Quantcast

Une Confession | Από την Μαίρη Ρετσίνα

Έψαχνα στο google την λέξη εξομολόγηση στα γαλλικά – γιατί ας μην γελιόμαστε, όλα ακούγονται καλύτερα στα γαλλικά και έπεσα πάνω σε αυτή την πρόταση: Cela fait plusieurs années que je ne me suis pas confessée. Έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία μου εξομολόγηση.

Une confession. Μια εξομολόγηση.

Γυρίζοντας την κασέτα του κόσμου μου προς τα πίσω μου, θα μπορούσα να πω ότι πάντα ένιωθα μια αίσθηση εγκλωβισμού να περιβάλλει την αύρα μου και ίσως αυτό με ώθησε να παίζω κρυφτό με την έννοια της ελευθερίας όλη μου τη ζωή.  Ωραία, εύηχη λέξη με πολλά γράμματα και μια εσάνς πληρότητας στο άκουσμα της.  Και που την δίνουν; Μαζί με το πτυχίο; Σαφώς και όχι,. 

Δεν ήξερα τι είναι ελευθερία παρά μόνον ότι οι πρόγονοι μας πολέμησαν για αυτή. Δεν ήξερα πως μοιάζει αλλά φανταζόμουν την υφή της. Δεν ήξερα πως να την αποκτήσω και αυτό με έκανε να την ψάχνω απεγνωσμένα ακόμα και στα πιο παράξενα μέρη. Δεν ήξερα ούτε που μένει για να την ενοχλήσω, αν και το πιο πιθανό θα ήταν να της χτυπήσω το κουδούνι και να φύγω τρομοκρατημένη.

Πέρασα μερικά χρόνια της ζωής μου νομίζοντας ότι την ελευθερία μπορεί να σου την δανείσει κάποιος αν του αφοσιωθείς ολοκληρωτικά ή πως αν υποκριθείς ότι την βιώνεις μπορεί στο τέλος να πείσεις τον εαυτό σου και τους άλλους πως είσαι ελεύθερος άνθρωπος. Τρελή. 

Ίσως αν είχα τον έλεγχο της καθημερινότητας μου, αν ήμουν καλή κοπέλα, καλή φίλη, καλή υπάλληλος, ίσως αν ήμουν πιστή στην ιστορία, στην θρησκεία, στον πολιτισμό, ίσως αν δεν έμπλεκα σε καταστάσεις, αν έκλεινα που και που τα αυτιά μου, αν έδειχνα κατανόηση και ακολουθούσα το τρίπτυχο ‘’ δουλίτσα, λεφτάκια, ζωούλα’’, μήπως τότε απελευθερωνόμουν με κάποιο τρόπο αφού θα είχα πραγματώσει μια ενήλικη ονείρωξη; 

Το πρώτο μέρος που την έψαξα ήταν η μουσική και η αλήθεια είναι πως μπουκώθηκα με μια τεράστια  κουταλιά από την γεύση της. Η εξάρτηση από τις κιθάρες, τα μπάσα, τα πλήκτρα, τις ροκ εντ ρολ τσιρίδες, την ανόθευτη οργή και εκείνη την μανιασμένη καύλα  να ρουφήξω όλες τις μελωδίες της γης φτάνοντας στην απόλυτη έκσταση το μυαλό μου, όλο και μεγάλωνε. Άρχισα να νομίζω πως οι πραγματικοί μου φίλοι είναι όλοι αυτοί οι υπέροχοι εύθραυστοι καλλιτέχνες και πως μόνο αυτοί καταλάβαιναν τι ήταν αυτό που ποθούσα και κυρίως μόνο αυτοί είχαν τον χάρτη του θησαυρού. Και μέχρι σήμερα η μουσική ήταν αυτή που τροφοδότησε όλες τις περιπέτειες μου πραγματικές και μη αλλά στο τέλος της ημέρας η αλήθεια είναι ότι μόνο την ιδέα της ελευθερίας κατάφερε να μου χαρίσει όχι την ίδια. Εργαλείο προοπτικής, δε λέω.

