοντας περάσει όλα τα ρεύματα του 19ου και 20ου αιώνα, επιστρέφει στα νεανικά του χρόνια, γράφοντας με απλή διατονικότητα ένα Κοντσέρτο που ανήκει στο κύριο σολιστικό σώμα του οργάνου.»
Το πρόγραμμα με μια ματιά
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΤΣΑΛΑΧΟΥΡΗΣ (γεν. 1969)
Ο θάνατος του Λόρδου Βύρωνα, συμφωνική εισαγωγή έργο 107 (2019)
(παραγγελία της Κ.Ο.Α. στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση)
ΡΙΧΑΡΝΤ ΣΤΡΑΟΥΣ (1864–1949)
Κοντσέρτο για όμποε και μικρή ορχήστρα σε ρε μείζονα
ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΑΝ ΜΠΕΤΟΒΕΝ (1770–1827)
Συμφωνία αρ. 4 σε σι ύφεση μείζονα, έργο 60
