Κείμενο: Φένια Ζάννη
«Ο τοίχος του σπιτιού είναι ο πρώτος καμβάς που έχει ένα παιδί στη διάθεσή του για να ζωγραφίσει. Σε όλα τα σπίτια μπορείτε να δείτε ζωγραφιές πάνω στους τοίχους».
Έχει αποτελέσει μια εκ των εξεχουσών προσωπικοτήτων του εικαστικού και καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας. Ο Δημήτρης Μυταράς γεννήθηκε στη Χαλκίδα τον Ιούνιο του 1934 και ολοκλήρωσε τις σπουδές ζωγραφικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 1958. Κάπου μεταξύ εκείνης της περιόδου καθορίστηκε και ως εικαστικός. Με καθηγητές του τους Γιάννη Μόραλη και Σπύρο Παπαλουκά, ο Μυταράς δεν θα μπορούσε να αρκεστεί μόνο στην ακαδημαϊκή κατάρτισή του όσον αφορά τη ζωγραφική. Λίγα χρόνια μετά, συνέχισε τις σπουδές του ακολουθώντας τους κλάδους της σκηνογραφίας στην “École Supérieure des Arts Décoratifs” καθώς και στην εσωτερική διακόσμηση, στη “Métiers d’Art” στο Παρίσι.
Κανείς δεν θα μπορούσε να αψηφίσει το έργο του Δημήτρη Μυταρά, ένα έργο με διεθνή αλλά και παγκόσμια απήχηση και έκθεση. Πολλά από τα έργα του έχουν εκτεθεί στην Αθήνα, σε ατομικές εκθέσεις στις γκαλερί “Ζυγός”, “Άστορ”, “Μέρλιν”, αίθουσα Τέχνης (Θεσσαλονίκη), καθώς επίσης και στη Μπολόνια, Φλωρεντία, Ρώμη, Γένοβα αλλά και σε άλλες χώρες.
Ο Μυταράς έχει πολλές φορές αποδείξει μέσα από το έργο του – από τα πρώτα κιόλας έργα του – την ιδιαίτερη δεξιοτεχνία του. Δεν είναι λίγοι οι κριτικοί τέχνης που τον έχουν χαρακτηρίσει «ζωγράφο του χρώματος». Μάλιστα υπάρχουν πορτραίτα από τα εφηβικά του χρόνια και τοπία από τη στρατιωτική του θητεία, που επιβεβαιώνουν περίτρανα το χαρακτηρισμό αυτό, όπως επίσης και άλλα έργα που φέρουν αρχαιολογικές και κλασικιστικές αναφορές. Το έργο του αποτελούσε ένα κράμα πολιτισμού, γνώσεων και προσωπικής ιδιαιτερότητας, με το χρώμα να αποτελεί πάντα τον βασικό του πρωταγωνιστή.
Στη ζωγραφική του συνήθιζε να ακολουθεί έναν άκρως προσωπικό τρόπο έκφρασης του προσώπου, εστιάζοντας κυρίως σε 3 βασικά χαρακτηριστικά: τα μάτια, τη μύτη και τα χείλη. Η τεχνική αυτή αποτελούσε για τον εικαστικό έναν τρόπο να υποδείξει το κυριότερο στοιχείο – για εκείνον – στη ζωγραφική. Όχι τόσο το πρόσωπο αυτό καθεαυτό, όσο ο τρόπος οργάνωσης του πίνακα και μια απόδοση εστιασμένη στους χρωματισμούς.
Επρόκειτο για έναν δεινό λάτρη του σχεδίου και του χρώματος, ο οποίος μετέπειτα ανέπτυξε ένα εντελώς προσωπικό εξπρεσιονιστικό ιδίωμα. Ένα τρομερό, καλλιτεχνικό ταλέντο, που μπορούσε μέσα από τους πίνακές του να μεταδώσει τα συναισθήματά του άμεσα στο θεατή. Ένας διανοούμενος που διατύπωνε τις σκέψεις του με την ακρίβεια που ακολουθούσαν τα χρώματά του στο κάθε έργο.
Σε ηλικία 82 ετών, ο Δημήτρης Μυταράς έφυγε από τη ζωή. Άφησε την τελευταία του πνοή τον περασμένο Φεβρουάριο, αφήνοντας μαζί της και μια μεγάλη, πολιτιστική παρακαταθήκη για όλους εκείνους που θαύμαζαν και εξακολουθούν να θαυμάζουν το μεγαλείο του έργου του. Ένα καλλιτεχνικό στίγμα που έμεινε και θα μείνει για πολύ ακόμη τόσο σε ακαδημαϊκό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο έμπνευσης για τους επερχόμενους καλλιτέχνες.
«Και η μουσική και η ποίηση και η ζωγραφική και ο χορός και το θέατρο είναι το ίδιο πράγμα. Απλώς έχει άλλη γραφή, άλλη γραμματική. Δηλαδή στη ζωγραφική υπάρχουν τρία χρώματα, όλα όσα βλέπουμε είναι τρία: το κόκκινο, το κίτρινο και το μπλε, αυτά κάνουν τους συνδυασμούς όλων. Στη μουσική υπάρχει η οκτάβα π.χ., στο χορό μια σειρά από βηματισμούς. Επομένως αλλάζει η γραμματική.»