Το επόμενο μέρος που συναντηθήκαμε με την ελευθερία ήταν ο έρωτας. Εκείνος ο έρωτας που έρχεται προς το μέρος σου μέσα από το πλακόστρωτο δρομάκι και ξαφνικά όλο σου το σώμα ευθυγραμμίζεται στο τώρα. Εκείνος ο έρωτας που κάνει το μυαλό σου να χειροκροτά και την καρδιά να σου ρίχνει σουβλιές. Εκείνος ο έρωτας που νομίζεις πως θα σου αλλάξει τη ζωή, θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, θα σε διδάξει νέα πράγματα και θα σε γεμίσει γνώση, θα φέρει πίσω το συναίσθημα της ικανοποίησης και κυρίως θα σου δώσει άλλα μάτια να κοιτάς. Πολύ όμορφο μέρος να ζεις δε νομίζεις; Μυρίζει μπισκότα μαζί με οικειότητα και…είναι άκρως επικίνδυνο όταν δεν έχεις την παραμικρή ιδέα του ποιος είσαι. Πως μπορείς να αντέξεις κάτι τόσο μεγάλο αν δεν αντέχεις εσένα; Πως μπορείς να ζητάς από κάποιον να σε απελευθερώσει και να σε απαλλάξει από τα όποια κολλήματα και ‘’δεινά’’ σου; Δεν είναι λίγο εγωιστικό; Πέρασα καιρό να κοπανιέμαι μέσα μου σαν άξιο μοναχοπαίδι, πιστεύοντας πως μου την χρωστάνε αυτή την ελευθερία, ίσως επειδή κάποτε είχα ερωτευτεί ένα κυριολεκτικά ελεύθερο άνθρωπο και μου άρεσε να τον κατηγορώ εσαεί. Μια σχέση που δεν θα πήγαινε πουθενά για τον πιο απλό λόγο, που έχεις δει εσύ να ευδοκιμεί το μοτίβο ‘’ κολλάω πάνω σου ω σαν την πεταλίδα στον βράχο της θάλασσας για να μου δώσεις μια ζωή να χω να λέω ότι είμαι καλά”. Και πες πως μέσα στον παραλογισμό των ενδορφινών του έρωτα, με απελευθέρωνες, νομίζεις θα ήξερα τι να το κάνω; Ένα από τα μεγαλύτερα σοκ που υπέστει ο οργανισμός μου ήταν όταν κατάλαβα ότι δεν έφταιγε αυτός και κανένας αυτός επειδή εγώ δεν μπορούσα να με αποδεχτώ. Εγώ δεν έβλεπα τον εαυτό μου ελεύθερο αλλά παγιδευμένο σε ένα κάρο τραύματα.  

Το μόνο που μπορούσε να ‘’ξε-πλύνει’’ όλα αυτά που ένιωθα και να επαναπροσδιορίσει τον στόχο μου ήταν τα ταξίδια. Πρώτη φορά ταξίδεψα μόνη μου στο εξωτερικό στα είκοσι μου και νόμιζα ότι ήμουν ένας σύγχρονος Μαγγελάνος. Ηδονικά βίωνα μια χαρμολύπη. Μια παράξενη συνύπαρξη αντικρουόμενων συναισθήματων που εσώκλεισαν την χαρά μου που έφτασα στο Βερολίνο σε συνδυασμό με τον φόβο της επιστροφής μου στην Αθήνα. Όλα βαφτισμένα σε φίλτρο υπερβολικού ενθουσιασμού σαν να ήμουν συνέχεια μεθυσμένη χωρίς bad trip και στις φλέβες μου αυτή η έξαψη του ταξιδιώτη που ετοιμάζεται να μπει σε μια νέα περιπέτεια. Ταξίδεψα αρκετά αλλά δυστυχώς ο φόβος της επιστροφής μεγάλωνε, γιατί εκεί στα ξένα δεν με ενδιέφερε η γνώμη κανενός, δεν ήμουν εκτεθειμένη απλά πατούσα το κουμπί του restart, σαν μια δεύτερη ευκαιρία σε pocket size. Εδώ στα δικά μας τα λημέρια με περίμενε η ωραία μου ραφιναρισμένη μάσκα. Θυμάμαι πως μετά από κάθε ταξίδι έδινα υποσχέσεις στον εαυτό μου – χωρίς να κάνω δαχτυλάκι – ότι θα γυρίσω αλλιώς, θα είμαι πιο και πιο και πιο και λίγο παραπάνω, όλα εκείνα τα στοιχεία μου που υπάρχουν αλλά δεν είναι ενεργά, είναι επιεικώς χεσμένα από φόβο με μια μπαμπάτσικη πρέζα ενοχής. Μεγάλωσα, άρχισα να ταξιδεύω διαφορετικά ,για άλλους λόγους και με διαφοφετικά άτομα, να συναναστρέφομαι περισσότερο με λόκαλς, να απολαμβάνω περισσότερο την τέχνη και τις γεύσεις και να είμαι παρούσα σε όλες τις στιγμές, να διασκεδάζω αλλά πάλι στην επιστροφή έφευγε πάλι μέσα από τα χέρια μου η πολύτιμη ελευθερία. 

Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς αυθεντικότητα. Ο αυθεντικός εαυτός σου δεν έχει να κάνει με κάποιου είδους σφραγίδα γνησιότητας αλλά με την αποδοχή της αμηχανίας σου και της ομορφιάς σου. Δεν υπάρχει ελευθερία που να πιάνεται για να την βαλσαμώσεις και να την κάνει τρόπαιο στο ράφι σου ή να την βάλεις στα special skills του βιογραφικού σου. Η ελευθερία κρύβει μέσα της ένα κομμάτι αναρχίας. Εκείνο το επαναστατικό κομμάτι που έρχεται στη επιφάνεια όταν αποφασίσεις να σπάσεις το παλιό και να πάρεις την ευθύνη των επιλογών σου. Είμαστε ελεύθεροι στο βαθμό που βιώνουμε τις επιλογές μας. Η ελευθερία είναι δυαδική, φως και σκοτάδι. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να επιστρέψεις σε εσένα, μέσα σου γιατί κάπου εκεί στον δρόμο αποσυνθέθηκες. Τότε θα δεις ότι ο αληθινός σου εαυτός είναι αυτός που δεν έχει πλάνο ή ατζέντα, δεν τον νοιάζει να ικανοποιήσει επιθυμίες άλλων υπακούοντας σε ιδιοτροπίες ή προσδοκίες, δεν τον αφορά να παραμένει σε μια εργασιακή πραγματικότητα εφόσον είναι οργανωμένη με τέτοιο τρόπο που τον γεμίζει φόβο, ο αληθινός σου εαυτός δεν εμπλέκεται σε παλιές συνήθειες και πεποιθήσεις γιατί απλά νιώθει ασφαλής χωρίς να εμπλέκεται σε καταστάσεις ευχαρίστησης και πόνου, καθήκοντος και επιθυμίας. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά και τίποτα δεν ήταν παράξενο γιατί δεν είχαμε μάθει να κριτικάρουμε κάθε μας κίνηση. 

Είμαι ένας άνθρωπος που πάντα έδινε μεγάλη βαρύτητα στην έγκριση των άλλων και αυτό τις περισσότερες φορές με αποπροσανατόλιζε από τα θέλω μου, την αξία μου και το ίδιο μου τον εαυτό. Αναζητούσα έναν έλεγχο που σόρρυ κιόλας είναι αστείο να νομίζουμε ότι τον έχουμε, είναι απλά μια ψευδαίσθηση αλλά μπορεί να σε σπρώξει σε υπερβολικό πουσάρισμα του εαυτού σου μέσω της τελειομανίας  και του ψυχαναγκασμού που μας διακατέχει. Και η λύση αν την συνειδητοποιήσεις είναι απλή.

Ένα βήμα πίσω και η επίγνωση της μαγείας σου, χωρίς περιττές συγκρίσεις. Έτσι μοιάζει η ελευθερία.  

Προσωπικά είμαι εξαιρετικά ευγνώμων για αυτή την καραντίνα που δείχνει να περνάει, εφόσον όλα μου τα αγαπημένα πρόσωπα είναι υγιή και εγώ το ίδιο. Μου έδωσε τον χρόνο και την ησυχία να περπατήσω μέσα μου με καλοσύνη για συμπόνια, χωρίς αγριάδα και θυμό και να πλησιάσω στο κέντρο μου, εκεί που η φωτεινή, ροζ, νέον πινακίδα γράφει ‘’ ΟΛΑ.ΤΩΡΑ’’.  Εκεί που τα ταξίδια με γεμίζουν εικόνες και γνώση χωρίς να ταξιδεύω για να γλιτώσω από εμένα αλλά για να με αγαπάω σε όλα τα μέρη της γης. Εκεί που η ελεύθερη βούληση θα με οδηγήσει στο να επιλέγω χωρίς ενοχές και να είμαι ολοκληρωτικά εγώ μπροστά σε όλους, γκόμενους, φίλους, γονείς, χωρίς προσωπεία και δικαιολογίες. Και τελικά, αυτούς τους δυο τελευταίους μήνες νιώθω πραγματικά ελεύθερη. Ελεύθερη μέσα στο σπίτι μου. 

More Stories
20210422 PAULO MOREIRA ARCHITECTURE CASA CEDOFEIRA 057
Το studio Paulo Moreira Architectures ανακαινίζει ένα παλιό αστικό κτίριο στο κέντρο του Πόρτο
DIDÉE.GR