Φωτογραφίζει ο Ιωσήφ Αλεξιάδης
Styling Αριστείδης Ζώης
Make up – hair Παναγιώτης Καρακάσης
Συνέντευξη Ιωάννης Μεκιάμης
Η φωτογράφιση έγινε στο Pirée, Κάστορος 78, Πειραιάς
Με μια δημιουργική αντισυμβατικότητα που ενισχύει την καλλιτεχνική φύση της και δημιουργεί όραμα, η Παυλίνα Βουλγαράκη ξεκινά δυναμικά τη φετινή σεζόν, δίνοντας τον καλύτερό της εαυτό στον επαγγελματικό της τομέα.
Η αρχή της σεζόν σε βρίσκει ανανεωμένη και με μια σειρά από περιορισμένες εμφανίσεις στον Σταυρό του Νότου. Μίλησέ μας γι’ αυτό. Τι γίνεται κάθε Παρασκευή εκεί;
Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Μάρτιο. Έκανα κάποιες παραστάσεις παρουσιάζοντας κομμάτια από τον πρώτο προσωπικό μου δίσκο αλλά κι από τον δεύτερο που ακόμα δεν είχε κυκλοφορήσει. Οι ακροατές ανταποκρίθηκαν θετικά και πήραμε παράταση για κάποιες ακόμα Δευτέρες. Αυτό με ενθάρρυνε. Αποφάσισα να στήσω τη μπάντα μου και να καταλήξω ως προς το ύφος και τον ήχο που θέλω να κινηθώ. Τις Παρασκευές του Οκτωβρίου λοιπόν παρουσιάζουμε κομμάτια από τον δεύτερό μου δίσκο “Μωβ καληνύχτες” που μόλις κυκλοφόρησε, από τον πρώτο, τους “Λαβυρινθους”, καθώς και διασκευές που διαλέξαμε με τον Πάνο Σουρούνη που έχει αναλάβει την επιμέλεια προγράμματος και τον Κωστή Βήχο που επιμελείται τις ενορχηστρώσεις. Αυτό που κατά την άποψη μου έχει ενδιαφέρον σ’αυτα τα live είναι ο ήχος με τον οποίο προσεγγίζουμε τα κομμάτια, ακόμα και τα πολύ πολύ γνωστά, ο οποίος είναι κοντά στο ηχόχρωμα του δίσκου που μόλις κυκλοφόρησε. Ο ήχος μας είναι ηλεκτρικός με στοιχεία blues rock, experimental rock και με κάποιες trip hop πινελιές.
Μετά από αυτές τις εμφανίσεις πως διαμορφώνεται η συνέχεια;
Περνάμε όμορφα σ’αυτά τα live και δείχνουν να περνάνε όμορφα κι όσοι έρχονται. Οι ενέργειες είναι πολύ έντονες κι αισθάνομαι ότι συνδεόμαστε όλοι σε αρκετές στιγμές. Εστιάζω για την ώρα στις Παρασκευές μας και μετά βλέπουμε.
«Μωβ Καληνύχτες»… Αν σου ζητούσαμε να ανοίξεις τα χαρτιά σου για το νέο σου άλμπουμ -που λαμβάνει πολύ καλές κριτικές- τι θα μοιραζόσουν μαζί μας;
Ήμουν πολύ περίεργη για τις κριτικές επειδή κάναμε κάτι όχι και τόσο οικείο ηχητικά, σ’ένα είδος μουσικής αρκετά οικείο. Αγαπάω πολύ αυτό το album παρ’οτι στιχουργικά είναι μια εντελώς προσωπική μου υπόθεση. Σαν κάποιου είδους ημερολόγιο της εποχής που το έγραφα.
