Θα μετρήσουμε μέχρι το τρία και θα πούμε ταυτόχρονα το αγαπημένο μας μέρος στη γη.
1,2,3 – Εδώ. Μαζί σου.
Καλλιτέχνης : The Boy
Album : Αντιλόπη
Track : Το αγαπημένο μας μέρος στη γή
· Ακούς ολόκληρο το album εδώ.
«Πρόσεχε μη σε πατήσω» φώναζα στην Αμαλία καθώς κατεβαίναμε με μια παιδική αφέλεια τα χοντροκομμένα σκαλιά της χωμάτινης κατηφόρας, ζωσμένοι με νερά, φρούτα και κάτι αλμυρό… για μένα. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας ξέραμε ότι η κατηφόρα θα γίνει ανηφόρα αλλά δεν μας ένοιαζε εκείνη τη στιγμή. Όλη μας η έγνοια ήταν να βρούμε την κρυμμένη παραλία της Τήνου και να ρίξουμε το κορμί μας στα καθαρά νερά ακούγοντας το σιγανό τσιρτσίρισμα του δέρματός μας να σβήνει τον ήλιο στη θάλασσα.
Βγάλαμε φωτογραφίες στο νερό, παίξαμε «συγχρονισμένη κολύμβηση» χωρίς επιτυχία, τσεκάραμε γκομενάκια και ξαπλώσαμε στην άμμο. Καλοκαιρινοί φίλοι με κόκκινες ξεφλουδισμένες μύτες, χαϊδεύαμε ο ένας το χέρι του άλλου, φτιάχναμε στα μαλλιά μας σπασμένες πλεξούδες, απλώναμε αντηλιακό στην πλάτη και στους μηρούς μας, μέχρι που μας έπαιρνε ο ύπνος αγκαλιασμένους χωρίς ντροπή μόνο οικειότητα. Και ξαφνικά αμμοβολή. Δώσαμε αγώνα για να μην μας ραπίσουν οι ψιλοί κόκκοι της άμμου αλλά και ταυτόχρονα να δώσουμε κι ένα χεράκι στον δίπλα να μαζέψει την πετσέτα του. Τα καταφέραμε όμως άσχετα αν μετά το μαστίγωμα της άμμου και τον αέρα μοιάζαμε σαν κακό 80’s videoclip.
Κάπως έτσι έχω στο μυαλό μου την πανδημία, σαν άμμο που μανιασμένα επιτίθεται στο κορμί σου και μπαίνει στα μάτια σου και πρέπει αναγκαστικά να σταματήσεις, να πάρεις λίγο χρόνο και με υπομονή να τυλίξεις την πετσέτα σου και να σώσεις τα πράγματα σου από τον αέρα. Μέχρι ο δρόμος να σε βγάλει στο ταβερνάκι για να ξαποστάσεις. Θα τα καταφέρουμε, όχι γιατί το λέω εγώ αλλά επειδή το χειρότερο κακό πάντα καταλήγει στο ανώτερο καλό. Κι ας μην το πιστεύεις, ξέρω ότι το ξέρεις, αρκεί να κάνεις ένα rewind στις δύσκολες φάσεις της ζωής σου. Ακόμα και τώρα που δεν μπορούμε να πιάσουμε ο ένας το χέρι του άλλου για να εκφράσουμε την συμπόνια μας, που κόπηκαν οι μακρόσυρτες αγκαλιές, που τέσσερις φίλοι στην ίδια ψάθα θεωρείτε συνωστισμός και το μόνο που μας έμεινε είναι η ανάμνηση των αποτυπωμάτων μας στο μπουκάλι της μπύρας που πίναμε μαζί… θα περάσει.
