Γράφει: Φώτης Μαραγκός
Φωτογραφίζει: Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου
Το Καλλιμάρμαρο είναι πλέον η γειτονιά μου. Και ανακαλύπτω πως την αποκαλούν και «Μονμάρτη της Αθήνας», μιας και εδώ, αρκετές δεκαετίες πριν – ίσως και σήμερα όμως – ζούσαν γλύπτες και ζωγράφοι, λογοτέχνες και εικαστικοί, όπως και στη σχετική περιοχή του Παρισιού. Με το πέρασμα των ετών, το Μετς έγινε συνώνυμο της υπαίθριας γλυπτοθήκης, της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, των δεισιδαιμονιών και της μποέμ ζωής. Ο αρχαίος κόσμος σε παρατηρεί από το Στάδιον και το Λόφο του Αρδηττού, ενώ η νεότερη Ελλάδα «κρυφοκοιτά» από το ιδιαίτερο Α΄Νεκροταφείο, από το σύγχρονο μπουλεβάρτο της Βασιλέως Κωνσταντίνου και από τη κομψή οδό Μάρκου Μουσούρου. Το Μετς είναι σαν να ζούσε από πάντα. Πάντα ζωντανό και πάντα παρών στα δρώμενα της πόλης. Απλά ωριμάζει και εκπλήσσει.
Κι έτσι λοιπόν το 1883, ο γνωστός σε όλους μας ζυθοποιός, Κάρολος Φιξ, ανοίγει στη περιοχή του λόφου του Αρδηττού, τη μπυραρία «Μετς», μάλλον ως ανάμνηση της μεγάλης πρωσικής νίκης έναντι του γαλλικού στρατού. Η περιοχή «βαφτίζεται» με ευρωπαϊκό αέρα και αποκτά φιλοσοφία και ύφος. Από το Ολυμπιείο και το ναό της Αγροτέρας Αρτέμιδας έως και την πλατεία Βαρνάβα και την Ερατοσθένους, το Μετς είναι ένας θύλακας ιδιαιτεροτήτων με ένα εύρυθμο πολιτιστικό μικροκλίμα. Η γειτονιά αυτή, φαίνεται να διατηρεί ακόμα έναν γοητευτικό αντίκτυπο στους Αθηναίους. Οι μικτές χρήσεις γης, δημιούργησαν μεν μια βιώσιμη και αυτόνομη περιοχή, αλλά από την άλλη δεν δημιούργησαν εκτροπές και οχλήσεις στη ζωή των κατοίκων. Η περιοχή του Μετς είναι τόπος επίσκεψης για διασκέδαση αλλά και περιοχή αναζήτησης κατοικίας για πολλούς Αθηναίους που ζητούν διαμονή στο λεγόμενο κέντρο – απόκεντρο. Πέραν των πολλών επιλογών για φαγητό και ποτό, το Μετς επενδύει πολλά και στη νέα άφιξη στην περιοχή, αυτήν του νέου Μουσείου Γουλανδρή, στην οδό Ερατοσθένους. Ακόμα και η απλή βόλτα στα πέριξ του Καλλιμαρμάρου, στο Λόφο του Αρδηττού, στην οδό Άγρας και στην Αρχιμήδους, από το Chelsea Hotel έως και το Colibri, το Μετς φαίνεται να «βρυχάται», γιατί τα έχει όλα. Όλα, αλλά σε μια μικρή κλίμακα, η οποία δεν κουράζει και δεν δημιουργεί ασφυξία. Η γειτονιά δίνει την αίσθηση της αττικής λιτότητας, η οποία είναι και ο διαχρονικός χαρακτήρας της πόλης. Ή έστω θα έπρεπε να είναι. Οι επιγραφές στη δεξιά πλευρά του Παναθηναϊκού Σταδίου, στη νοητή είσοδο του Μετς, είναι σαν να δείχνουν επιδεικτικά, πως ακόμα και οι μεγάλοι ευεργέτες «προίκισαν» την περιοχή με εμπιστοσύνη, δημιουργώντας, πέραν του Σταδίου και μια εκτεταμένη εκλεκτικίστικη αρχιτεκτονική που χαρακτηρίζει τη γειτονιά.
Στο Μετς η ζωή κυλά πιο ήρεμα. Η ζωή είναι λιγότερο σύνθετη και βιαστική. Όπως θα έπρεπε να είναι. Η γειτονιά χαρακτηρίζεται από πλουραλισμό και αρχοντιά, αλλά χωρίς έπαρση και αλαζονεία. Η μικρή κλίμακα του αττικού, αστικού τοπίου, σε όλο της το μεγαλείο. Και είναι εδώ, με σεμνότητα και μοντέρνα διάθεση, έστω και δίπλα στο μεγαλειώδες Στάδιο. Το «μπαλκόνι της Αθήνας» συνεχίζει να κοιτά προς την Ακρόπολη, με σεβασμό και αντοχές.