Τις ενορχηστρώσεις ανέλαβε ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης και υπεύθυνος παραγωγής ήταν ο Νίκος Μακράκης. Συμμετέχω δημιουργικά σε όλα τα κομμάτια εκτός από δύο. Το ένα είναι του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και το άλλο του Σταμάτη Μορφονιού. Τα υπόλοιπα κείμενα είναι δικά μου. Κάποια σε δίκη μου μουσική ενώ συνθετικά συμμετέχουν ο Γιώργος Κυριάκος, ο Αντώνης Καλούδης κι ο Δημήτρης Παπαβομβολακης.
Έχεις δηλώσει παλιότερα πως προτιμάς να κρατάς μια απόσταση από τον τύπο και από όσα γράφονται, αυτή ήταν μια συνειδητή απόφαση από την αρχή της καριέρας σου η προέκυψε κατά την πορεία της;
Δεν νιώθω ότι υπάρχει καριέρα. Αν και κάποια μου διαφεύγουν διαβάζω όσα γράφονται μόνο για τη δουλειά μου και για όσα παρουσιάζω. Μ’ενδιαφέρει πολύ. Η εσωτερική απόσταση προέκυψε. Επειδή δεν παίρνω τον εαυτό μου και πολύ στα σοβαρά είχα απόλυτη άγνοια κινδύνου σε σχέση με κάποια πράγματα. Πλέον για κάποιες παλιές συνεντεύξεις ή για κάποια παλιά δημοσιεύματα αισθάνομαι όπως αισθάνονται κάποιες κοπέλες που για κάποιον λόγο έκαναν κάποτε γυμνές φωτογραφίσεις και το μετάνιωσαν, σα να ξεγυμνώθηκα και άθελα μου να μη με προστάτεψα. Δεν μου είναι προφανώς και κανένα σπουδαίο βάρος, αλλά σίγουρα υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί.
Υπάρχει ποιότητα και αισθητική στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας στη χώρα μας;
Δεν μου αρέσει η λέξη αισθητική. Ο κάθε ένας έχει την δίκη του αντίληψη και θα ήταν άδικο να αποφασίσω αν υπάρχει αισθητική με βάσει τη δίκη μου. Υπάρχουν σίγουρα ενδιαφέρουσες προτάσεις. Έχουμε μια underground alternative σκηνή που για όσους ενδιαφέρονται να την ακολουθήσουν, ανθίζει κι αναγνωρίζεται συνεχώς.
Παρατηρώ νέους ανθρώπους που όλο και περισσότερο τολμούν να παρουσιάσουν τον εαυτό τους και να μοιραστούν τις σκέψεις τους και χαίρομαι επειδή συνήθως διακρίνω στόχο, δηλαδή όραμα. Μόνο άνθρωποι εγκλωβισμένοι ή πολύ ξεπερασμένης νοοτροπίας κάνουν μουσική απλώς για να κάνουν ή για να εξυπηρετήσουν τάσεις ματαιοδοξίας. Όλο αυτό από μόνο του το βρίσκω ουσιαστικό και ποιοτικό είτε ταιριάζει στην “αισθητική” μου είτε όχι. Όσο θολά κι αν γίνονται τα… νερά γύρω μας, αυτοί που ψάχνουμε και θέλουμε αντιλαμβανόμαστε το “βάθος” τους εγκαίρως.
Πως βλέπεις να διαμορφώνεται η διασκέδαση και η ψυχαγωγία στην πόλη της Αθήνας; Προκύπτουν και δημιουργούνται πράγματα με ενδιαφέρον;
Επειδή δεν βγαίνω ή όταν το κάνω πηγαίνω στα ίδια εδώ και χρόνια, δεν μπορώ να απαντήσω με απόλυτη σιγουριά. Αυτό απ’ την άλλη μάλλον σημαίνει ότι εδώ και χρόνια επιβιώνουν μαγαζιά με ωραία μουσική (γέλια). Παρολαυτά θα εστιάσω και σε άλλα θετικά. Νέοι άνθρωποι ενώνουν τις δυνάμεις τους και παίρνουν πρωτοβουλίες. Έχω παρακολουθήσει όμορφες, μικρές παραστάσεις σε απρόβλεπτα μέρη, θεατρικές ή μουσικές. Γίνονται συναντήσεις σεμιναριακού τύπου συγγραφέων και καλλιτεχνών σε πολυχώρους ή καφέ που επίσης φιλοξενούν κι εκθέσεις ζωγραφικής ή διοργανώνουν βραδιές ποίησης. Μια φίλη μου στην Κρήτη οργάνωσε και παρουσίασε μια σειρά από ιδιαίτερα γεγονότα στην αυλή της. Βλέπω περιπτώσεις ανθρώπων που την αλλαγή που θα ήθελαν να γίνει στον κόσμο, την ξεκινούν από το σπίτι τους. Τους θαυμάζω πολύ.