Προφανώς και δεν το περίμενα ότι θα φτάσουμε στο σήμερα και προφανώς θέλω να επιστρέψω στην καθημερινότητα μου αλλά μήπως κατά βάθος ήθελα αυτή την καραντίνα; Μήπως περίμενα να πατήσει κάποιος άλλος το στοπ γιατί εγώ ήμουν εξαιρετικά απασχολημένη με το να προσπαθώ να βρίσκομαι σε όλα τα μέρη ταυτόχρονα, να φορτώνω περισσότερο από όσο θα έπρεπε το πρόγραμμα μου, να αποταμιεύω για ένα μεγάλο ταξίδι, να είμαι συνεπής στην ιντερνετική μου ζωή, να γυμνάζομαι για να προλάβω το δαίμονα χρόνο, να δουλεύω τα μπερδεμένα μέσα μου στην ψυχολόγο, να είμαι καλή φίλη, να ψάχνω σύντροφο, να βάζω όρια στη βλακεία, να προσπαθώ να έχω μια αξιοπρεπή κοινωνική ζωή για να μην με πούνε και μούχλα – το κάνουν ήδη – και να μην ξεχνώ και τις μάσκες ενυδάτωσης γιατί τι είμαστε χωρίς υγιές δέρμα;
Ο πλανήτης πήρε τον χρόνο του. Αυτό το δώρο που κάθε μέρα λέω στον εαυτό μου ότι θα κάνω και πάντα βρίσκω κάποιον τρόπο να είμαι απασχολημένη γιατί ξέρω πως αν μου επιτρέψω αυτό το διάλειμμα δεν θα γυρίσω η ίδια. Θα αναγκαστώ να δω ποιά είμαι, τί έχω ανάγκη, τί θέλω, τί δεν θέλω, τί σημαίνει για εμένα φροντίδα, τ’ι θα με έκανε χαρούμενη και γιατί φοβάμαι τόσο πολύ να το διεκδικήσω; Γιατί κριτικάρω τόσο πολύ τις σκέψεις μου και γιατί δεν αφήνω τα στερεότυπα να παίζουν σε άλλων σενάρια αφού στα δικά μου δεν χωράνε. Πως θα μάθω να επιλέγω εμένα χωρίς να βιώνω ενοχή;
Οι μεγαλύτερες αλλαγές στη ζωή μας έρχονται με την μορφή κουτουλιάς. Πονάει αλλά στο τέλος ξέρεις πολύ καλά γιατί την έφαγες.
Τα χρόνια της μεγάλης κοπάνας από την ευθύνη του εαυτού σου τελείωσαν, τώρα μαθαίνεις πως να σουλουπώσεις την καθημερινότητα σου για να προστατεύσεις όχι μόνο τους αγαπημένους σου αλλά και τον γείτονα, πως είναι να βγαίνεις έξω από το τριπάκι του άσκοπου καταναλωτισμού και τι σημαίνει για όντα σαν και εμάς να είμαστε αυτάρκεις. Δεν υπάρχει βιασύνη τώρα, κανείς δεν απαιτεί από εσένα να απαντήσεις σε δυο δευτερόλεπτα σε εκείνο το επείγον mail, κανείς δεν σου ζητά τίποτα, μόνο να μείνεις σπίτι σου. Εσύ με εσένα.
