Από την Κατερίνα Γιογάκη
O Jean Nouvel δεν είναι μόνο ένας εξαιρετικός επιστήμονας. Είναι ένας διανοητής και αναλυτής των κοινωνικοπολιτισμικών δεδομένων με ανεπτυγμένη κριτική σκέψη. Δεν είναι λίγες οι φορές που άρθρα αφιερωμένα σε αυτόν τον περιγράφουν ως μια δυναμική προσωπικότητα με έντονο βλέμμα, ως εξαιρετικό συζητητή αλλά και “ηδονιστή” κατά τα λεγόμενά του.
Γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1945 στη γαλλική πόλη Fumel. To 1966 πέρασε πρώτος στην École Νationale Supérieure des Beaux-Arts από την οποία αποφοίτησε το 1972. Στη συνέχεια εργάστηκε ως βοηθός μεγάλων Γάλλων αρχιτεκτόνων. Το 1978 διετέλεσε καλλιτεχνικός σύμβουλος της Παρισινής Biennale αρχιτεκτονικής. Το 1994 ίδρυσε το Ateliers Jean Nouvel. Ο ίδιος αλλά και οι δημιουργίες του έχουν διακριθεί επανειλημμένα λαμβάνοντας βραβεία μεταξύ των οποίων και το Pritzker Prize.
Στα έργα του συναντά κανείς ανακολουθίες και αντιφάσεις. Και αυτό γιατί η κοινή λογική και το προφανές δεν τον συγκινούν. Αντίθετα προτιμά τον πειραματισμό και την ανατροπή. «Για πάνω από 30 χρόνια διευρύνει το πλαίσιο της αρχιτεκτονικής δημιουργίας σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Έχοντας διεισδυτικό και εύστροφο πνεύμα, τολμά να ρισκάρει, ενώ η δουλειά του έχει εμπλουτίσει το σύγχρονο αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο.» ήταν τα λόγια της κριτικής επιτροπής του Pritzker Prize στην ανακοίνωση της απονομής του ομώνυμου βραβείου στον Γάλλο αρχιτέκτονα.
Τα έργα του δεν κατηγοριοποιούνται. Κάθε κτίριο αφήνει τη δική του σφραγίδα. Από τη μια η ελλειπτική φόρμα και τα ζωηρά χρώματα του πύργου Agbar στη Βαρκελώνη που θυμίζει πίδακα νερού και από την άλλη το οπτικό παιχνίδι που δημιουργεί η γραμμή της λεπτής χάλκινης οροφής του Συνεδριακού Μεγάρου της Λουκέρνης, εναρμονισμένη με την επιφάνεια της λίμνης. «Σε όλη μου τη ζωή πολέμησα τη μαζικότητα και αγωνίστηκα για την εξατομίκευση στην αρχιτεκτονική.» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στο Reuters.
Η Ευρώπη έχει να επιδείξει πολλά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα του Nouvel. Για παράδειγμα, το κτίριο της Φιλαρμονικής και το Ινστιτούτο Αραβικού Κόσμου στο Παρίσι, το κτίριο της Όπερας στη Λυών του οποίου ανέλαβε την επέκταση και ανακαίνιση. Διατηρώντας τις παλιές προσόψεις, δημιούργησε ένα καμπύλο «τρούλο», γυάλινους τοίχους και είσοδο σε μια προσπάθεια σύνδεσης μοντέρνας αρχιτεκτονικής με κλασσικές αξίες. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού συναντά κανείς έργα του πρωτοποριακά όπως το Guthrie Theater της Μιννεάπολης με industrial αισθητική, το συγκρότημα κατοικιών στο Chelsea της Νέας Υόρκης, ο Tour de Verre στο Manhattan ο οποίος αποτελεί για τον δημιουργό του «αρχέτυπο του ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη.»