Όταν βγαίνεις έξω που επιλέγεις να πας; Ποιοι είναι οι τρόποι που διασκεδάζεις;
Λατρεύω να μην βγαίνω έξω και να λιώνω στο σπίτι ατελείωτες ώρες με φίλους ή τον αδερφό μου τον Διονύση, βλέποντας από δυο ξένους μέχρι RuPaul’s drag race.
Σπάνια βγαίνω και συνήθως πηγαίνω στα Εξάρχεια ή στο Παγκράτι στα ίδια μέρη αιώνια (γέλια). Αυτό που δεν χάνω σχεδόν ποτέ είναι μουσικές παραστάσεις και ωραίες ταινίες στον κινηματογράφο.
Σε πολλά από τα τραγούδια σου έχεις γράψει εσύ η ίδια και τη μουσική και τους στοίχους, η επιθυμία του να γράφεις, γεννήθηκε από την ανάγκη σου για έκφραση;
Δεν υπήρξε επιθυμία. Υπήρξε έμπνευση που είναι μια διαδικασία εκστατική και χωρίς λογική. Αυτόματα κάπως άρχισα να γράφω. Δεν ξέρω ακόμα τι είδους ανάγκη είναι ούτε έχω αποκωδικοποιήσει την διεργασία του εγκεφάλου μου. Σίγουρα έχει να κάνει και με την ανάγκη για έκφραση κι επικοινωνία.
Έχεις δηλώσει πως πολλές φορές είναι ευτυχία το να ξέρεις τι θέλεις, ακόμα και πριν παλέψεις και το κατακτήσεις. Εσύ θεωρείς πως έχεις βρει αυτό που πραγματικά επιθυμείς;
Ως χαρακτήρας στέκομαι ανάμεσα σ’αυτό που πηγαία είμαι και σ’αυτό που θα ‘θελα να είμαι. Προσπαθώ να φέρομαι -όσο πιο πολύ μπορώ- σαν να είμαι όσα θα’θελα, ώστε στο τέλος να γίνομαι αυτά. Νομίζω πως πια ξέρω ότι για την ώρα επιθυμώ την πνευματική μου εξέλιξη.
Φέτος επίσης σε βλέπουμε αρκετά ανανεωμένη, η αλλαγή στα μαλλιά σου σηματοδοτεί και μια νέα περίοδο στη ζωή σου;
Τα μαλλιά μου ήταν πάντα μέχρι την μέση. Παραμονή πρωτοχρονιάς πήγα στο κομμωτήριο – για να πω κι εγώ πως μια φορά το έκανα – κι ενώ ξεκινήσαμε με την προοπτική μιας ρομαντικής κοτσίδας τελικά είπα “να σου πω… δεν τα κόβεις όλα;” (γέλια) Η Coco Chanel έλεγε ότι μια γυναίκα κόβει τα μαλλιά της όταν είναι ένα βήμα πριν αλλάξει οριστικά την ζωή της. Κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό δεν διαφωνώ καθόλου.
Ποια είναι τα όνειρα που κάνεις για το μέλλον, τόσο για το άμεσο, όσο για το έμμεσο.
Ονειρεύομαι να έχω όραμα. Κάτι που να βγάζει νόημα και να προσφέρει έστω κάτι σε κάποιον.
