Το 1912, οι παππούδες του Jim Olson (της αρχιτεκτονικής επιχείρησης Olson Kundig), έχτισαν το δικό τους καλοκαιρινό εξοχικό στο Longbranch της Ουάσινγκτον. Κατά τη διάρκεια των καλοκαιριών και των Σαββατοκύριακων, ο Jim πέρασε πολύ χρόνο στο εξοχικό και στην ηλικία των 18 ετών – ως φοιτητής αρχιτεκτονικής πρώτου έτους – πήρε από τον μπαμπά του $500, με σκοπό να φτιάξει μια καμπίνα. Κι έτσι έγινε, με την καμπίνα να κατασκευάζεται ανάμεσα στα δέντρα. Όταν λοιπόν, το αρχικό σπίτι του παππού του καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1960, ήταν το μόνο πράγμα που έμεινε. Έκτοτε, το εξοχικό έχει ανακαινιστεί πολλές φορές και κάθε φορά που γίνεται μια αναδιαμόρφωση, ενσωματώνει την προηγούμενη δομή του αντί να την αντικαθιστά.
Στο πέρασμα των χρόνων, η καμπίνα αποτελείτο από διάφορα κτίσματα που συνδέονταν με πλατφόρμες ξύλου. Όμως το 2003, εγκαταστάθηκε μια ενιαία οροφή προκειμένου να καλύψει όλα τα επιμέρους κτίρια. Στα επόμενα χρόνια, μπήκαν κι άλλες προσθήκες, για να δημιουργήσουν ένα δασικό καταφύγιο που εκτείνεται σε 222 τετραγωνικά μέτρα. Μέσα στην καμπίνα χρησιμοποιήθηκαν εύκολα υλικά, όπως το κόντρα πλακέ ή οι ανακυκλωμένες σανίδες, για τους τοίχους. Τα έπιπλα και η διακόσμηση διατηρούνται σε μια απλή, φυσική παλέτα, με άφθονους ουδέτερους τόνους και υφές. Τα μεγάλα παράθυρα και οι γυάλινες πόρτες συνδέουν το εσωτερικό με τους εξωτερικούς χώρους ομαλά.
Φωτογραφίες: Kevin Scott
