Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80 τα δύο αδέλφια από τη Νέα Ορλεάνη ήρθαν στη Νέα Υόρκη. Πρώτα, ο τρομπετίστας Wynton Marsalis μετακόμισε στο Χάρλεμ και έπειτα ο μεγαλύτερος αδερφός του, σαξοφωνίστας Branford, εγκαταστάθηκε στο Μπρούκλιν.
40 χρόνια μετά, οι αδελφοί Marsalis έχουν κάνει πολλά ώστε να χαρακτηρίζονται δικαιωματικά πρεσβευτές της jazz στην πόλη της Νέας Υόρκης.
“Μεγάλωσα στην Νέα Υόρκη.”, λέει ο Branford στο περιοδικό Town&Country. “Ήμουν 20 ετών όταν έφτασα εδώ, ένα παιδί.”
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 δοκίμασε τις ικανότητές του στην R&B, ανακάλυψε τις δεξιότητες του στη μουσική και κάπως έτσι έγινε μουσικός της τζαζ. Κλείστηκε σε ένα κλαμπ που ονομάζεται Seventh Avenue South, το οποίο ανήκε στους Randy και Michael Brecker (ένα άλλο ζευγάρι αδελφών που παίζουν κόρνο) και μαζί έκαναν live όπου”απλά έπαιζαν μουσική και συζητούσαν χαζομάρες” (όπως λέει ο ίδιος), τα οποία έκαναν επιτυχία από το πουθενά.
Πήγαινε επίσης στο Village Vanguard (τζαζ κλαμπ στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης) για να μάθει από τους πρεσβύτερους. “Ήταν ο παράδεισος φτωχού!”, θα επισημάνει.
Τώρα δεν είναι πλέον παιδί ή φτωχός αλλά τρεις φορές νικητής του Grammy σαν επικεφαλής του συγκροτήματος της εκπομπής Tonight Show. Tελευταία του δουλειά είναι η μουσική για την ταινία του George C. Wolfe, Ma Rainey’s Black Bottom.
Ο Branford είχε μια συγκεκριμένη αποστολή: να αναδημιουργήσει τον ήχο της μουσικής της δεκαετίας του 1920, μια καλλιτεχνική και φυσική πρόκληση.
“Στη δεκαετία του 1920 οι μουσικοί έπαιζαν έξω όσο έπαιζαν και μέσα”, λέει ο Branford. “Χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να βρω μουσικούς που είχαν “εξωτερικές” φωνές και μπορούσαν να παίξουν μουσική, περίπου σε στυλ παρόμοιο με των ’20s. Το άλμπουμ που προέκυψε είναι μια απόδειξη της μουσικής σχολής που επικρατούσε πολύ πριν οι μουσικοί της τζαζ χαθούν στα σόλο και μακριά από τη μελωδία”, όπως το θέτει ο Branford.
Το άλμπουμ δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας φωνές, κορνέτα, τρομπόνι, κλαρινέτο, πιάνο και, σε μία περίπτωση, πόδια.
Ο μικρότερος αδελφός του Branford, Wynton, καλλιτεχνικός διευθυντής της Jazz στο Lincoln Center, δημιουργεί ομάδες μουσικών σε καθημερινή βάση. Το μόνο πράγμα πιο εντυπωσιακό από τη δουλειά του στο Lincoln Center είναι το πόσο ενθουσιασμένος είναι για αυτή και για τους μουσικούς που τη χτίζουν μαζί του.
“Δουλεύω με τους μεγαλύτερους μουσικούς στον κόσμο”, λέει ο Wynton, κουνώντας το κεφάλι του και χαμογελώντας. “Αναβιώσαμε τη μουσική του Duke Ellington! Αναπνέουμε τη μουσική χωρίς να τη χωρίζουμε από την παράδοσή της! Οργανώνουμε περισσότερες θεματικές από έργα Αμερικανών συνθετών, από ό, τι έχει οργανωθεί ποτέ από οποιαδήποτε οντότητα στην ιστορία της Αμερικής.”
Η τζαζ στο Lincoln Center δεν έχει αφήσει την πανδημία να επιβραδύνει την πορεία της. Έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 600 ζωντανές διαδικτυακές εκδηλώσεις από τον Μάρτιο, συμπεριλαμβανομένων διαλέξεων σε πανεπιστήμια.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ο Wynton κυκλοφόρησε επίσης το πιο τολμηρό άλμπουμ της καριέρας του με τίτλο: The Ever Fonky Lowdown.
“Η Νέα Υόρκη έγινε ένα μέρος “απομονωμένων” ανθρώπων τα τελευταία χρόνια. Έχουμε γίνει πολύ άπληστοι.” , λέει ο Wynton. “Πρέπει να έχουμε περισσότερους πολίτες να συμμετέχουν σε πράγματα.”
Ήταν κάτι άλλο όταν πρωτοπήγε εκεί. ” Έφτασα το 1979, όταν ήμουν 17, για να πάω στο Juilliard», λέει. “Την πρώτη μου χρονιά έπαιξα στην ορχήστρα της παράστασης του Sweeney Todd. Έπαιξα με τη Φιλαρμονική του Μπρούκλιν, τον Art Blakey, τον David Murray, με τόσους πολλούς ανθρώπους. Και δίδαξα στο δημοτικό σχολείο στο Μπρονξ με Ισπανόφωνα παιδιά – όλοι πίστευαν ότι ήμουν Πορτορικανός. “
Φωτογραφίες: Jai Lennard
Source: TOWN & COUNTRY Marsalis Marsalis