Μετά την πανδημία τί; Μετά την καραντίνα τί; Μετά από όλα αυτά, ποιός θα είσαι;
Τρέμεις πριν πέσεις για ύπνο γιατί ο μεγάλος φόβος του θανάτου είναι πιο κοντά από ποτέ, μας αφήνει κάθε μέρα τάπερ στην πόρτα, τόσο φίλοι έχουμε γίνει. Κι αν κολλήσω και πεθάνω θα είμαι οκ με την μέχρι τώρα ζωή μου; Θα έχω δώσει σημασία εκεί που έπρεπε; Tι θα πεις στον εαυτό σου όταν ανοίξεις την πόρτα για να βγεις έξω στα χρόνια μετά τον κορωνοιο; Πάλι δεν θα παραιτηθείς από αυτή τη δουλειά που σε κάνει τόσο δυστυχισμένο και μη παραγωγικό; Πάλι δεν θα στείλεις το βιογραφικό σου σε εκείνη την εταιρεία στη Βιέννη γιατί ξέρεις ότι έχεις πιθανότητες να σε πάρουν και έχεις χεστεί από τον φόβο σου; Πάλι δεν θα χωρίσεις από τον/την ακατάλληλο σύντροφο απλά θα κάνεις υπομονή γιατί δεν αντέχεις να μείνεις μόνος; Πάλι θα σε τιμωρήσεις γιατί είσαι διαφορετικός; Πάλι θα αγοράσεις ένα κιλό άχρηστα ρούχα που θα αφήσεις με τα καρτελάκια επειδή νιώθεις κενή; Πάλι δεν θα πεις όχι σε αυτά που σε πιέζουν; Πάλι θα χάσεις χρόνο σε αδιέξοδες φιλίες; Πάλι θα σε βάλεις στη δεύτερη θέση;
Μόλις τελειώσει όλη αυτή η παράνοια και ξεθολώσουν τα μάτια σου, το παλιό δεν θα χωράει στο νέο. Η καινούργια ζωή θα περιμένει να της δώσεις σημασία, όχι να της κοιτάς από ψηλά που περνάει. Ο χρόνος σε θέλει στο τώρα, στο εδώ, σε εγρήγορση.
Ο κορονοϊός σου δείχνει έναν νέο τρόπο ζωής, μια νέα νορμαλιτέ που σε αναγκάζει να κόψεις ταχύτητα και να κοιτάξεις μέσα σου, εκεί που έχεις καταχωνιάσει την αλήθεια σου. Η κοινωνική απομόνωση, το άγχος και ο τεράστιος όγκος πληροφοριών μας εισάγουν σε μια νέα εποχή έκφρασης συναισθημάτων, κατανόησης και συμπόνιας. Μένουμε ενωμένοι κάτω από ένα κοινό τραύμα που όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται έχει την δύναμη να μας οδηγήσει σε έναν θρίαμβο μέσα από τις προσωπικές μας ιστορίες. Ο ιός μας σπρώχνει να κοιτάξουμε ξανά τα απλά, να αντλήσουμε χαρά από τις ξεχασμένες μας απολαύσεις, μια βόλτα στο πάρκο, την αγαπημένη σου μουσική, ένα καλό βιβλίο και ένα νοσταλγικό πιάτο φαΐ. Μας ωθεί σε ένα μεγάλο reset στις αξίες μας μέσα από ένα ζωντανό, θεραπευμένο περιβάλλον και μια διαφορετική πραγματικότητα στην οικονομία και τις επιχειρηματικές πρακτικές. Οι πόλεις, το κοινωνικοπολιτικό σύστημα, η εκπαίδευση, η εργασία, η τεχνολογία, ο τουρισμός, η πίστη, ο πατριωτισμός, η ψυχαγωγία, θα βρουν άλλους τρόπους να προσαρμοστούν στον νέο κόσμο γιατί κανένας από τους παλιούς κανόνες δεν ισχύει πλέον.
Αλλαγή σε αυτό που ήδη πίστευες πως είναι αλλαγή. Ναι, θα είμαστε σπασμένοι. Ναι, θα είμαστε κουρασμένοι. Όμως όλα τα ασήμαντα θα ανήκουν στο παρελθόν και τώρα είναι που τα όνειρα σου ζητούν να γίνουν πραγματικότητα.
Ο καιρός της συνειδητότητας είναι εδώ και περιλαμβάνει πάντα, εσένα και το σύμπαν. Και δεν κρίνει τίποτα.
p.s. Λυπάμαι πάρα πολύ για όλους τους ανθρώπους που εχασαν την ζωή τους, για αυτούς που θα την χάσουν, για αυτούς που θα νοσήσουν, για εμένα, για εσένα, για τον από κάτω και για αυτούς που δεν αντέχουν τον εαυτό τους στο σπίτι τους. Καλή μας τύχη.
